Μην κλαις, φίλε μου, ο άνθρωπος είναι δώρο Θεού,
το λουλούδι της άνοιξης και η ομορφιά της δημιουργίας,
πηγή ζωής, μικρό αστεράκι του ουρανού, γη και θάλασσα,
ελεύθερος να σμιλέψει το σύμπαν, ναι, ως βούλεται…
Κι ανήσυχος από την πρώτη στιγμή θέλησε να πετάξει…
και δεν αρκέστηκε στα λιτά και τα πρέποντα …
κι αναζήτησε τη γνώση και τη ματαιότητα της εξουσίας,
κι αυτοστιγμεί πληγώθηκε… κι έπεσε …κι αποχωρίστηκε…
Και στο διάβα των αιώνων δημιούργησε πρόοδο και πολιτισμό,
γνώσεις πολλές… για τον ίδιο και τον κόσμο… και συνεχίζει…
ακούραστα να αναζητά …ναι, ίσως τα μάταια και τα περιττά…
να σπαταλά… να φθείρει… να εξοντώνει τον άλλο…
Βλέπετε, η πανάρχαια παρακοή… και η υπόσχεση της γνώσης …
ακόμη τον κατευθύνει …και τον οδηγεί να ψάχνει τα πάντα…
αρνούμενος να κατανοήσει το βαθύτερο νόημα της ζωής,
τον εαυτό του, τον άλλο, την ομορφιά της ψυχής ,τον ίδιο το Θεό.
Και τελικά, τι μένει… όλοι φεύγουμε… κι άλλοι συνεχίζουν…
στον ίδιο δρόμο …προσθέτοντας… σε μάταιη υπερηφάνεια…
για να φανούν… να επικρατήσουν… να κυριαρχήσουν …
ναι, σε βάρος άλλων ανθρώπων ,με όπλο τη γνώση…
Όμως, πάλι κλαις , το βλέπω…. πονάς και οδύρεσαι …
για της ψυχής σου τον αφανισμό… αιώνες τώρα…
και δεν μπορείς να διανοηθείς το αδιανόητο του τέλους…
αυτό το ξαφνικό σταμάτημα… κι αδιάκοπα με ρωτάς…
Τελικά, τι μένει… μίλησε μας …φώτισε την ψυχή μας…
Σου λέω ,λοιπόν, μάθε να προσφέρεις με κάθε σου λέξη,
με το μυαλό, με την ψυχή και όλη την καρδιά σου,
την αγάπη σου στο Θεό ,σε εχθρούς και φίλους.
Και σκέψου… η αναζήτηση σου… έτσι καταξιώνεται…
συμμετέχοντας με την αγάπη σου… αυτός είναι ο δρόμος,
έτσι ξαναγυρνάς στην πρώτη πατρίδα σου, στο Φως …
εκεί, που η ψυχή ποθεί την επιστροφή από τη γέννησή της.
