Το δεύτερο πάντως είναι σίγουρο, εάν κάποιος διαβάσει τις ουρές του 3ου μνημονίου που θα εφαρμοστούν μετά το 2018. Πρωτογενή πλεονάσματα και μέτρα στο ασφαλιστικό σύστημα το 2019 και στη φορολογία το 2020 συνολικά της τάξης του 2% του ΑΕΠ, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% ΑΕΠ και υψηλά (και μάλλον ανέφικτα) πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 2% μέχρι το 2060.
Με άλλα λόγια, μας ξεφορτώθηκαν προσωρινά για να ασχοληθούν με πιο σοβαρά θέματα που απασχολούν την εφαρμοσμένη ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική (βλ. τραπεζικό σύστημα Ιταλίας).
Για το πρώτο, οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί καλόν θα ήταν να έχουν στο μυαλό τους τη λαϊκή παροιμία «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»! Και τούτο γιατί η «ελεύθερη» πρόσβαση στις αγορές με υψηλότερα επιτόκια από εκείνα που δανειζόμασταν από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, το τριπλάσιο κόστος δανεισμού από τον Αύγουστο και μετά και μια ανάπτυξη που βρίσκεται ακόμα στα χαρτιά, περισσότερο θυμίζει το φιλόδοξο πέταγμα του Ίκαρου με κερο-πουπουλένια φτερά που κάηκαν από τον Ήλιο. Κάπως έτσι κινδυνεύουμε να «καούμε» κι εμείς από τις αγορές, νομίζοντας ότι πετώντας με τα δικά μας φτερά ξαναβρήκαμε τη δημοσιονομική ελευθερία μας.
Το δημοσιονομικό μαξιλάρι που ετοιμάζει η κυβέρνηση, στραγγίζοντας την πραγματική οικονομία, προκειμένου να σταθεί στα πόδια της, σε πιθανά παιγνίδια των αγορών όταν πλέον θα παίζουμε στο γήπεδο τους, δεν είναι η καλύτερη άμυνα για να αντέξουμε την πίεση.
Η καλύτερη άμυνα είναι η παραγωγική μας ανασυγκρότηση, η οποία (αλίμονο!) ακόμα βρίσκεται σε διαβούλευση!
Αφήνω ασχολίαστη την αναμενόμενη «έκρηξη» των επενδύσεων, η οποία κινδυνεύει να γίνει ανέκδοτο, εκτός εάν σε αυτές περιλαμβάνονται αγορές πλειστηριασμένων ακινήτων (φιλέτων από ξένους).
