Περπατάμε ανάμεσα σε παιδιά που βαδίζουν αγουροξυπνημένα προς άλλη μια ‘βαρετή’ σχολική ημέρα.
Προσπαθώ να κατευνάσω λίγο την αγανάκτηση της κόρης μου, η οποία δεν βλέπει το λόγο διδασκαλίας λογοτεχνίας στα Βρετανικά σχολεία. Η υποχρεωτική ανάγνωση του Δράκουλα, του Φρανκενστάιν, και των έργων του Shakespeare, φαντάζει σαν πικρό φάρμακο που δε λέει να πάει κάτω, και πάνω από όλα, σαν απομεινάρια αρχαίων εποχών που δεν έχουν να πουν τίποτα στη νεανική ψυχή.
Δεν διαφωνώ μαζί της. Άλλωστε, επειδή η λογοτεχνία είναι τέχνη, η τέχνη του λόγου, η επιφανειακή ανάγνωση ενός μυθιστορήματος ή ενός θεατρικού έργου, φαντάζει σαν την απλή έκθεση ενός αρχαίο- ελληνικού μαρμάρου μπροστά σε μια τάξη νυσταγμένων παιδιών.
Ποιός ήταν ο τεχνίτης? Γιατί το έφτιαξε? Ποιος ήταν ο σκοπός του? Το κοινό του? Το κοινωνικό σχόλιο μήπως?
Πως να ζητήσεις από ένα νέο να καταλάβει ένα θεατρικό έργο περασμένων αιώνων?
‘Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα’, λένε, κι ‘εκεί είναι όλα διαφορετικά’. Πως είναι δυνατόν να ζητήσεις από ένα παιδί να διαβάσει ένα θεατρικό έργο, χωρίς να του μιλήσεις για τη χώρα που το ‘γέννησε’, την ιστορία της, την ‘πολιτική ατζέντα’ του δημιουργού.
Επίσης, πως να ζητήσεις από ένα παιδί να διαβάσει και να κατανοήσει ένα δύσκολο θεατρικό έργο, όταν αυτό δημιουργήθηκε για να το δει, και όχι να το διαβάσει, ένα τόσο διαφορετικό και ενήλικο κοινό?
Πάνω από όλα όμως, πως να ζητήσεις από ένα κατάκοπο και αγανακτισμένο καθηγητή, που κατά μέσο όρο δυσκολεύεται να κρατήσει τους μαθητές καθήμενους και μακριά από τα κινητά τους, να προχωρήσει λίγο πιο πέρα από την επιφάνεια της απλής ανάγνωσης?
Αν γινόταν ένα τέτοιο θαύμα, ίσως τα αδιάφορα νεανικά μυαλά να καταλάβαιναν τον θαυμαστό κόσμο του θεάτρου.
Μιλάω στη κόρη μου για την εποχή του Shakespeare, όπου η ελευθερία του λόγου και αυτό που σήμερα ονομάζουμε ‘αντιπολίτευση’, δεν υπήρχε.
Δεν έκανες κριτική στο βασιλιά, ή τους υπόλοιπους ευγενείς, γιατί έχανες τη ζωή σου, και το κεφάλι σου μαζί με αυτή.
Έγραφες όμως ένα θεατρικό έργο, με άλλους ήρωες, από άλλες εποχές και βασίλεια.
Δεν έγραφες ένα άρθρο σε εφημερίδα, κωμωδία έγραφες.
Το ενδιαφέρον της κόρης μου ξυπνάει.
Και τότε θυμάμαι ένα κωμικό σχόλιο από παλιά Ελληνική ταινία. Ήταν ο κομπιναδόρος της ταινίας ‘Κόσμος και κοσμάκης’, σε μια άλλη πολύπαθη Ελλάδα, εκείνη της δεκαετίας του 1960.
Πιστεύω ότι, έκτοτε, η πασίγνωστη ατάκα της ταινίας αυτής, είναι η λεζάντα κάτω από τις πράξεις κάθε χειριστικού Έλληνα πολιτικού
´Τώρα, κάνω κουμάντο; Κυκλοφορούμε με την εξυπνάδα μου και την κομπίνα μου; Ε, άσε μου το πηδάλιο!!’
