Αυτός ο τόπος, χρόνια τώρα… απίστευτα καταταλαιπωρείται…
χίλιες πληγές και δυο χιλιάδες, πάνω στο ένδοξο σώμα του,
πολλά τα γεράκια που καιροφυλακτούν να αρπάξουν κάτι…
οτιδήποτε… γη και ιστορία, φως και ήλιο, τη μπλε τη θάλασσα.
Κι οι μεν… και οι δε …και οι άλλοι φροντίζουν ανάλογα…
ντόπιοι και ξένοι και γείτονες… σκάβουν… τυμβωρυχούν…
αδίστακτα καταληστεύουν ελπίδες και όνειρα της νιότης,
τόσο μεθοδικά ,επιτήδεια, τόσο σκληρά και κυνικά .Ουαί !
Οι μεν… δε σέβονται την πατρίδα τους, ούτε τη ράτσα τους…
και στο όνομα της εξουσίας τρελαίνονται… παραλογίζονται…
και δουλεύουν για να κάνουν εχθρούς… Έλληνες στο όνομα…
αγνοώντας τον λαό ,το όραμα και την αγωνία του, τα όνειρα του…
Και οι δε… οι φίλτατοι σύμμαχοι… με το μαχαίρι στο λαιμό…
ζητούν και απαιτούν και εκβιάζουν… για το μαμμωνά και μόνο…
τα πάντα … «τις κότες και τα παράθυρα», του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού,
στο όνομα του ορθολογισμού, αδιαφορώντας για πόνο… και δυστυχία…
Κι άλλοι… οι «αιώνιοι γείτονες μας», παιδιά της αλαζονείας, ψάχνονται…
κι άρχισαν να δείχνουν τα δόντια τους…. βρυχούνται… ουρλιάζουν…
κι απαιτούν τα πάτρια εδάφη ,τη γη των πατεράδων μας ,την ιστορία μας.
τρελές απόψεις και πολιτικές… εχθρικές για την ειρήνη… για την ανθρωπότητα.
Και ρωτάω… κι ο κόσμος… ο λαός μας… τι θα γίνει… πού… πού να πιαστεί…
ποιο χέρι πατρικό θα τον στηρίξει… πες μου… απάντησέ μου… μια λέξη μόνο…
αφού, το βλέπεις γλυκιά μου Ελλάδα, ναι, σύννεφα μαύρα σε σκέπασαν …
κι εμείς ,εμείς μαλώνουμε και πάλι ,πνιγόμαστε… στην άβυσσο της διχόνοιας.
Όμως, τι βλέπω ... κλαις… εσύ κλαις ; Για τα παιδιά σου μου λες… καταλαβαίνω…
νιώθω την αγωνία σου …και γράφω όσα όμορφα μου λες… λόγια της Μάνας ,
ναι , προς τα παιδιά της, της ελευθερίας τα ατρόμητα κι ευγενικά παλικάρια,
τα μπολιασμένα με το αίμα χιλιάδων ηρώων ,παιδιά της πίστης του Χριστού μας .
Γράφω τα λίγα όμορφα λόγια σου, τις πανάρχαιες παρακαταθήκες για μας…
λόγια ομόνοιας… λόγια αγάπης για την πίστη ,την πατρίδα και την ελευθερία !
Ένα αφιέρωμα για τον λαό μας, για τους νέους μας, για την Ελλάδα μας !
