Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι η έκβαση της δίκης που εμείς κρίναμε “εξωφρενική”, “άδικη”, “αδιανόητη”, “επιστημονικά αίολη”, για το νομικό κόσμο ήταν αντίστοιχα «όχι η χειρότερη», «στα μαλακά», «σχετικά διαχειρίσιμη», αλλά οπωσδήποτε «αναμενόμενη» με μία νομοτέλεια που συνοψίζεται στο «έπρεπε κάποιος να καταδικαστεί πρωτόδικα -ένα παιδί πέθανε- θα δικαιωθείτε μετά στο Εφετείο». Αυτό που τόσο απλά εκστομίζεται από τους νομικούς είναι το ιατρικό ανάλογο του «Κάναμε ένα χειρουργείο, ανοίξαμε την κοιλιά του ασθενή γιατί είμασταν υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Ανοίξαμε, είδαμε και κλείσαμε χωρίς παρέμβαση -παρότι ξέραμε τι να κάνουμε- δεν έγινε και τίποτα θα ξαναχειρουργηθεί μόλις αναρρώσει, από έναν πιο έμπειρο γιατρό»
Είναι λοιπόν το τριμελές πλημμελειοδικείο ένας διαχειριστής; Ένας διακομιστής ευθύνης σε ανώτερα όργανα; Αν είναι αυτή η λογική των δικαστών μας τότε οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε μία συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξης. Ορθά μας «διακομίζουν» παρακάτω, όπως και εμείς πρέπει να διακομίζουμε οποιαδήποτε πιθανή ευθύνη, οποιοδήποτε περιστατικό, όχι με κριτήρια επιστημονικής επάρκειας, αλλά με τη λογική του «απελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο». Ορθά μας υποτιμούν εφόσον υποτιμούν και τους εαυτούς τους.
Έτσι θα αποκαλούμε το Ρέθυμνο «Ρεθυμνάκι» όχι χαϊδευτικά όπως τώρα αλλά στην κυριολεξία. Ένα διακομιστήριο ασθενών, κατηγορούμενων, ένα διακομιστήριο ευθύνης. Πόσο θλιβερό…
Ελένη Ιωαννίδου
Διευθύντρια Παθολογικής κλινικής
Νοσοκομείου Ρεθύμνου
