Του Εμμανουήλ Ακουμιανάκη
Πολιτικού Επιστήμονα
E-mail:[email protected]
Ίσως οι παλιότεροι να θυμούνται ότι, μόλις ένιωσαν τον εαυτό τους, έψαχναν τρόπους να φύγουν από τη γενέτειρά τους και να αναζητήσουν μια ευκαιρία στα ξένα. Πολλοί έφυγαν και τα κατάφεραν μέσα από σκληρή δουλειά και μακροχρόνιες στερήσεις. Κάποιοι επέστρεψαν στα πάτρια εδάφη γιατί δεν άντεξαν την ξενιτιά. Κάποιοι επέστρεψαν μετά από χρόνια και κάποιοι άλλοι ποτέ. Ο κοινός παρονομαστής σε κάθε περίπτωση ήταν η εσωτερική μάχη που γινόταν στο μυαλό και στην καρδιά των επίδοξων μεταναστών: από τη μια έπρεπε να κερδίσουν χρήματα για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και από την άλλη έπρεπε να αποχωριστούν αγαπημένα πρόσωπα, φίλους, συγγενείς και τις αλάνες που έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Ένα δισάκι στον ώμο με λίγες ελιές κι ένα ξεροκόμματο, λίγα χρήματα από το κομπόδεμα της μάνας που δεν έφταναν ούτε για τα εισιτήρια και μια ευχή «Εκεί που πας να προσέχεις». Με αυτή την προίκα 14χρονα παιδιά πήραν τη ζωή τους στα χέρια τους και έφυγαν χωρίς να κοιτάξουν πίσω. Τα πιο τυχερά είχαν κάποιο συγγενή να τα περιμένει. Τα άλλα απλά αφέθηκαν στην τύχη τους, έμειναν νηστικά για μέρες, έπεσαν θύματα απλήρωτης εργασίας και κάποια στιγμή καταστάλαξαν κάπου. Μόχθησαν, πάλεψαν, δημιούργησαν οικογένειες, έστελναν που και που ένα έμβασμα στην πατρίδα και δημιούργησαν μια ζωή μακριά από τον τόπο τους αλλά κοντά στις συνήθειες και τα έθιμα των γονιών τους.
Αργότερα μικρά παιδιά κι εμείς θεωρήσαμε καλό να πάμε στα σχολεία της πόλης που έδιναν περισσότερες ευκαιρίες. Στη δεκαετία του ’80 άρχισε να φθίνει η μετανάστευση στη Γερμανία και την Αυστραλία. Υπήρχε όμως η εσωτερική μετανάστευση και τα φώτα της πόλης θάμπωναν πολλούς από εμάς. Ερχόμασταν στο χωριό μας τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, αλλά τα βράδια «δανειζόμασταν» το αυτοκίνητο του πατέρα μας και επιστρέφαμε στη νυχτερινή διασκέδαση της πόλης. Ναι, της ίδιας πόλης, την οποία είχαμε το απόγευμα της ίδιας μέρας αποχωριστεί. Επιστρέφαμε ξημερώματα Σαββάτου και Κυριακής στο πατρικό μας και το απόγευμα της Κυριακής ξανά πίσω. Βλέπετε τη Δευτέρα είχε μάθημα. Κι εμείς σαν καλοί μαθητές αποφεύγαμε τις απουσίες, ακόμα κι αν πολλές φορές η παρουσία μας στην τάξη είχε συμβολικό και όχι ουσιαστικό χαρακτήρα. Σαν σώμα βρισκόμασταν εκεί, αλλά το μυαλό μας ταξίδευε σε μέρη μακρινά, σε εξωτικούς προορισμούς και σε παιδιάστικους έρωτες. Η ζωή ήταν ωραία, είχαμε αντοχές, πηγαίναμε στους σχολικούς χορούς στο «Δελφίνι» και ευελπιστούσαμε να χορέψουμε στα «blues» με το κορίτσι των ονείρων μας. Πολλοί από εμάς τα κατάφερναν, για άλλους οι «χυλόπιτες» ήταν στην ημερήσια διάταξη και κάποιοι βρέθηκαν παντρεμένοι με εκείνα τα κορίτσια που χόρεψαν εκείνο το σιγανό επαναλαμβανόμενο τραγούδι στο μαθητικό χορό του σχολείου τους. Ο έρωτας ήταν, είναι και ελπίζουμε πως θα παραμείνει το ωραιότερο συναίσθημα και η πιο ευχάριστη απόλαυση. Ακόμα κι όταν μας «μάτωνε», εμείς επιμέναμε με πείσμα: άλλοι από εγωισμό κι άλλοι επειδή πιστεύαμε ότι το συγκεκριμένο κορίτσι «άξιζε τον κόπο».
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά. Η αστυφιλία της μεταπολίτευσης μετατρέπεται σε «επιστροφή στη φύση». Νέοι επιστήμονες επιστρέφουν στο σπίτι τους και ασχολούνται με τη γεωργία. Τα πατρικά σπίτια ανακαινίζονται, επισκευάζονται και καθίστανται άνετα για να τους υποδεχτούν. Ο κόσμος που χάνει τη δουλειά του δεν ανήκει πλέον στην πόλη που δεν του προσφέρει τίποτε για να ζήσει. Είναι πολυέξοδη, απρόσωπη και σκληρή. Οι περιουσίες στην ύπαιθρο ζωντανεύουν, οι αγροί καλλιεργούνται, τα περιβόλια πρασινίζουν και τα παρτέρια στις αυλές ανθίζουν. Πως είπατε; Δεν είναι εύκολο; Φυσικά και δεν είναι. Η ζωή δεν ήταν ποτέ εύκολη. Για ορισμένους είναι ένας διαρκής αγώνας. Τα πτυχία των σαστισμένων ανέργων κορνιζαρισμένα στον τοίχο, τα χωράφια σπαρμένα, μερικά κατοικίδια για το γάλα της οικογένειας, καθημερινός αγώνας για τον επιούσιο και η ζωή στα χέρια τους. Χωρίς αφεντικά, χωρίς ωράρια και χωρίς νυχτερινές κοπάνες για την πόλη. Πού να πας άλλωστε με τη βενζίνη να αγγίζει τα δύο euro; Καλή τύχη και καλή δύναμη.
