Του Εμμανουήλ Ακουμιανάκη
Πολιτικού Επιστήμονα
E-mail:[email protected]
Μόλις είχα επιστρέψει στο σπίτι από τη δουλειά. Περισσότερο από νευρικότητα και λιγότερο από συνήθεια, άνοιξα την τηλεόραση. Σε απευθείας σύνδεση με το CNN μεγάλο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι μετέδιδε τον εμβολισμό των δίδυμων πύργων του World Trade Center με δύο αεροπλάνα αυτοκτονίας. Αυτή η πρωτοφανής τρομοκρατική ενέργεια «έπαιζε» ζωντανά στους δέκτες των τηλεοράσεων με υπότιτλο: «America under attack». Στην αρχή νόμισα ότι πρόκειται για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αλλάζοντας κανάλια διαπίστωσα ότι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Το ημερολόγιο έγραφε 11 Σεπτεμβρίου 2001 και η ώρα ήταν περίπου τρείς το απόγευμα.
Έντεκα χρόνια μετά ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός. Περάσαμε από την εποχή της παντοδυναμίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, στην αμφισβήτηση και στο δόγμα των προληπτικών πολέμων. Στη λογική του παραδόξου που πρεσβεύει ότι: «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας». Σε αυτά τα έντεκα χρόνια ζούμε τη Νέα Εποχή της Καθολικής Τρομοκρατίας, την απέχθεια στην απόλυτη κυριαρχία, την επιφυλακτικότητα στον αδυσώπητο αμερικανικό καπιταλισμό, την τάση της τυφλής ισχύος, τη μανία του κρυμμένου χρυσού, τη γεωγραφία του πετρελαίου, την ολοκληρωτική διακυβέρνηση ντυμένη με το μανδύα της δημοκρατικής επίφασης. Η Αμερική βρίσκεται στο κρίσιμο σταυροδρόμι της δικής της κρίσης, η Ευρώπη βαδίζει στη διάλυση και ο υπόλοιπος κόσμος βιώνει την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Είναι προφανές ότι η παγκόσμια αναγέννηση δεν πραγματοποιήθηκε, ότι η τρομοκρατία εξαπλώθηκε και εν τέλει η ελευθερία διπλώθηκε. Είναι βέβαιο ότι το «τέλος της ιστορίας» αργεί και «ο τελευταίος άνθρωπος» δεν φάνηκε ακόμη. Η επική αφήγηση, που ξεκίνησε για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης σταμάτησε τραγικά και απότομα με φόντο το καμάρι του αμερικανικού και του παγκόσμιου καπιταλισμού: τους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Ένα ουσιαστικό και συμβολικό χτύπημα συνάμα. Το όνειρο του εύκολου κέρδους και το σήμα του επίπλαστου ευδαιμονισμού κατέρρεε προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο και ισχυρές δονήσεις σε όλον τον κόσμο.
Τρείς μήνες μετά την πτώση των Δίδυμων Πύργων, την Πρωτοχρονιά του 2002, γινόταν η μεγαλύτερη νομισματική μετάβαση που είχε γίνει ποτέ σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Ευρώπη εγκαινίαζε ένα καινούριο σκληρό νόμισμα, που φιλοδοξούσε να ανταγωνιστεί το δολάριο. Τα τραπεζογραμμάτια και τα κέρματα του νέου νομίσματος εισήχθησαν ταυτόχρονα σε δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες και άλλαξαν τις ζωές 310 εκατομμυρίων κατοίκων. Τα αποτελέσματα της ραφής ενός καινούριου κουστουμιού, ίδιου για όλες αυτές τις χώρες δεν άργησαν να φανούν. Οι ελάχιστες ισχυρές χώρες βρέθηκαν με πλεονάσματα στους προϋπολογισμούς τους και οι περισσότερες αδύναμες βρέθηκαν με ελλείμματα, τα οποία χωρίς τη δυνατότητα εθνικής νομισματικής πολιτικής, αδυνατούν να διαχειριστούν. Ο εθνικιστικός κανιβαλισμός μεταξύ του βιομηχανικού βορά και του αδύναμου ευρωπαϊκού νότου, κάνει τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος να τρίζουν επικίνδυνα. Η επιδίωξη άμετρης αύξησης του εθνικού πλούτου σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών, οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή.
Η πτώση ισχύος της Αμερικανικής Ομοσπονδίας που συντελέστηκε σε μια ώρα, στην Ευρώπη διήρκεσε μια και πλέον δεκαετία. Αυτό το γεγονός αποτελεί τη διαζευκτική σύνθεση δύο μηδενισμών. Τον Ψυχρό Πόλεμο διαδέχθηκαν δεκάδες θερμοί πόλεμοι που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται με τελικό στόχο την αναζήτηση του κίτρινου και του μαύρου χρυσού. Οι Αμερικανοί θεωρούσαν εαυτούς ικανούς να ηγούνται, επειδή μπορούσαν (;) να δουν πιο μακριά από τους άλλους ανθρώπους. Εάν αυτή η ικανότητα ανταποκρινόταν στην αλήθεια και γινόταν ευρέως αποδεκτή, ο κόσμος -ακόμη και απρόθυμα- θα παραχωρούσε τα πρωτεία στις απόψεις και στις επιθυμίες της ατλαντικής υπερδύναμης. Εάν όμως αποδειχθεί ότι η αμερικανική κρίση είναι πιο κοντόφθαλμη από εκείνη του υπόλοιπου κόσμου, τότε ο μονοπολικός μας κόσμος θα πρέπει να ετοιμάζεται για ένα δύσκολο ταξίδι. «God bless America….».
