Ο ομιλητής Βασίλης Αποστολάκης
Η ομιλία αυτή του εκλεκτού Βασίλη Αποστολάκη έγινε στο Αμαριώτικο Σπίτι Σοφοκλέους 53Α στην Αθήνα στις 7 Οκτωβρίου 2012 στο Αρχιερατικό Μνημόσυνο προς τιμή των Ηρώων Αμαριωτών, όπως γίνεται εδώ και 28 χρόνια την πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου
Τα λάβαρα της Ομοσπονδίας και των Σωματείων –Μελών με τους εκπροσώπους τους εκλεκτούς καλεσμένους ,όπως ο Δήμαρχος Αμαρίου κ.Στέφανος Σημαντήρας από αριστερά η Αντιπεριφερειάρχης κα. Μαρία Λιονή, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Στέφανος Αντωνακάκης με το δάφνινο στεφάνι για κατάθεση στο μνημείο ηρώων ,ο Γενικός Γραμματέας κ.Νίκος Τσιουδάκης και άλλοι επίσημοι.
Αιδεσιμώτατε, Ερίτιμες κυρίες, Αξιότιμοι κύριοι, που τιμάτε και κοσμείτε τη σεμνή αυτή εκδήλωση,
Συναισθανόμενος την τιμή και την ευθύνη, που απορρέουν από τη θέση, στην οποία ευρίσκομαι αυτή τη στιγμή, επιθυμώ να ευχαριστήσω, από καρδιάς και την Ομοσπονδία Σωματείων επαρχίας Αμαρίου, για την εξαιρετική τιμή που μου έγινε να είμαι ο ομιλητής και όλους εσάς, για την ευγενική σας παρουσία.
Τιμητικά και με σεβασμό αφιερώνονται τα λιτά και απέρριτα λόγια, που θα ακουσθούν παρακάτω, στις πάναγνες και πανίερες μορφές των χωριών του ΚΕΔΡΟΥΣ, όπως και σε όλους εκείνους, που πότισαν με το αίμα τους την ιερή μας γη και φύτρωσε το ευγενέστερο προϊόν της ανθρώπινης σκέψης, το δέντρο της ελευθερίας, «ης ουδέν μείζον έστιν ανθρώποις Έλλησιν».
Η ιστορική μνήμη είναι εθνική επιταγή. Οι ζωντανοί αναβαφτίζονται και οι νεκροί μας ανακουφίζονται.
Δέος με κατέχει, τούτη τη στιγμή, που εκφωνώ τον πανηγυρικό της ημέρας.
Ψελλίζει η ταπεινότητά μου θνητά λόγια, εκεί όπου φωνάζουν αθάνατα έργα των ηρωικών μορφών των επτά χωριών του Αμαρίου και της Κρύας Βρύσης της επαρχίας Αγίου Βασιλείου.
Στο χώρο αυτό, στη ζεστή αυτή Κρητική γωνιά, στο πάντα φιλόξενο Αμαριώτικο σπίτι, συναχθήκαμε, με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Σωματείων Επαρχίας Αμαρίου, για να προσκυνήσουμε, νοερά, από δω, τους τάφους των μαρτύρων της λευτεριάς, των μαρτύρων του ΚΕΔΡΟΥΣ.
Γι’ αυτό, ό,τι ειπωθεί σήμερα, είναι λιγότερο λόγος και περισσότερο προσευχή. Η σκέψη μας, σαν γοργόφτερο πουλί τρέχει στα περασμένα.
Τρίτη 22 Αυγούστου 1944.
Είναι από εκείνες τις στιγμές της Ιστορίας, που ο ταξιδιώτης της ζωής, θα σταματήσει υποχρεωτικά, θα σκύψει στα ολοκαυτωθέντα μαρτυρικά χωριά του ΚΕΔΡΟΥΣ: Γερακάρι, Καρδάκι, Γουργούθοι, Σμιλές, Βρύσες, Δρυγιές, Άνω Μέρος Αμαρίου και Κρύα Βρύση Αγίου Βασιλείου, θα στοχαστεί και θα ανάψει ένα κερί στη μνήμη των Ηρώων.
Νωρίτερα, ο ιχνηλάτης της Ιστορίας έχει περάσει από τη Λοχριά, ένα πολύ σπουδαίο χωριό, με πλούσια αντιστασιακή δράση και έχει προσκυνήσει και εκεί, γιατί στις 4 Μαΐου 1944, ημέρα Πέμπτη, θα κάψουν οι Γερμανοί το χωριό τούτο του Αμαρίου και θα εκτελέσουν τρεις άνδρες. Τους λοιπούς άνδρες, που έχουν συλλάβει, τους οδηγούν, με ισχυρή Γερμανική δύναμη, στις Μοίρες, όπου τους φυλακίζουν. Ορισμένοι, από τους συλληφθέντες δεν θα ξαναγυρίσουν στο χωριό και θα χαθούν στη δίνη της μαύρης Κατοχής.
Πράττουν αυτό το ΕΓΚΛΗΜΑ εναντίον της Λοχριάς οι Ναζί, επειδή οι κάτοικοι του χωριού συμμετέχουν ολόψυχα στην Εθνική Αντίσταση. «Εις τα σαραντατέσσερα στις τέσσερις του Μάη, την εκεντήσαν τη Λοχριά, ιδέ καημός και ζάλη», θα μοιρολογήσει η Λαϊκή Μούσα.
Ας επιχειρήσουμε τώρα μια ιστορική αναδρομή, για να συνδέσουμε το παρελθόν με τη φρικιαστική εκείνη ημέρα του Αυγούστου του 1944.
7 Απριλίου 1939: Η Ιταλία καταλαμβάνει την Αλβανία.
1η Σεπτεμβρίου 1939: Ο Γερμανικός Στρατός, εισβάλλει στην Πολωνία και αρχίζει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
3η Σεπτεμβρίου 1939: Η Γαλλία και η Βρετανία κηρύττουν τον πόλεμο στη Γερμανία.
15 Αυγούστου 1940: Το καταδρομικό του πολεμικού μας Ναυτικού «ΕΛΛΗ» δέχεται ύπουλη επίθεση, από Ιταλικό υποβρύχιο, στο λιμάνι της Τήνου και βυθίζεται.
Δευτέρα 28η Οκτωβρίου 1940: Η Φασιστική Ιταλία εξαπολύει από την Αλβανία, γενική επίθεση εναντίον της Ελλάδος. Η χώρα μας εμπλέκεται στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Στρατός μας, επί έξι (6) μήνες θα γράφει νέες σελίδες δόξας και τιμής στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, όπου θα διακριθεί η 5η Μεραρχία, η θρυλική Μεραρχία ΚΡΗΤΩΝ. «Εφτάξανε οι Κρητικοί, οι καστροπολεμάρχοι και στης Κλεισούρας τα στενά, θα δώσουνε τη ΜΑΧΗ……».
Κυριακή 6 Απριλίου 1941: Η πατρίδα μας δέχεται νέα ύπουλη επίθεση στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, από τα Γερμανικά στρατεύματα, που σταθμεύουν στη Βουλγαρία. Οι υπερασπιστές των συνόρων μας προβάλλουν λυσσώδη αντίσταση.
20 Απριλίου 1941: Κατάρρευση του Μετώπου της Ηπείρου.
Κυριακή 27 Απριλίου 1941: Είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα. Έπαρση της Γερμανικής Σημαίας στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως. Η μακρά νύχτα της τριπλής κατοχής (Ιταλοί-Γερμανοί-Βούλγαροι) αρχίζει.
Τρίτη 20 Μαΐου 1941: Οι Γερμανοί Αλεξιπτωτιστές, το Επίλεκτο Σώμα του πανίσχυρου Γερμανικού Στρατού, εισβάλλει, από τον αέρα, για να καταλάβει την Κρήτη. Το σχέδιο ΕΡΜΗΣ προβλέπει την κατάληψη της νήσου σε δύο ημέρες. Όμως, η αυθόρμητη αντίσταση του Κρητικού Λαού, η Λαϊκή αυτή νεροσυρμή, ανατρέπει τα σχέδια του Χίτλερ, εξευτελίζει το Σώμα των Αλεξιπτωτιστών και λοξοδρομεί τη ροή της Ιστορίας. Έντεκα ημέρες θα κρατήσει ο άνισος αγώνας. Από τη μια η τρομακτική πολεμική μηχανή των Ναζί και από την άλλη η ατσάλινη Κρητική ψυχή.
31 Μαΐου 1941: Οι Γερμανοί, με βαρειές απώλειες κυριαρχούν φαινομενικά στην Κρήτη. Στην Τιτανομαχία αυτή, που συμμετέχει όλη η Κρήτη, η ιστορική επαρχία Αμαρίου έχει μεγάλο μερτικό στον αγώνα. Χαρακτηριστικά τα λόγια του τιμημένου αγωνιστή, του θρυλικού Γιώργη Τυράκη, από το Φουρφουρά Αμαρίου, όπως αφηγείται στον καταξιωμένο συγγραφέα Αντώνη Σανουδάκη «Κατά το απόγευμα (Τρίτης 20 Μαΐου 1941) ήμουν κοντά στο χωριό Χρω-Μοναστήρι μ’ ένα Υπολοχαγό, Αγγελάκης λεγότανε, από το Γερακάρι, συγκεντρώσαμε στρατιώτες και πλαισιωθήκαμε με πολίτες και με τη Σχολή Χωροφυλακής. Τη δεύτερη μέρα είχα δει χωριανούς μου στη μάχη. Εκεί ήταν και του Γιώργη του Χαροκόπου, από την Πατσό, ο πατέρας, ο Ευθύμιος, ήταν παρά πολύ ψυχωμένος. Δεν έφυγε καθόλου……». Ο αείμνηστος Γιώργης Τυράκης είναι ένας από εκείνους που ενσαρκώνουν το αγωνιστικό πνεύμα του Αμαρίου, της επαρχίας με τους πολλούς κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες.
1η Ιουνίου 1941: Με το πέρας της Μάχης της Κρήτης αρχίζει η αντίσταση των Κρητών ενάντια στο Στρατό Κατοχής, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.
Από τη Ζάκρο και το Παλαίκαστρο μέχρι τη Γραμβούσα και την Παλαιόχωρα, δημιουργούνται εστίες αντίστασης κατά του εχθρού. Αυτό είναι πρωτόγνωρο, είναι κάτι το πρωτάκουστο, είναι κάτι, που ο ερευνητής της παγκόσμιας πολεμικής ιστορίας, κάτω από τις ίδιες συνθήκες ουδέποτε ή σπάνια συναντά τέτοια γεγονότα. Όλοι γνωρίζουν και μάλιστα πολύ καλά, πως ανταμοιβή της προσφοράς τους στον αγώνα είναι ο θάνατος. Και όμως δεν λιποψυχούν. Συμμετέχουν συνειδητά στην εθνική αντίσταση. Δεν λογαριάζουν κινδύνους. Περιφρονούν το θάνατο. Οι κάτοικοι του Αμαρίου έχουν ηθικές αξίες αναλλοίωτες, που δεν διαβρώνονται στο πέρασμα του χρόνου.
«… Δε μας τρομάζουν των Γερμανών τα βόλια…». Θα τραγουδήξουν οι τιμημένοι μας αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, που τα λημέρια τους είναι τα Λευκά Όρη, το ΚΕΔΡΟΣ, ο Ψηλορείτης, τα Λασιθιώτικα βουνά.
Στο «χορό» αυτό του θανάτου, η αρχοντική επαρχία Αμαρίου, όχι μόνο δε μένει ασυγκίνητη, αλλά συμμετέχει με όλη τη θέρμη της ψυχής στον τίμιο αγώνα για την απελευθέρωση.
Η ανταπόκριση των Αμαριωτών είναι εντυπωσιακή, γεγονός που προκαλεί ρίγη συγκίνησης.
Δημιουργούνται, αμέσως, επιτροπές του αγώνα. Άνθρωποι με υψηλά πατριωτικά αισθήματα οι κάτοικοι του Αμαρίου, προσφέρονται εθελοντικά στην ιερή υπόθεση της Εθνικής Αντίστασης.
Από το θέρος του 1941 αρχίζει η συστηματική περισυλλογή, η απόκρυψη σε ασφαλή κρησφύγετα, η περίθαλψη και τέλος η φυγάδευση στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική των Αυστραλών, Νεοζηλανδών, Βρετανών και Κυπρίων στρατιωτών, οι οποίοι κατόρθωσαν να αποφύγουν την αιχμαλωσία κατά τη μάχη της Κρήτης.
Η επαρχία Αμαρίου, θα γίνει το καταφύγιο σωτηρίας των συμμάχων, παρά τους πολλαπλούς κινδύνους, που συνεπάγεται ένα τέτοιο εγχείρημα.
Παράλληλα, και χωρίς ανάπαυλα, συγκροτείται αντιστασιακή οργάνωση, στην οποία συμμετέχουν πολλοί Αμαριώτες και η οποία στην πορεία ονομάζεται «Εθνική Ανταρτική οργάνωση Ψηλορείτης».
Οι πρώτοι Αντάρτες ορκίζονται στον Άγιο Φανούριο στο «Βαλσαμόνερο», κοντά στο χωριό Καμάρες του νομού Ηρακλείου.
Εμπνευστής και οργανωτής, ο Αρχηγός της Εθνικής Αντίστασης Γεώργιος Πετράκης, από το Μαγαρικάρι Ηρακλείου, γνωστός ως «Πετρακογιώργης».
Σε όλα τα χωριά της θρυλικής Επαρχίας Αμαρίου δημιουργούνται Αντιστασιακές ομάδες. Ένας και μοναδικός στόχος των αγωνιστών μας: Η αποτίναξη του Ναζιστικού ζυγού.
Οι Αμαριώτες, γαλουχημένοι από τα νάματα της Ιστορίας μας παίρνουν μέρος στον αγώνα με όλη την ψυχική δύναμη που διαθέτουν. Ο Βρετανός Αξιωματικός Τζακ Σμιθ Χιούζ, απεσταλμένος του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής (Σ.Σ.Μ.Α.), θα γράψει μεταξύ άλλων: «Το Αμάρι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι, όλοι, όσοι ήταν πάνω από πέντε χρονών ήξεραν τι συνέβαινε περίπου, αλλά κανένας δεν το μαρτύρησε, ακόμη και κάτω από αφόρητη πίεση…». Αυτά γράφει ο Βρετανός Αξιωματούχος και αρκούν λίγες μόνο λέξεις, για να καταδειχθεί η μεγαλοπρέπεια, ο πατριωτισμός και το υψηλό αίσθημα ευθύνης πάνω στα εθνικά ιδεώδη της επαρχίας Αμαρίου.
Ο Συνταγματάρχης Χρήστος Τζιφάκης Αρχηγός Εθνικής Αντίστασης, γράφει για το Αμάρι «Ήταν, κυριολεκτικά, η ψυχή της Αντίστασης στην Κρήτη. Όλοι οι ξένοι και οι ντόπιοι παράγοντες του αντιστασιακού αγώνα, ξεχνούσαν τη σκλαβιά στα Αμαριώτικα…»
Το ίδιο αγωνιστικό πνεύμα, η ίδια θέρμη, η ίδια πολύπλευρη συνεισφορά για την απελευθέρωση της Κρήτης και στη γειτονική επαρχία Αγίου Βασιλείου, την, επίσης, ιστορική Επαρχία, στην ταραγμένη εκείνη περίοδο της Ιστορίας μας. Σε όλες τις εθνικές εξορμήσεις παρόντες και οι Αγιοβασιλιώτες.
Ο Ηγούμενος της ιεράς Μονής ΠΡΕΒΕΛΗ Αγαθάγγελος Λαγκουβάρδος, Αμαριώτης, από τους Αποστόλους, δίδει την ψυχή του, για τον αγώνα με Αγιοβασιλιώτες. Το παράδειγμα του Αγαθαγγέλου ακολουθούν και άλλοι κληρικοί και τιμούν το σχήμα τους.
Η έντονη συμμετοχή των χωριών του ΚΕΔΡΟΥΣ στην αντίσταση προκαλεί την οργή του Στρατού Κατοχής. Η συνολική συνεισφορά τους στον αντιστασιακό αγώνα είναι τα αίτια της καταστροφής και της ερήμωσης. Η απαγωγή του Στρατηγού Κράιπε τον Απρίλιο του 1944 και η διέλευσή του από την περιοχή, εκτιμάται ότι ήταν απλά η αφορμή.
Κι ερχόμαστε τώρα, με πόνο ψυχής, στη θλιβερή ημέρα του Αυγούστου.
Τρίτη, 22 Αυγούστου 1944.
Δεν έχει ξημερώσει ακόμη, ο κόσμος κοιμάται. Πολυάριθμος Γερμανικός Στρατός, με βαρύ οπλισμό, έχει ήδη περικυκλώσει επτά χωριά της επαρχίας Αμαρίου: Γερακάρι, Καρδάκι, Γουργούθοι, Σμιλές, Βρύσες, Δρυγιές, Άνω Μέρος και την Κρύα Βρύση Αγίου Βασιλείου.
«Κοιμούμαστε όλοι μέσα. Κι έτσι πιάσανε το ενενήντα πέντε τοις εκατό, τους άντρες μέσα. Ελείπανε μόνο μερικοί βοσκοί. Τα ξημερώματα, κατά τις έξι η ώρα ακούω μια ριπή ταχυβόλου. Ίσα – ίσα που έφεγγενε», θα διηγηθεί αργότερα ο αείμνηστος Μανώλης Ακουμιανάκης ή «Χαντρακομανώλης» από το Γερακάρι.
(158) άνδρες και (6) γυναίκες θα εκτελεσθούν με τον πιο άγριο τρόπο και θα περάσουν στην αιωνιότητα ως εθνομάρτυρες. Ας είναι μνημόσυνο, για τους ήρωες εκείνους, η λιτή μας αυτή αναφορά.
Την εκτέλεση ακολουθεί η λεηλασία, η ισοπέδωση και η πυρπόληση σπιτιών, εκκλησιών και κοινοτικών καταστημάτων.
Οι Γερμανοί, κατά τη συνήθεια των εκάστοτε κατακτητών, χαρακτηρίζουν τους αντιστασιακούς, δολοφόνους και τρομοκράτες και, εφαρμόζοντας το δίκαιο του ισχυρότερου και τη φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, γεμίζουν το ΚΕΔΡΟΣ με πληγές και ολοκαυτώματα.
Η Ιστορία έχει καταγράψει, από μαρτυρίες ανθρώπων που διασώθηκαν, ή που βρέθηκαν αμέσως μετά, στον τόπο της τραγωδίας, λεπτομέρειες ανατριχιαστικές, που και ο πλέον ευφάνταστος συγγραφέας αδυνατεί να περιγράψει. Δεν θα αναφέρουμε τις ανατριχιαστικές αυτές σκηνές, για να μη διαταράξουμε τον αιώνιο ύπνο των τιμημένων μας αγωνιστών.
Αδυνατεί ο λόγος, να εκφράσει τη φρίκη και τον αφανισμό, που υπέστησαν τα χωριά του ΚΕΔΡΟΥΣ.
Το ΚΕΔΡΟΣ θα γνωρίσει την ανθρώπινη κτηνωδία από πλευράς των Χιτλερικών και το ανθρώπινο μεγαλείο από πλευράς των υπερήφανων ανθρώπων, που κατοικούν γύρω απ’ αυτό. Τη φρίκη του ΚΕΔΡΟΥΣ, που δεν τη χωρεί του ανθρώπου ο νους, θα την αντέξουν με στωικότητα, με υπερηφάνεια, με τη μεγαλοπρέπεια που τους διακρίνει, οι κάτοικοι της περιοχής. Η Κρύα Βρύση του Αγίου Βασιλείου και τα χωριά του Αμαρίου, που έχουν πληρώσει με βαρύ τίμημα τη φιλοπατρία τους, θα κλάψουν τους ήρωές τους, θα μαυροφορεθούν, θα επουλώσουν τις πληγές τους και θα αναστηθούν από τις στάκτες τους, γιατί έχουν τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης.
Η βία περνά και ίσως υποδουλώνει τον τόπο, ποτέ όμως το πνεύμα και τις ψυχές των υπερήφανων ανθρώπων, που τον κατοικούν.
Το ΚΕΔΡΟΣ είναι ένα σύμβολο, ένα σημείο αναφοράς, ένας κώδικας ηθικής συμπεριφοράς, για τις νεότερες γενιές. Γι’ αυτό και αποπνέει μια ιερότητα, μια ιεροπρέπεια, που πρέπει να σεβόμαστε όλοι εμείς, με θρησκευτική ευλάβεια.
Όταν κάποιοι άνθρωποι προσφέρουν τη ζωή τους ολοκαύτωμα στο βωμό της ανεξαρτησίας και της εθνικής υπερηφάνειας και με το τίμιο αίμα τους ποτίζουν το πολυτίμητο δένδρο της ελευθερίας, όποιος δεν τους σκέπτεται και δεν επισκέπτεται τον ιερό χώρο της θυσίας τους, με τον απαιτούμενο σεβασμό, είναι σαν να τους ξανασκοτώνει και το έγκλημα, τούτη τη φορά, είναι ειδεχθέστερο και ταπεινότερο.
Όταν οι μνήμες της Ιστορίας δεν συντηρούνται, χάνεται αυτό, που ο Θουκυδίδης ορίζει ηθική ενότητα.
Η Ομοσπονδία Σωματείων Επαρχίας Αμαρίου, την οποία και πάλι ευχαριστώ για την ξεχωριστή τιμή, που μου επιφύλαξε, υπερασπίζεται με σθένος την ιστορία μας, σέβεται απόλυτα τη μνήμη των μαρτύρων της λευτεριάς, φέρνει στην επικαιρότητα το παρελθόν και δείχνει στους βλαστούς της Κοινωνίας μας, στη Νεολαία μας, το δρόμο, που χάραξαν ένδοξες και τιμημένες παλιές μορφές.
Πάντα η Ομοσπονδία εναποθέτει, με δέος, με σεμνότητα, με αρχοντιά, δάφνινα στεφάνια στα μνήματα των αγωνιστών, που έχουν ποτίσει με το αίμα τους, την ιερή μας γη και συντηρεί έτσι τη μνήμη τους, «… για να νικάται η λησμονιά, που άθελα φέρνει ο χρόνος…».
Ο καταξιωμένος Γεν. Γραμματέας της Ομοσπονδίας, εκλεκτός Κρητικός και σπουδαίος ποιητάρης, Νίκος Τσιουδάκης, από το ιστορικό χωριό Καλογέρου – Αμαρίου, έχει γράψει:
« Όσο στου ΚΕΔΡΟΥΣ τα χωριά,
ζωή θα αναβιώνει,
τη μνήμη των ηρώων τους,
κανείς δεν αλλοιώνει…»
Τα λόγια αυτά του άξιου συντοπίτη μας, στάζουν μέσα στην ψυχή κάθε σωστά σκεπτόμενου ανθρώπου.
Σεβαστό Ακροατήριο,
Ιέρεια η μνήμη, βαστά τα άχραντα μυστήρια και μας επιβάλλει, να κρατήσουμε και εμείς άσβεστη τη λαμπάδα του ΚΕΔΡΟΥΣ και να μη σβήσει ποτέ, από τη σκέψη μας, τους τιμημένους αγωνιστές, ο ανελέητος χρόνος.
Και πάλι το κάλεσμά μας, το σημερινό, για την πνευματική συμμετοχή μας, στο μυσταγωγικό λιτάνεμα των θείων μορφών, που έπεσαν στα ματωμένα χωριά του ΚΕΔΡΟΥΣ.
Και πάλι στο προσκλητήριο του «Δεύτε λάβετε φως».
Και πάλι στο μνήμα της αθανασίας τους, μεταφερόμαστε νοερά, ταπεινοί προσκυνητές, με ευλάβεια και προσοχή, για να καταθέσουμε τα μύρα της ευγνωμοσύνης μας.
Στις ηρωικές μορφές του ΚΕΔΡΟΥΣ, που ενσαρκώνουν τη φιλοτιμία, την αγωνιστικότητα, την υπερηφάνεια, τον πατριωτισμό του Αμαρίου, αλλά και ολόκληρης της Μεγαλονήσου, αιώνια η ευλάβειά μας.
Περηφάνειά μας, η προσφορά τους. Καύχημα της Κρήτης ο θάνατός τους. Τίμημα της λευτεριάς η θυσία τους. Οι τάφοι τους προσκύνημα. Η ανάμνησή τους μοιρολόι, έστω κι αν δεν δικαιώθηκαν όλες οι πτυχές του αγώνα τους.
Στο ΚΕΔΡΟΣ θα γεννηθεί, το ηρωικό ιδεώδες της «ευθανασίας», όπως αυτό αναδύεται μέσα από τα λόγια του ποιητή: «… Για των Ηρώων το θάνατο, λόγια πικρά μην πείτε. Κανείς μην παραπονεθεί, κανένας να μην κλάψει. Δεν είναι οι άνθρωποι βουνά, να στέκονται αιώνια. Τι σήμερο, τι αύριο και τι σε δέκα χρόνια. Χαράς του, όποιος με θάνατο, όμοιο μ’ αυτούς ποθάνει…».
Με τις κλάψες, με τις επαιτείες, με τις παρακλήσεις, με τη διακονιά, με τα διαβούλια, με τις υποκλίσεις, δε δημιουργείται Ιστορία, δεν αποκτάται ό,τι χάθηκε και ό,τι αποζητάται δικαιωματικά. «…Η λευτεριά κερδίζεται με το σπαθί του σκλάβου…», βροντοφώναξαν, από τα παλιά, οι πρόγονοί μας και είναι πάντα επίκαιρο.
Το μυριόστομο ΟΧΙ του Λαού μας, του υπερήφανου Κρητικού Λαού και η αντίστασή του στη Ναζιστική θηριωδία – που ξεχωριστή θέση κατέχει η επαρχία Αμαρίου – βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο, για τη θολή και ξεθωριασμένη εποχή, που περνά το ανθρώπινο γένος, από την απειλή ενός θερμοπυρηνικού αφανισμού μας, που τον κλωθογυρίζουν στο νου τους και για τα δικά τους οφέλη, οι λογής – λογής πολεμοκάπηλοι και ισχυροί της γης.
Οι πύρινες γλώσσες, που ξεπηδούν ανά τον κόσμο και ιδιαίτερα στη γειτονιά μας, τροφοδοτούνται έντεχνα από τους ιδιοτελείς υποκριτές του παγκόσμιου φαρισαϊσμού. Γι’ αυτό η συνείδηση, πρέπει να αγρυπνά ακούραστα και προσεκτικά.
Μέσα από τους καπνούς και την αντάρα του ΚΕΔΡΟΥΣ, μέσα από τα ολοκαυτωθέντα χωριά: Γερακάρι, Καρδάκι, Γουργούθοι, Σμιλές, Βρύσες, Δρυγιές, Άνω Μέρος και Κρύα Βρύση, μέσα από τους τάφους όπου αναπαύονται τα τίμια σώματα των αγωνιστών μας, ξεπετιέται μέγα μήνυμα και μέγα δίδαγμα: Μονιασμένοι, πειθαρχημένοι, συντονισμένοι σε μια ενιαία, πανεθνική, παλλαϊκή προσπάθεια, με το νου μας και τα μάτια μας στραμμένα στην Ιστορία μας, στην ιερή μας γη, στα σύνορά μας, στους Ακρίτες μας, στην ομογάλακτη αδερφή μας, την πολύπαθη και μαρτυρική Κύπρο, ιδιαίτερα τούτα τα δίσεκτα χρόνια, που «οι καιροί ου μενετοί» και οι ηθικές αξίες συνεχώς διαβρώνονται.
Η ατελείωτη στρατιά, η τιμημένη στρατιά των αγωνιστών του Αμαρίου, αλλά και όλης της Ελλάδος, θα νιώθει ικανοποίηση και ξεκούραση με τα «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» και με τους αδιάκοπους αγώνες μας για την Ειρήνη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, που σήμερα έχουμε ανάγκη περισσότερο, από άλλες εποχές.
Στη μνήμη σας, αθάνατοι ήρωες του ΚΕΔΡΟΥΣ, ανάφτουμε χρυσά λιβανιστήρια!!!
Ανεξάντλητος, αλήθεια ο τόπος μας, σε διδάγματα Λευτεριάς, Ειρήνης και Δημοκρατίας και κορυφαίος Δάσκαλος, ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ, που κοιμάται στο Ακρωτήρι.
Σας Ευχαριστώ, που με τιμήσατε
με την προσοχή σας.
Βασίλειος Κωνσταντίνου Αποστολάκης
Αξ/κός ΕΛ-ΑΣ ε.α. – Εφ. Αξ/κός (ΠΒ)
Αρχαία Ελεύθερνα (Πρινές) – Ρεθύμνης
Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 2012
Αμαριώτικο Σπίτι
Σοφοκλέους 53 α’
Αθήνα
