«Και στην Τροία; Τίποτε στην Τροία, ένα είδωλο. Και ο Πάρις με έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα ατόφιο. Κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια. Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα. (…). Τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι. Κι οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα για ένα λινό κυμάτισμα, για μια νεφέλη μιας πεταλούδας, τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».
[Γιώργος Σεφέρης, «Ελένη», Ποιήματα]
Ναι, φίλες και φίλοι. Το ακούσαμε κι αυτό. Κατά τη Γερμανίδα Καγκελάριο «η έξοδος της Ελλάδας από το euro είναι αδιανόητη». Αδιανόητη και ασύμφορη θα έλεγαν κάποιοι άλλοι. Κι επικίνδυνη, θα προσέθετα εγώ. Προφανώς το Grexit (Greek exit) δεν συμφέρει κανέναν πλέον. Ακόμα κι εκείνους που πριν από λίγους μόλις μήνες ισχυριζόντουσαν ότι η Ευρωζώνη μπορεί και χωρίς την Ελλάδα. Μας είχαν κάνει τόσο εντατική «πλύση εγκεφάλου» που κόντεψε να το πιστέψουμε κι εμείς. Μας οδήγησαν σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις με το φάσμα της απειλής της εξόδου της χώρας από το κοινό νόμισμα. Μας έκαναν να αισθανόμαστε άσχημα, ακόμα κι όταν δίναμε τον καλύτερό μας εαυτό στη δουλειά μας, στον τρόπο μας, στη ζωή μας. Μας υπέταξαν πλήρως και αφού απαίτησαν τα πάντα, τους δώσαμε «γη και ύδωρ». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και προχτές μας είπαν ότι δεν υπάρχει ρήτρα εξόδου από την ευρωζώνη. Λες κι εμείς δεν το ξέραμε. Λες και αν υπήρχε τέτοια ρήτρα και παράλληλα η έξοδος της χώρας μας από τη νομισματική ένωση δεν έβλαπτε άλλους, θα μας είχαν ακόμα εκεί. Σα να ήμασταν δεδομένοι, υπάκουοι, πειθήνιοι και οσφυοκάμπτες εταίροι. Ληγμένοι σε τιμή ευκαιρίας, ευκόλως αλώσιμοι και λίαν ευκόλως αναλώσιμοι.
Η γερμανική πολιτική ηγεσία επιτυγχάνει ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που υποτίθεται πως επιδιώκει. Η πρόσφατη επίσκεψη της γερμανίδας καγκελάριου στη χώρα μας, καταρρίπτει το δίλλημα «euro ή δραχμή». Ακυρώνει στην πράξη ένα ωμό εκβιασμό που επί τρία συναπτά έτη, συναρτά τη δόση με τη συμμόρφωση, την χρηματοδότηση με τον εξαναγκασμό, το δανεισμό με την εξαθλίωση. Εκθέτει ανεπανόρθωτα τα κόμματα, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπερασπίστηκαν το μνημόνιο. Καθιστά τραγικά ανακόλουθο και το σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό, που κυβερνά τη χώρα, έχοντας αθροίσει κοινοβουλευτικές έδρες χωρίς να έχει κοινωνική αποδοχή και νομιμοποίηση. Δηλαδή για ποιο λόγο, έκλεισαν επιχειρήσεις, απολύθηκαν υπάλληλοι, μειώθηκαν δραματικά εισοδήματα, αυτοκτόνησαν άνθρωποι και διαλύθηκε η ελληνική κοινωνία; Για ποιο λόγο ρήμαξαν τις εργασιακές σχέσεις και κατέστρεψαν οικογένειες και όνειρα ζωής; Με ποιο σκεπτικό έστειλαν ανθρώπους στο κοινωνικό περιθώριο και κατήργησαν κεκτημένα μισού αιώνα; Αν δεν μπορούσαν να μας διώξουν από την ευρωζώνη οι εταίροι μας, γιατί ματώσαμε τόσο πολύ; Γιατί άραγε;
Δυστυχώς, δεν υπάρχουν απλές και μονολεκτικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ καμιά διαπραγμάτευση. Ούτε τώρα γίνεται. Η εξωτερική πίεση των δανειστών διοχετεύεται πολλαπλάσια στο εσωτερικό της πατρίδας, στους πολίτες της, στη νεολαία της, στο μέλλον της. Η πολιτική υποταγή της χώρας στις απαιτήσεις των δανειστών της, υπήρξε άμεση, προαποφασισμένη, δόλια και απόλυτη. Και συνεχίζει. Η σημερινή αντιπολίτευση επί της ουσίας έχει δίκιο, άσχετα με τον τρόπο που το διεκδικεί. Για ένα πουκάμισο αδειανό σφαζόμασταν τελικά. Για μια κοινή γυναίκα που την «έκλεψε» ο Πάρις. Κανένα σεντόνι αγνότητας δεν μπορεί να σας «κρύψει» πλέον. Έστω και τώρα, αφήστε απείραχτα τα απομεινάρια από την απλωμένη μπουγάδα της Ωραίας Ελένης (!)
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com
