Θυμάμαι κάποτε που ήμασταν μικροί, ότι οι μεγαλύτεροι μας ρωτούσαν: «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Εμείς απαντούσαμε ότι θέλουμε να γίνουμε καθηγητές, πιλότοι, στρατιωτικοί, επιστήμονες και πολιτικοί, ανάλογα με την κλίση του καθενός από εμάς και με βάση όσα οι καιροί και οι οικογένειες μας πρόσταζαν, προσδοκούσαν ή και απαιτούσαν ενίοτε. Τα επαγγέλματα εκτός υπαίθρου είχαν αίγλη, δόξα, χρήματα, καταξίωση και ενέπνεαν θαυμασμό και σεβασμό. Οι πατεράδες μας ήθελαν «να μάθουμε γράμματα για να γίνουμε άνθρωποι», όπως χαρακτηριστικά μας παρότρυναν. Θεωρούσαν ότι αυτά που εκείνοι στερήθηκαν δεν είχαν το δικαίωμα να τα στερήσουν στα παιδιά τους και για αυτό το λόγο έκαναν πολλές θυσίες προκειμένου να δουν τα βλαστάρια τους να πετυχαίνουν στη ζωή τους, να αποκτούν γνώσεις, πτυχία, τίτλους, επαγγελματική καταξίωση και να δημιουργήσουν μια καλή οικογένεια. Να μπορούν να μιλάνε με θαυμασμό για τα παιδιά τους, να αποκτήσουν κι εκείνοι εγγόνια και δισέγγονα και να καμαρώνουν σαν «γύφτικα σκεπάρνια» κάθε φορά που οι γιοί τους και οι κόρες τους, τους επισκεπτόταν. Όνειρα ζωής απλών ανθρώπων, που δάκρυζαν από χαρά σε κάθε μας επιτυχία, που έκλαιγαν στους γάμους μας, που κάθε φορά που γεννιόταν ένα μας παιδί αισθάνονταν ότι «ανάσταινε» το όνομά τους. Πολλές και μεγάλες προσδοκίες που σε ένα μεγάλο βαθμό για πολλούς επιτεύχθηκαν και για κάποιους άλλους όχι. Σε γενικές γραμμές όμως εμείς ζήσαμε καλύτερα από τους γονείς μας. Κι αυτή η διαπίστωση ήταν μια ευτυχία για αυτούς. Η ζωή στην Ελλάδα βελτιωνόταν αργά αλλά σταθερά.
Μετά ήρθε η σειρά μας. Εμείς γίναμε γονείς και οι γονείς μας έγιναν παππούδες και γιαγιάδες. Θελήσαμε σε σχέση όσα οι γονείς μας πρόσφεραν σε εμάς, εμείς να προσφέρουμε στα παιδιά μας ακόμα περισσότερα. Τα ρωτούσαμε κι εμείς «τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν», αλλά ήταν τόσο μπερδεμένα που δεν ήξεραν τι να μας απαντήσουν. Κι αρχίσαμε να τους δίνουμε ότι μας ζητούσαν. Κι εκείνα ήθελαν ότι έβλεπαν. Κι εμείς δεν τους χαλούσαμε ποτέ χατίρι. Χιλιάδες παιχνίδια όταν ήταν μικρά, ακριβά ρούχα μετά από λίγα χρόνια, φροντιστήρια σε όλα τα μαθήματα αργότερα, ιδιαίτερα σε δυο και τρεις ξένες γλώσσες, πανεπιστήμια στην ενηλικίωση, πτυχία, μεταπτυχιακά, σεμινάρια, εκδρομές κι αμέτρητη γνώση συνοδευόμενη από τίτλους και διπλώματα. Γιατί η γνώση ήταν δύναμη, ήταν εφόδιο ζωής, ήταν εισιτήριο για καλή δουλειά και όρος για καλό εισόδημα. Γιατί απλά, τα παιδιά μας έπρεπε να γίνουν καλύτερα από εμάς. Γιατί έτσι πιστέψαμε και γιατί μέχρι χτες το ίδιο πράτταμε.
Κι αφού ξοδέψαμε μια περιουσία για τα «καπρίτσια» και για τις σπουδές των παιδιών μας, διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχουν πια δουλειές. Ακόμα κι αυτές οι λιγοστές που υπάρχουν, δίνουν ένα μισθό της τάξης των τετρακοσίων euro. Μας έφεραν τα πτυχία τους και τα κορνιζώσαμε στον τοίχο, απλά για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ψυχολογικές ανάγκες. Κι εκείνα είδαν ότι η γνώση πλέον δε μετριέται με όσα ξέρεις, αλλά με πόσα βγάζεις. Κι είδαν συμμαθητές τους με απείρως λιγότερες γνώσεις και τίτλους να κερδίζουν περισσότερα, επειδή κατάλαβαν νωρίς ότι το παραμύθι δεν θα έχει αίσιο τέλος. Τριαντάρηδες πλέον, άνεργοι στα σπίτια των γονιών τους, μορφωμένοι κι απελπισμένοι βλέπουν τις γνώσεις τους να μην έχουν κανένα οικονομικό αντίκρισμα. Κι οι γονείς βλέπουν τη σύνταξή τους να κόβεται στο μισό και δεν μπορούν να τους βοηθήσουν πια. Κι η έπαρση γίνεται θλίψη για μια άτυχη και χωρίς μέλλον νέα γενιά, την οποία καταδίκασαν ολέθριες επιλογές μικρών ανθρώπων που βρέθηκαν ψηλά. Και τώρα πρέπει να πάρουν πίσω όλα όσα τους έλεγαν τόσα χρόνια. Ακόμα κι αν τους ζητήσουν «συγγνώμη», δεν αλλάζει κάτι. «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ».
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
