Κ Α Τ Η Γ Ο Ρ Ι Ο Π Ο Ι Η Σ Η Ε Μ Ψ Υ Χ Ο Υ Υ Λ Ι Κ Ο Υ
1. Οι ΘΕΟΥΣΕΣ. Είναι η πρώτη κατηγορία που μου έρχεται στο μυαλό. Ως σύνολο δεν είναι μεγάλο, ευτυχώς. Προορίζονται όλες για τη Ιατρική και είναι αριστούχες. Τα κορίτσια αυτά διατηρούν συνήθως τα μικρά τους ονόματα ολόκληρα, λέγονται δηλαδή Βασιλική, Ευδοκία, Αγλαϊα και όχι Ντέμπορα, Κάρεν ή Λούσυ, προφανώς διότι τα υποκοριστικά είναι πράματα του Σατανά και απαγορεύονται εκ της πίστεώς μας. ‘Άλλωστε σημειολογικά το Ευδοκία θυμίζει θυμίαμα, ενώ το Ντέμπορα παρτούζες. Κατοικούν σε δώματα τα οποία αστράφτουν από καθαριότητα και τάξη. Τη διακόσμηση, την έχει αποκλειστικά αναλάβει η μητέρα η οποία πάντοτε προτιμά τα ροζ- σωμόν, για κρεβάτι, κομοδίνο και καρέκλα. Εις τους τοίχους και εις το κεφαλάρι της κλίνης τους αναρτώνται εικόνες και εσταυρωμένοι από διάφορα υλικά, ενώ κατά το θέρος υπάρχει περίπτωση να θεαθεί στο λαιμό αυτών των κοριτσιών και φυλαχτό από τους Αγίους Τόπους. Το μικρό αυτό, μαυροκόκκινο συνήθως, σακουλάκι περιέχει μάλλον τίμιο ξύλο. Σύμφωνα πάντως και με τους πλέον μετριοπαθείς μου υπολογισμούς το τίμιον ξύλο πρέπει να ήτο πολλά χιλιόμετρα μακρύ, έτσι ώστε να τεμαχίζεται καθ’ εκάστην και να πωλείται εις φυλαχτά χωρίς ποτέ του να σώνεται.
Εμφανισιακώς οι μαθήτριες αυτές είναι miserabile visu. Μπορεί, όμως και να φαίνονται έτσι διότι οι μητέρες τους, προκειμένου να τις προστατέψουν από τους πειρασμούς της σαρκός, τις σαβανώνουν με ρούχα κόσμια και χτενίσματα πλέον κοσμιότερα. Εντούτοις αναμεταξύ τους υπάρχουν και σεξοβόμβες που απλώς αναμένουν κάποιον καλό πρίγκιπα να τους δέιξει το μυστικό της ζωής. Η καταπίεση από το σπίτι είναι τοσαύτη, που συντόμως ανακαλύπτουν τον πρίγκιπα εις μορφήν αναρχικού των Εξαρχείων ή και εισπράκτορος λεωφορείου Άνω Τούμπας από το πρώτο κιόλας έτος σπουδών τους όποτε ξεχνούν αυτομάτως τα Κύριε ελέησον για να περάσουν στο παίδαρέ μου τι μου κάνεις!
Προσωπικά είχα διδάξει ιδιαιτέρως μίαν θεούσα η οποία, ω του θαύματος, άμα τη εισαγωγή της εις τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα προεχώρησε και σε άλλες εισαγωγές. Το τι εισέδυσε μέσα της δεν το είδα ακριβώς. Συνήντησα όμως τον τυχερό εισαγωγέα, ένα φοιτηταράν δηλαδή, με πολλά τατουάζ στα μούσκουλα των βραχιόνων του και επιβαίνοντα επί μιας μεγάλης και ερυθράς Καβασάκι. Όπισθεν, επί της σεξουαλικώς σχεδιασμένης σελλός, εκάθητο ημίγυμνη η πρώην θρησκόληπτη μαθήτριά μου και εταξίδευεν προφανώς προς την θείαν μετάληψιν εις κάποιαν ερημικήν παραλίαν. Μου απηύθυνε κιόλας έναν ασυμβίβαστο με τον πρότερον βίο της χαιρετισμόν. Συγκεκριμένα μου εφώναξε: Μπάϊ Τίτσερ! Συγκράτησα στη μνήμη την εικόνα του μακρουλού της και χυτού μηρού που είχε αποκαλυφθεί όλος μέχρι και την λευκήν μικράν κυλόττα, καθώς ο άνεμος ανασήκωνε το φόρεμά της, ενώ η ιδία σήκωσε σε ημάς τους δυστυχείς υπόλοιπους άλλα πράματα, υποσχόμενη περισσότερες απολαύσεις κατά την πιθανή δευτέρα παρουσία της.
2. ΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ. Είναι παρεμφερής με την προηγούμενη κατηγορία. Πρόκειται για αγόρια ή κορίτσια που συνήθως αποκαλούνται από τους συμμαθητές τους φυτά. Είναι παιδιά επίσης αριστούχα, κατά κανόνα σημαιοφόροι στα σχολεία τους ή τουλάχιστον παραστάτες. Με δυσκολία μπορούν να απαντήσουν εάν έπαιξαν ποτέ στην άχαρη και άχρωμη ως μασημένη τσίχλα δίχως ζάχαρη ζωή τους. Από το νηπιαγωγείο κιόλας κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα, ενώ χρεωστούν τις επιτυχίες τους στη συστηματική μελέτη: είκοσι ώρες ανά εικοσιτετράωρο. Είναι αυτά, που εάν λάχει και πρωτεύουν σε καμιά σχολή, αμολάνε μαλακίες του τύπου : δεν εδιάβαζα πολύ, δεν ξενυχτούσα. Τι δεν ξενυχτούσαν.. Σαράντα πέντε λαμπαντέρ το καθένα έχει βγάλει νοκ άουτ…
Περιττεύει να τονιστεί ότι πρόκειται για παιδιά που μεγαλώνουν με μηδενικές πρωτοβουλίες και άκρα πειθαρχία, αξιοζήλευτη ακόμα και για τα επίλεκτα σώματα των Ες-Ες. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στις εξετάσεις τα περισσότερα χέζονται από το φόβο τους, κλάνουν μαλλί, λαϊκώς και δεν γράφουν τίποτα. Αλλά η κακούργα, η μέγαιρα μάνα τους αντί να παραδεχτεί την αποτυχία της παιδαγωγικής της μεθόδου, ρίχνει τα βάρη στους ιδιαιτεράδες και την επόμενη χρονιά τους αλλάζει όλους καλούς- ξεκαλούς, ενθυμίζουσα με τη συμπεριφορά της την συνεχή αλλαγή προπονητών στον Ολυμπιακό.
3. ΤΑ ΠΑΡΑΝΟΊΚΑ. Είναι πολύ λιγότερα, δόξα τω Θεώ, αλλά σύμφωνα με την αμείλικτη αλήθεια του νόμου των πιθανοτήτων όλο και κάποιο θα τύχει σε κάθε ιδιατερά. Μερικοί διδάσκοντες τα αποκαλούν πιτσικαρισμένα και λέγουν για δαύτα ότι έχουν κόψει αλυσίδα, ποερίκλι ή καπιστράνα. Το μάτι τους γυαλίζει και είναι γουρλωτό. Μιλούν ψιθυριστά κοιτάζοντας στο πουθενά και ο καθηγητής φοβάται. Έχει την σοφή εντύπωση ότι ο μαθητής από μέσα του τον βρίζει και τον καταριέται με πάθος. Φοβάται πολύ μην δολοφονηθεί, αν του παιδιού δεν του αρέσει η άσκηση ή το θέμα.
Δεν του αρέσει του καθηγητή καθόλου που ο μαθητής του σηκώνεται απροειδοποίητα όρθιος και βηματίζει νευρικά, η πάλι ότι ανεβαίνει στην καρέκλα και κάθεται με ακροβατικό τρόπο πάνω στην πλάτη της. Δεν του αρέσει που ο μαθητής του βγάζει από τα χείλη και λιγους αφρούς. Αν ο καθηγητής αντέξει δύο-τρια μαθήματα και δεν χωνεύει κάποιον συνάδελφό του, τότε προφασίζεται κάποιο πρόβλημα, εγκαταλείπει αυτός και στέλνει τον άλλο στον παλαβό. Ακόμα όμως και μετά συνεχίζει να φοβάται.
4. ΟΙ ΣΕΞΟΒΟΜΒΕΣ. Είναι η πιο πολυπληθής κατηγορία που μπορεί να συναπαντηθεί τόσο στην μεγαλούπολη όσο και σε κωμοπόλεις ή χωριά. Είναι η ομάδα που αποζημιώνει τους κόπους του καθηγητή. Πρόκειται για κορίτσια εξαιρετικά προικισμένα από τη φύση, σε τέτοιο βαθμό που το ταλέντο τους καθώς εκρήγνυται από τα δεκαπέντε ή τα δεκάξι, οδηγεί τον πάσα ένα στο συμπέρασμα ότι χαραμίζονται στα θρανία.
Αληθινό μαρτύριο είναι το μάθημα μαζί τους. Καθώς ο παντέρμος ο καθηγητής κάθιδρος από ταραχή παραδίδει ή λύνει μια άσκηση, μπορεί να συγκρουστεί με τίποτα θερία βυζιά που χύνονται πάνω από το τετράδιο, ακόμα με αγαλμάτινους γοφούς, με μπουτάκια που ασφυκτιούν μέσα σε καυτά σόρτς, που δεν βολεύονται στην καρέκλα και που όλο ανοιγοκλείνουν νευρικά σαν ερωτικά μύδια, με μαλιά ακόμα που έχουν δεκαπέντε κιλά μυρωδικά, με στόματα μισανοιγμένα που περιμένουν το θείο γλιφυτζούρι της γνώσης… Και σαν να μην έφταναν όλα τούτα ο καθηγητής αναγκάζεται να κάνει το μάθημα στο υπνοδωμάτιό τους, δίπλα στο κρεβάτι.
Γίνεται νευρικός, τρώει τα νύχια του, χάνει τα λόγια του, λέει από μέσα; του μερικά πάτερ ημών. Με τον καιρό αδυνατίζει, χάνει το χρώμα του, πίνει, γίνεται αφηρημένος. Βλέπει όνειρα που θυμίζουν προθέρμανση παικτών του μπάσκετ, συνήθως δηλαδή άπειρες μπάλες να αναπηδούν και να χώνονται σε στεφάνια και ξέρει ότι τα παθαίνει αυτά από τη βυζοθεραπεία στην οποία υποβλήθηκε την προηγούμενη.
Πολύ λίγοι τα καταφέρνουν και βγάζουν πέρα τη χρονιά χωρίς παρατράγουδα. Άλλοι αρκούνται στο μάτι. Πάνε πολύ κοντά στα παιδιά, σκύβουν πατρικά από πάνω τους. Βλέπουν όσα; μπορούν να δουν και μέσα- μέσα ακουμπάνε κανένα πόδι, κανένα μπρατσάκι. Αυτοί λέγονται εφαψίες και δεν είναι καθόλου καλοί άνθρωποι. Συνήθως φεύγουν από το σπίτι ξεροκαταπίνοντας το σάλιο τους και πολύ συχνά κρατούν το ντοσιέ τους μπροστά στο παντελόνι τους για να μη φανούν τα αποτελέσματα του μαθήματος στη συγκεκριμένη περιοχή.
Αξίζει όμως στο συγκεκριμένο σημείο να καταθέσω και μια προσωπική μαρτυρία προς επίρρωση, των όσων θεωρητικώς ανέπτυξα. Κάποιο καυτό απομεσήμερο ενός Ιουλίου επέβαινα ενός ωραίου, μαύρου ΙΧ το οποίο οδηγούσε καλός μου φίλος. Σε μια διασταύρωση, σ΄ένα στοπ, συναντήθηκα με μια πρώην μαθήτριά μου απεριγράπτου και εκπάγλου καλλονής καθώς και εκρηκτικού σωματοτύπου. Δεν ήταν μαθήτρια αυτή. Ήταν σοκολάτα ελβετική, και είχε τα αμύγδαλα για μάτια! Από το παράθυρο την χαιρέτησα και αντάλλαξα μαζί της φιλοφρονήσεις. Μετά εχάθη., Σα γύρισα και αντίκρισα το φίλο μου, επίστεψα πως είχε πάθει συμφόρηση. Για λίγα λεπτά της ώρας το μόνο που έκανε ήταν να γρυλίζει και να εκφωνεί ένα «μμμμμμ!» έγκαυλου θαυμασμού. Με ανέκρινε ανηλεώς:
- Ειπέ μου, του έκανες μάθημα;
- Ναι, ομολογώ, ξεροκαταπίνοντας
- Ιδιαίτερο;
- Ναι, απαντώ με σβηστή φωνή
- Και δεν τα’ ακούμπησες καν;
- Όχι, παραδέχομαι μέσα από τα δόντια μου και ευχόμουν να; ανοίξει η γη να με καταπιεί, από τη ντροπή μου.
- Ε, λοιπόν, είσαι ο αρχηγός των ηλιθίων και των ανικάνων. Πρέπει πάραυτα να οδηγηθείς στην κόλαση. Και μάλιστα θα παρακαλέσω τον διάβολο να μου επιστρέψει να έρχομαι κάθε τόσο για να σε ανακατεύω εγώ ο ίδιος μεσ’ στο καζάνι Ηλίθιε!
Τα λόγια του, είναι αλήθεια, με συνέτριψαν. Δεν ήμουν πλέον προσωπικότητα, ήμουν τρίμματα παξιμαδιού.
Όμως για να δοθεί κι ένα αισιόδοξο μήνυμα στους αναγνώστες, ας σημειωθεί ότι υπάρχει και η άλλη κατηγορία των καθηγητών. Αυτή που δεν χαρίζει κάστανα.
5. ΤΑ ΠΟΡΝΙΔΙΑ. Είναι υποσύνολο της προηγούμενης κατηγορίας με τη διαφορά ότι από κάποιες συγκυρίες έτυχε να καταλάβουν πολύ ενωρίς για ποιο λόγο γεννήθηκαν. Το ιδιαίτερα μαζί τους μετατρέπεται σε Γολγοθά.
Εάν στην προηγούμενη κατηγορία τα στήθη ξεχείλιζαν τυχαία από τα ντεκολτέ, στη συγκεκριμένη επιδεικνύονται επίτηδες. Εάν στην προηγούμενη κατηγορία το σορτσάκι φοριόταν από αφέλεια και από άγνοια κινδύνου, στη συγκεριμένη φοριέται επίτηδες.
Με το που θα ανοίξει το στόμα του ο καθηγητής μετανιώνει πικρά: Σε κάθε του φράση ως κεραυνός εν αιθρία, εκ του μηδενός ακόμα, το διεστραμμένο μυαλό της εφήβου ανακαλύπτει αισχρά και κιαρά υπονοούμενα. Ιδού τι μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια του ιδιαιτέρου:
α)την έχουμε μεγάλη, λέγει ο καθηγητής εννοώντας την ιστορία ή την παράδοση μας και η μαθήτρια γελά κι απαντά: το φανταζόμουν!
β) Τον παίρνουμε, λέγει ο καθηγητής, εννοώντας το χάρακα, και η μαθήτρια γελά χαρούμενα και λέγει, αυτό περίμενα κι εγώ!
γ) Το βάζουμε από κάτω, λέει ο καθηγητής, εννοώντας ίσως το πηλίκον και η μαθήτρια ενθουσιάζεται και φωνάζει: τι καλά, τι καλά…
δ) Θα σου το πιάσω σήμερα! λέγει καμαρώνοντας ο καθηγητής εννοώντας το θέμα των εξετάσεων και η αδημονούσα κόρη, ωσάν εκστασιασμένη μαινάδα αναφωνεί: μακάρι ! ή πάλί: όλο λόγια είστε!
Οι σχέσεις μεταξύ διδακτικού προσωπικού και πορνιδίων θα έπρεπε να απασχολήσουν εμβριθέστερα το ποινικό δίκαιο. Σε αρκε-τές περιπτώσεις η έννοια της αποπλανήσεως χάνει το νόημά της, διότι ο αποπλανημένος είναι μάλλον ο ενήλιξ. Φαινόμενο που παρατηρείται συχνά είναι η σύναψις ολοκληρωμένων σχέσεων μεταξύ μαθητρίας και διδάσκοντος. Ενίοτε ο καθηγητής οδηγεί την βλαφθείσα ως προς την τιμήν και την παρθενία της μαθήτρια εις γάμου κοινωνίαν, εν είδη επανορθώσεως. Άλλες πάλι φορές, αφού γλεντήσει με το κοράσιο, το παραδίδει σε συνάδελφο και εκείνος εις άλλον, μέχρι που το ξεζουμίζουν και από λελούδι της Μονεμβασιάς, να το κάμνουν πατσαβούρα ή χαβούζα!
6. ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ. Είναι μια ακόμα ψηφίδια του παζλ. Όντως μερικών μαθητών το μέλλον διαγράφεται οικονομικώς λαμπρό, ανεξαρτήτως φύλου. Τα παιδιά αυτά ψοφάνε για ιδιαίτερο κι ο λόγος είναι ότι τα κονομάνε, τουλάχιστον μια-δυο φορές το χρόνο. Οι καημένοι οι γονείς, μόλις δουν χαμηλούς βαθμούς δεν σκεπτονται λογικά: αντί να πουν ότι το παιδί δεν κάνει για γράμματα, αποφασίζουν να το φορτώσουν μαθήματα. Άλλο που δεν θέλει αυτό. Στο τέλος του μήνα αναγγέλλει στους γονείς ότι ο καθηγητής πρέπει να πλήρωθεί και τρία είναι τα βασικότερα κόλπα που κάνει:
Κατά πρώτον λέει στους γονείς, που το εμπιστεύονται δυστυχώς ότι χρωστούν δέκα ώρες μαθήματος, για παράδειγμα. Έπειτα, πληρώνει τις έξι ώρες που είχε κάνει στον καθηγητή και παντελονιάζει τα δίδακτρα για τις υπόλοιπες, τέσσερις. Δεν έχει όμως μέσα του κακία και εγωϊσμό: με τα λεφτά αυτά κερνά και φίλους καφέ ή και σφηνάκια ή μπύρες.
Δεύτερον,. λέγει στους γονείς ότι θα παραδώσει το ίδιο στον καθηγητή τα λεπτά και τα παρακρατά όλα. Καιρό μετά ο απλήρωτος και ανήσυχος καθηγητής απευθύνεται στους γονείς και ζητά τα δουλεμένα του. Εκείνοι εξανίστανται: μα πλερωθήκατε προ πολλού. ΄Οταν κατανοήσουν όμως τι έχει γίνει το παιδί θα φάει ξύλο. Αλλά, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, πάλι πρέπει να συμφέρουν ολίγες σφαλιάρες και μερικές χριστοπαναγίες για καμιά τετρακοσαριά ευρώ. ένας πυγμάχος τρώγει πολύ περισσότερες μπουνιές για να βγάλει το ψωμί του και μερικοί μάλιστα μένουν σέκο στο ρίνγκ.
Ακόμα ο νέος προτείνει στο καθηγητή να πει στους γονείς ότι έκαναν παραπανήσιες ώρες και μετά να μοιραστούν τα περισσευούμενα ή έστω να πάρει κάποιο αξιόλογο ποσοστό.
7. ΤΑ ΟΥΦΟ. Είναι μια ακόμα αξιομνημόνευτη ομοταξία νέων. Στους εκπαιδευτι8κούς κύκλος η λέξη ούφο περιλαμβάνει πολλές υποκατηγορίες μαθητών που με ελαφρές αποκλίσεις, έχουν ένα κοινό σημείο: είναι όλοι ούφο. Στη διεθνή βιβλιογραφία, αναφέρονται ποικιλοτρόπως: ως παλούκια, παλούκαροι, στρουμπούτσια, πυροβολημένα, βλίτα, τούβλα, αεροπλάνα, καραπουτσαριό, μπάζα, συνδρομητές…
Ήδη οι ονομασίες αυτές αφήνουν να διαφανεί ότι οι εγκεφαλικές τους λειτουργίες δεν έχουν υποβληθεί σε σέρβις την τελευταία δεκαετία. Καθώς ομιλούν ή επιχειρούν απεγνωσμένα να σκεφτούν, διάφορες αβαρίες παρατηρούνται:! ρεταρίσματα, καμένες φλάντζες, καπνός από 0λάδια, χτύπος από πυράκια, φυσήματα.
Ο καθηγητής με αυτά τα παιδιά πρέπει να είναι φλεγματικός ως άγγλος ευγενής, έτοιμος για όλα, να μην εκπλήττεται, να μην κουφαίνεται και να δέχεται κάθε απορία του μαθητή μα κατανόηση. Να μη δοκιμάζει να κόψει τις φλέβες του εν ώρα μαθήματος , ούτε βέβαια να στραγγαλίσει το μαθητή. Να σκέπτεται απλώς ότι το ούφο που του έστειλε η μοίρα, αύριο μπορεί να γίνει τροχονόμος, τραπεζικός ή και τομεάρχης, σε δημόσια υπηρεσία και να ευγνωμονεί το Θεό που τον αξίωσε να συνδράμει στη στελέχωση της χώρας μας με ακόμα μια πολύτιμη μονάδα, έτοιμη να λύσει τα προβλήματα του εικοστού πρώτου αιώνα και να μας οδηγήσει λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα.
Πηγή: Εκδόσεις « Περίπλους» Διονύσης Βίτσιος
Του Μανώλη Σκαρσούλη
