Επιμέλεια Θοδωρής Ρηγινιώτης
Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν γυναικολόγοι-μαιευτήρες που αρνούνται να κάνουν εκτρώσεις… Εύχομαι από καρδιάς να υπάρχουν. Δηλαδή, εύχομαι και παρακαλώ το Θεό να υπάρχουν γιατροί, που, όταν τους επισκεφτεί μια μητέρα ή η οικογένεια μιας κοπέλας και τους ζητήσει να «ξεφορτωθεί» μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη, που «θα φέρει εμπόδια στη ζωή της», απαντούν: «Είμαι χριστιανός, και ως εκ τούτου δεν κάνω εκτρώσεις. Γύρισε στο σπίτι σου, αγάπησε το παιδί σου και – λόγω αυτής της αγάπης – ο Θεός θα τα φέρει όλα δεξιά».
Δε μπαίνω εδώ καν στον προβληματισμό αν υπάρχουν γιατροί που λένε πως κι ένας άνθρωπος με σύνδρομο Down ή με κάποια αναπηρία έχει δικαίωμα να ζει και πως θα είναι ευτυχισμένος αν δεχτεί αγάπη στη ζωή του κι αν μάθει κι ο ίδιος να ζει αισιόδοξα. Πως αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγιος και να είναι πολύ πιο ευτυχισμένος (εδώ, σ’ αυτή τη ζωή, όχι μόνο «μετά θάνατον») από τους περισσότερους κοινούς («υγιείς») ανθρώπους. Συνεπώς, δεν είναι ηθικό (όσο κι αν το ωραιοποιούμε) να ψάχνουμε να βρούμε τους ασθενείς και αναπήρους μέσα στην κοιλιά της μητέρας τους και να τους αφαιρούμε τη ζωή.
Πιθανότατα υπάρχουν τέτοιοι γιατροί. Εγώ δεν ξέρω τίποτα, ούτως ή άλλως, απλώς αναρωτιέμαι επειδή η κοινωνία μας γενικά μάλλον έχει χάσει το δρόμο της…
Θα αναδημοσιεύσουμε παρακάτω ένα άρθρο του κ. Μιχάλη Γεωργιάδη, από την ηλεκτρονική σελίδα: http://ektrosi.blogspot.com/2009/03/blog-post_06.html.
Ο τίτλος του είναι «Πόσο κοστίζει μια έκτρωση; Μια ανθρώπινη ζωή». Μάλλον κάτι έχει να πει στον καθένα μας…
Πριν όμως από αυτό, θα δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από κείμενο του μεγάλου σύγχρονου αγίου Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, του πνευματικού πατέρα χιλιάδων ορθόδοξων χριστιανών στις ΗΠΑ, που παρηγορεί και ενθαρρύνει κάθε ψυχή. Γράφει:
Βέβαια το αμάρτημα συγχωρείται, αφ' ης στιγμής κατατεθή στην Ιερά, στην παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο Θεός είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α' Ιωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι' αυτό οι γυναίκες που έχουν κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύονται ότι εξομολογήθηκαν τις εκτρώσεις, που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλές απ' αυτές νιώθουν ανικανοποίητες καίτοι εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως ή των εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη, απέραντη. Απόδειξις της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το «ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος και μετά το έγκλημα. Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον περιμένει ο Θεός, κι αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει να την εκμεταλλευθή. [...]
Όσον περισσότερον μετανοεί ο άνθρωπος, κι όσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον η καρδιά του Θεού αλλοιώνεται. Εις βάθος γίνεται η καταλλαγή [=συμφιλίωση] του Θεού μετά του αμαρτωλού ανθρώπου, και ιδιαίτερα στην περίπτωσι αυτού του εγκλήματος της εκτρώσεως, όπου επιβάλλεται η ροή των δακρύων να μη σταματήση το δάκρυ μέχρι τελευταίας αναπνοής....
Γι' αυτό κι εμείς δεχόμεθα τους πάντες σ' αυτό το σωτήριο λουτρό, σ' αυτό το λιμάνι που λέγεται εξομολόγησις. Κι εκεί αράζει το κάθε τσακισμένο καράβι από τις φουρτούνες του ωκεανού. Είτε το έχουν δείρει άνεμοι ή φουρτούνες ή ληστές, ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό, έρχεται και γωνιάζει σιγά - σιγά. Του έχουν φύγει τα κατάρτια, τα πανιά και το μόνο που περισώζεται είναι το σκάφος, ο σκελετός. Και μπαίνει μέσα στα συνεργεία τα διορθωτικά, διορθώνονται όλα αυτά τα πράγματα και γίνεται πάλι καινούριο το καράβι αυτό.
Έτσι μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού· πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ' άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.
Σκεφθήτε πόσα χρόνια περάσανε· την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό και δεν είχε την τόλμη να το πη! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας. Πόσο τρομερή είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκάν 15, 7). Δεν είναι μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια του και ο Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα [=αμέσως] γίνεται και στον ουρανό χαρά. Ολόκληρος ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν τον Θεό για την σωτηρία μιας αθανάτου ψυχής!
«Μακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι» (Ψαλμ. 31, 32)· δηλαδή είναι ευτυχής ο άνθρωπος, ο οποίος αξιώθηκε να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του. Τι ευχαριστία να αποδώση κανείς στον Θεό! Σκέψου· εγώ να έχω ζήσει χίλια χρόνια, να έχω κάνει όλα τα εγκλήματα του μεγαλύτερου εγκληματία και τελικά να με φωτίση το έλεος του Θεού, να επιστρέψω, για μια στιγμή να τα καταθέσω όλα και μέσα σε δύο λεπτά, σε λίγη ώρα να βρεθώ δίκαιος, να βρεθώ λουσμένος, να βρεθώ στους ουρανούς! Μα εκείνα τα χίλια χρόνια τι γίνονται; Πάνε εκείνα· μην τα λογαριάζεις, δεν υπάρχουν τώρα, έχουν σβήσει, δεν ζητούνται αυτά πλέον, βγήκαν από τα κατάστιχα των δαιμόνων αμέσως, πάραυτα! Είναι διαταγή του Θεού! Με το κάθε αμάρτημα που καταθέτεις, πατάει το κουμπάκι του «κομπιούτερ», τακ, άφεσις! Τακ, άφεσις! Άφεσις! Με άθροισμα από κάτω «μηδέν». Λευκό μητρώο! Ύστερα, είναι να μην προσκυνής αυτόν τον Θεό, να μην πέσης κάτω και να κλαις από αγάπη και έρωτα και πόθον Θεού;...
Εύχομαι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να μας επισκιάζη όλους και να μας διατηρή εν Χριστώ. Αμήν.
Εδώ τελειώνει το κείμενο του π. Εφραίμ και προχωράμε στο α΄ μέρος του άρθρου του κ. Γεωργιάδη:
Γεια σου!
Όπως όλοι, ξέρεις κι εσύ πότε γεννήθηκες, όμως σκέφτηκες ποτέ τον εαυτό σου προτού γεννηθεί; Η μητέρα σου ποτέ δεν ξέχασε τα σκιρτήματά σου εντός της, τις κινήσεις σου ως μωράκι, που έδειχναν πως θες να βγεις στο φως! Τι λες, υπήρχες τότε ή δεν υπήρχες; «Και βέβαια υπήρχα» θα πεις και με το δίκιο σου. Στη ζωή δεν ήρθες όταν γεννήθηκες, αλλά αρκετά νωρίτερα. 'Άρχισες να ζεις, όπως όλοι μας, εννέα μήνες πριν τη γέννησή σου, ακριβώς από τη στιγμή που ενώθηκαν οι γονείς σου. Τότε, που ενώθηκε το σπερματοζωάριο με το ωάριο και έγινες Εσύ, στην αρχή μόνο ένα κύτταρο (ζυγωτό), με τα ολότελα δικά σου κληρονομικά χαρακτηριστικά, αλλά με ραγδαία εξέλιξη!
Κοίτα τι έκανες πριν γεννηθείς (!): Ένα εξάωρο μετά τη σύλληψή σου, το «άρπαγμά» σου απ' τη ζωή και ενώ πολλαπλασιαζόσουν ασταμάτητα, με τα 6.000.000 γονίδιά σου πέρασες απ' τις σάλπιγγες και φώλιασες στη μήτρα την 1η εβδομάδα της ζωής σου! Ως τη 2η εβδ. σου, από ένα κύτταρο που ήσουν αρχικά, είχες γίνει 8.000 κύτταρα και απέκτησες αίμα και μάλιστα διαφορετικό από αυτό της μητέρας σου, παρότι αυτή σε τροφοδοτούσε. Στην 3η σου κιόλας εβδ. είχαν σχηματισθεί το κεφάλι σου, οι πνεύμονες, το στομάχι, το έντερο, τα νεφρά, η σπονδυλική σου στήλη, ενώ το ήπαρ σου παρήγαγε το αίμα σου.
Η καρδιά σου άρχισε να χτυπά την 21η ημέρα της ζωής σου και από τότε συνεχίζει «ρολόι»!
Στον 1ο μήνα της ζωής σου, παρότι το ύψος σου ήταν μικρό και η μητέρα σου μόλις που υποψιαζόταν την ύπαρξή σου, εσύ είχες χεράκια και ποδαράκια και μια καρδούλα που είχε συγχρονιστεί με την καρδιά της μητέρας σου. Στην 5η εβδ., το κεφάλι, ο θώρακας και η κοιλιά σου ήταν ευδιάκριτα. Από τότε έχεις τα μάτια σου, με τον αμφιβληστροειδή, το φακό και τα βλέφαρα, όπως επίσης τα αυτιά και τη μύτη σου. Τότε εμφανίστηκε στον εγκέφαλό σου και η καταβολή του κέντρου του λόγου. Από τότε και μετά οι παλμοί της καρδιάς σου είναι τόσο έντονοι ώστε καταγράφονται σε καρδιογράφο! Στην 6η εβδ. διακρίνονταν ήδη τα δάχτυλά σου, στα χέρια και στα πόδια, ενώ και τα εγκεφαλικά σου κύματα από τότε και μετά μπορούν να καταγραφούν σε ηλεκτροεγκεφαλογράφο. Ο εγκέφαλός σου τελειοποιήθηκε ήδη στην 7η εβδ. της κυήσεώς σου και από τότε χάριν αυτού, μπορούσες να αισθάνεσαι τα πάντα και να αντιδράς σε κάθε ερέθισμα. Μάλιστα, άνοιγες τα χείλη σου και μπορούσες να καταπίνεις. Από τότε απέκτησες τα δακτυλικά σου αποτυπώματα!
Ως την 8η σου εβδ. είχες αποκτήσει όλα σου τα ζωτικά όργανα, παρότι είχες ύψος 3 εκ. Μεταξύ της 9ης και της 10ης εβδ. όλα σου τα όργανα λειτουργούσαν θαυμάσια, ενώ οι μύες και τα νεύρα σου συγχρονίστηκαν. Είχες αρχίσει και φυσική άσκηση: κινούσες χέρια-πόδια, πιπιλούσες το δάχτυλό σου και αναπηδούσες στο ζεστό αμνιακό υγρό! Ήσουν και πριν από τότε ένα πλήρως αναγνωρίσιμο ανθρώπινο ον. Ήδη από την 9η εβδ. μπορούσες να πιάνεις ένα μικρό αντικείμενο, να ακούς και να θυμάσαι τους παλμούς της καρδιάς της μητέρας σου και να αισθάνεσαι πόνο, αν κάποιος σου τον προκαλεί. Στον 3ο σου μήνα, το ύψος σου ήταν 8 εκ. και το βάρος σου 25 γρ. Εντούτοις, η ομοιότητά σου με τους γονείς σου ήταν από τον 3ο σου εμβρυϊκό μήνα φανερή! Τότε απέκτησες μαλλιά και νύχια. Ξυπνούσες και κοιμόσουν όταν ξυπνούσε και κοιμόταν η μητέρα σου, ενώ η ψυχική σου διάθεση επηρεαζόταν από το εξωτερικό περιβάλλον. Αν η μαμά σου ήταν ήρεμη, ήσουν κι εσύ ένα ήρεμο μωρό, αν ήταν φοβισμένη ήσουν κι εσύ ταραγμένο... Κάπως έτσι «έπλεες» στον αμνιακό σάκκο για εννέα μήνες, ώσπου είχες την ευτυχία να γεννηθείς!
ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ;
Αν η σύλληψή σου δεν ήταν «προσχεδιασμένη»; Αν κάποιοι σε θεωρούσαν φταίχτη μιας «ανεπιθύμητης» εγκυμοσύνης; Αν κάποιοι σε θεωρούσαν εμπόδιο στη ζωή, που σκοπεύουν να ζήσουν (λες και ξέρουμε τι θα μας συμβεί αύριο!); Αν κάποιοι έλεγαν στη μητέρα σου να «ρίξει» το παιδί, δηλαδή εσένα, γιατί είναι μικρή και ανύπαντρη ή γιατί ενδέχεται να έχεις σύνδρομο Ντάουν; Αν η ίδια σκεφτόταν να φροντίσει για τη σταδιοδρομία της πρώτα και ύστερα να φροντίσει παιδιά; Αν δεν ήθελε δεύτερο ή τρίτο παιδί; Πώς θα σου φαινόταν αν κάποιοι σκέφτονταν την έξωσή σου από τη μήτρα ή απεργάζονταν την εξόντωσή σου, αν κάποιοι αποφάσιζαν για τη ζωή σου; Πώς θα σου φαινόταν αν κάποιοι έλεγαν πως «δεν ήσουν άνθρωπος» προτού γεννηθείς;
Η εμπλεκόμενη διαδικασία είναι γνωστή, έχει ενίοτε νομική κάλυψη και ονομάζεται «έκτρωση», «άμβλωση», «απόξεση» ή «διακοπή κυήσεως», πιο διπλωματικά. Για την εκτρωτική (ή «εκτρωματική»;) διαδικασία, υπάρχουν πολλές μέθοδοι. Σκοπός κάθε μεθόδου είναι να εξοντωθεί το έμβρυο και να «φύγει» από τη μήτρα, οπότε η γυναίκα θα «πάψει» να είναι έγκυος.
Σε πρώιμο στάδιο εγκυμοσύνης, υπάρχουν διάφορες μέθοδοι: Κατά την «Απόξεση με αναρρόφηση (D&C ή μέθοδος Karman)», εισάγεται στη μήτρα σωλήνας μεγάλης αναρροφητικής ικανότητας και το αγέννητο παιδί απορροφάται τμηματικά, δηλαδή σχίζεται σε κομμάτια πλημμυρίζοντας με αίμα τον αμνιακό σάκκο. Τα κομμάτια (κυριολεκτικά) του παιδιού συγκεντρώνονται ανακατεμένα σε δοχείο όπως ακριβώς τα σκουπίδια απ' την ηλεκτρική σκούπα.
Κατά τις «Mifepristone» και «Methotrexate», εγχέεται η αντίστοιχη χημική ουσία, που αχρηστεύει τον πλακούντα κι έτσι το αγέννητο παιδί λιμοκτονεί ή με ένεση στην καρδιά θανατώνεται απ' ευθείας. Η αποβολή του παιδιού επιτυγχάνεται με τη λήψη χαπιών από την έγκυο και με την εισαγωγή του φαρμάκου Prostaglandin μετά από λίγες ημέρες. Ως τότε έχει πεθάνει το παιδί από πείνα και ασφυξία, με αφόρητους πόνους.
Σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης, οι μέθοδοι «Prostaglandin» και «Ένεση με Digoxin» είναι παρόμοιες με τις προηγούμενες. Κατά την «Έκτρωση με άλας», εγχέεται, μέσω βελόνας, διάλυμα άλατος στο αμνιακό υγρό το οποίο περιβάλλει το έμβρυο, με αποτέλεσμα να καίγονται οι πνεύμονες και το δέρμα του. Σε 24 ώρες το παιδί «γεννιέται» καμένο... Κατά την «Υστεροτομή», γίνεται μία καισαρική τομή, μόνο που εδώ το μωρό εξάγεται πρόωρα και, απλώς, αφήνεται να πεθάνει. Κατά την «D&X (partial-birth abortion)», το έμβρυο τραβιέται από τα πόδια απότομα προς τα έξω κι επειδή το κεφάλι του δεν χωρά να βγει, μένει μέσα στην έγκυο, καθώς σπάζει ο λαιμός του. Κατόπιν, με ειδικό σωλήνα, το κεφάλι αδειάζει από τον εγκέφαλο για να μικρύνει σε όγκο και να μπορεί να βγει κι αυτό. Το παιδί «γεννιέται» αποκεφαλισμένο.
Πλέον συνήθης είναι η «ΑΠΟΞΕΣΗ ή ΕΜΒΡΥΟΤΟΜΗ (D&E)» και κρατά μόλις 20 λεπτά.
Ο «γιατρός» ανοίγει τον κόλπο με ένα ειδικό όργανο, τον κολποδιαστολέα και στερεώνει λεπτά εργαλεία, σαν ραβδιά, τα κηρία διαστολής, με τα οποία διαστέλλει το στόμιο της μήτρας για να τοποθετήσει εκεί τον ακραίο σωλήνα της «απορροφητικής συσκευής». Μπαίνει, δηλαδή, μια «ηλεκτρική σκούπα» στη μήτρα, για να την «καθαρίσει» από το «σκουπίδι», δηλαδή το «ανεπιθύμητο» παιδί! Με το σωλήνα τρυπάει τον αμνιακό σάκκο και απορροφά το αμνιακό υγρό μέσα στο οποίο το έμβρυο αιωρείται («αμνιακό» λέγεται το ζωτικό υγρό που το περιβάλλει, γιατί το έμβρυο είναι τόσο αθώο, όσο ένας αμνός, ένα αρνάκι!). Αφού ο απορροφητικός σωλήνας έχει εισβάλει και καταστρέψει την, μέχρι πρότινος ασφαλή, κατοικία του εμβρύου, στρέφεται άμεσα και εναντίον του ιδίου.
Απ' τη στιγμή που η μητέρα έχει μπει στο χειρουργείο, το έμβρυο έχει καταλάβει τα πάντα και είναι ανήσυχο. Μόλις ο απορροφητικός σωλήνας φτάσει στη μήτρα, προτού καν αγγίξει το έμβρυο, αυτό οπισθοχωρεί, προσπαθεί να κρυφτεί και κινείται με ταραχώδη τρόπο ενώ οι σφυγμοί του φτάνουν τους 190 ανά λεπτό (μόνο δρομέας σε εκατοστάρι έχει τόσους σφυγμούς). Δεν γνωρίζει τον εισβολέα, ούτε τι ακριβώς θα συμβεί, αναγνωρίζει, όμως, την απειλή εναντίον της ζωής του και, κινημένο από το ένστικτο της επιβίωσης, μάχεται να αποφύγει το φονικό όργανο. Μετά, ο δήθεν «γιατρός» αναζητά με τον απορροφητικό σωλήνα το ίδιο το παιδί, το οποίο βλέπει στην οθόνη υπερήχων και ο απορροφητικός σωλήνας ξεσχίζει και αναρροφά το ίδιο το σώμα του παιδιού, κομμάτι-κομμάτι. Πρώτα τα κάτω άκρα. Το παιδί πάει εμπρός-πίσω για να ξεφύγει. Μετά τα άνω άκρα. Κατόπιν, όλο το σώμα του παιδιού έχει αποκοπεί από το κεφάλι, έχει ρουφηχτεί από το σωλήνα και πεταχτεί διά μέσου του σωλήνα σ' ένα δοχείο. Το παιδί καθώς ακρωτηριάζεται ή όσο απομένει απ' αυτό, ανοίγει το στόμα διάπλατα βγάζοντας μια σιωπηλή κραυγή, το ύστατο μέσον αντίστασής του... Όμως κανείς δεν το ακούει, ούτε ο, κατ' ευφημισμόν, «γιατρός» ούτε η, κατ' ευφημισμόν, «μάνα». Σαν να μην ήταν όλ' αυτά αρκετά και επειδή το κεφάλι δεν χωρά να περάσει απ' το σωλήνα, ο «γιατρός» με μια λαβίδα σαν καρυοθραύστη, τον κρανιοθραύστη (ναι, έτσι λέγεται «επιστημονικά»), πιάνει και συνθλίβει σε κομμάτια το κεφάλι ώστε αυτό να μπορεί να χωρέσει και να αναρροφηθεί από το σωλήνα. Ο αναισθησιολόγος ρωτά συνθηματικά (για να μην γίνει αντιληπτός) το γυναικολόγο «αν το Νο1 έχει βγει», εννοώντας αν κομματιάστηκε το κεφάλι, για να ξέρει κι αυτός ότι η «επέμβαση» έλαβε τέλος... Έτσι, στη μήτρα, την πηγή της ζωής, λίγα υπολείμματα ιστών απομένουν να μαρτυρούν πως εκεί υπήρχε ένας ζωντανός, μικρός και ανυπεράσπιστος άνθρωπος...
