Ποζάρεις μπροστά στο φακό ανέμελα, σα να μη σε νοιάζει τίποτα. Θέλεις να κρατήσεις τη στιγμή για πάντα, μια στιγμή τόσο ασήμαντη, όσο και σημαντική για σένα. Ποζάρεις άφοβα, αλλά και πολύ φοβισμένα, ταυτόχρονα. Στήνεσαι χωρίς να κουνιέσαι, περιμένοντας το φλας να αστράψει και το μετέπειτα αποτέλεσμα να σε δικαιώσει.
Υποκρίνεσαι φορώντας είτε ένα χαρούμενο, είτε ένα σοβαρό προσωπείο, που σκεπάζει όλο σου το κορμί κι όχι μόνο το στραπατσαρισμένο εσωτερικά κεφάλι σου. Δημιουργείς ανάμνηση χωρίς ουσία, μια ανάμνηση βουβή. Την ίδια ώρα, μια εικόνα ισούται με 1000 λέξεις, ή και παραπάνω. Είσαι σκιά του εαυτού σου, όλο σου το «είναι» σκοτεινιάζει οικτρά. Τυφλώνεσαι με την ασχήμια της απουσίας του φωτός και με τη σειρά σου τυφλώνεις με την παραδοχή σου. Το φως που ζητάς για μερική αναπλήρωση βρίσκεται στο φλας της στημένης απέναντι σου μηχανής. Αλλά δε φτάνει.
Περιμένεις το πάτημα ενός κουμπιού για να εξασφαλίσεις την αθανασία. Περιμένεις κάποιος άλλος να το πατήσει. Πάντα περιμένεις απ’ τους άλλους. Έτσι έμαθες, έτσι ξέρεις να κάνεις. Περιμένεις, περιμένεις, περιμένεις... Συμβιβάζεσαι στην ιδέα ότι δε φτάνεις το κουμπί, στο ότι το καλό αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από εσένα ή έστω στο ότι εξαργυρώνεται μόνο στο κομμάτι της άνευρης παραδομένης πόζας σου.
Χαμογελάς, αλλά δε φαίνεται. Θλίβεσαι, αλλά σιωπάς πίσω από ένα μειδίαμα και δεν το δείχνεις. Όσο κι αν νεκρώνεις στο βωμό της πόζας, το άψυχο στήσιμό σου φωνάζει. Νιώθεις ένα τίποτα μες στο μαύρο σύννεφο που σ’ έχει καλύψει, ένα νέφος αποπνικτικό, για το οποίο ευθύνεσαι, έχεις συν-δημιουργήσει και το οποίο μόνο εσύ μπορείς να εξαλείψεις.
Νιώθεις μικρός για να αλλάξεις πρώτα τον εαυτό σου, να τραβήξεις έστω μια φωτογραφία ανατρεπτική, που θα αξίζει να την κοιτάς και να θυμάσαι «ότι κάτι έκανες». Ποζάρεις άσκοπα και τελείως μάταια, τελικά. Θες να αναπνεύσεις, αλλά όλο και περισσότερες αισθήσεις σε εγκαταλείπουν. Αφήνεις, βασικά, εκουσίως να σε εγκαταλείψουν.
Μόνη σου ελπίδα είναι η καλή φωτογραφία, η αιώνια στιγμή, που μόνο το χαρτί μπορεί να την κρατήσει ζωντανή. Τι κι αν τα χαρτιά έχουν συμβάλει στο σκιώδες νέφος που σε πνίγει; Απ’ αυτό ζητάς τη λύση και πάλι. Έτσι έμαθες. Ποζάρεις για ένα κωλόχαρτο με χρώμα και γυαλάδα, σε μέγεθος που εσύ διαλέγεις. Η καλή φωτογραφία παραμένει αυτοσκοπός. Κι έτσι η ανασφάλειά σου ικανοποιείται, ο φόβος του θανάτου περιορίζεται, η ψευδαίσθηση σου ότι αφήνεις ένα κομμάτι σου πάντα ζωντανό ξεγελιέται.
Ποζάρεις και νιώθεις καλά. Αδιαφορείς για το ότι η «δικιά σου στιγμή» δεν εξασφαλίζεται αποκλειστικά από σένα, με συνέπεια να αδιαφορείς και για το περιβάλλον γύρω σου. Για το τι συμβαίνει, για το τι μπορεί να συμβεί και σ’ εσένα, αν δεν απαιτήσεις να φύγει ο μαύρος καπνός, αυτή η επικίνδυνη εκτυφλωτική σκιά. Τα μόνα κουμπιά που πατάς χωρίς φειδώ και με μανία είναι αυτά στο τηλεκοντρόλ της TV σπίτι σου και εκείνα πάνω στο πληκτρολόγιο του Η/Υ σου...
Ποζάρεις και πίσω σου κάποιος τρυπιέται…
*Η παρατιθέμενη (και παραποιημένη) φωτό είναι τραβηγμένη κάπου στο Μεταξουργείο. Ευχαριστώ τη Γ.Α. για την παραχώρηση…
