Το να βάζεις στόχους στη ζωή σου δεν είναι υπερηφάνεια, αλλά καλλιέργεια του ταλάντου που σου έδωσε ο Θεός.
Ο σωστός δρόμος της ζωής είναι η στενή πύλη, για την οποίαν μας μίλησε ο Κύριός μας και μας υπέδειξε την ασφαλή ανηφορική πορεία μας για να μπορέσουμε να τον δούμε κατά πρόσωπο.
Ο κόσμος είναι η πλατεία οδός και η μεγάλη πύλη, η οποία, όμως, οδηγεί στην απώλεια.
Το να ακολουθήσεις τη στενή πύλη είναι χάρις και ευεργεσία και κλήση από το Θεό. Όμως, μέχρι να φτάσεις στην πύλη τ’ ουρανού χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αγώνας και δάκρυα και προσευχές και αγρυπνίες.
Η στενή πύλη προς τα ουράνια αρχίζει από τη γη και η κλίμακα της Αγάπης μας δείχνει το δρόμο, τον οποίο πρέπει να πορευτούμε και να ανηφορίσουμε, κρατώντας στους ώμους μας τον Σταυρό μας… κι αυτός είναι και το κλειδί για να ανοίξουμε την πύλη τ’ ουρανού, για να αξιωθούμε και να μπορέσουμε να δούμε το φως του Χριστού και το Άγιο πρόσωπό του.
Κι ο δρόμος προς τη στενή πύλη είναι δική μας επιλογή και απόφαση κι ακόμη δική μας ευθύνη…
Και το όραμα της στενής πύλης μας ακολουθεί από τη γέννησή μας μαζί με τη συνείδηση… και μέχρι το τελευταίο λεπτό…μας προτρέπει να αποφασίσουμε…να πούμε ή να πράξουμε κατά Χριστόν, ομολογώντας και μαρτυρώντας στο όνομά του…
Και το ξέρουμε όλοι, ότι η πορεία προς τη στενή πύλη είναι η τεθλιμμένη οδός, η γιομάτη δάκρυα και πόνους και βάσανα… η οδός της δοκιμασίας μας, αλλά και της καταξίωσή μας ενώπιον του Χριστού και Κυρίου μας, η οδός προς την πύλη τ’ ουρανού και το άσβηστο Φως…
Και στην πορεία προς τη στενή πύλη ,ο άνθρωπος έχει ως σύντροφό του την αγάπη και την ταπείνωση …κι η στέρηση είναι ο κανόνας του… και οι πειρασμοί της δόξας και του πλούτου οι εχθροί του …κι ο κόσμος και τα γήινα οι αντίπαλοι του…
Η στενή πύλη είναι το όνειρο και το όραμα του κάθε ανθρώπου, αλλά και το σημείο αναφοράς για το ναι ή για το όχι…για την ανηφορική πορεία, κρατώντας το σταυρό ή για την άλλη επιλογή…την πιο εύκολη και προσιτή, την στρωμένη με ροδοπέταλα και πλάνες υποσχέσεις…
Και η στενή και τεθλιμμένη οδός, η απάγουσα προς τη στενή πύλη, ομοιάζει με την πορεία του ταξιδιώτη προς την έρημο, όπου και μόνο η σκέψη του καυτού ήλιου και της ζέστης τον απογοητεύουν και μικραίνουν την πίστη και τη θέλησή του …κι ενώ γνωρίζει ότι στο τέλος του ταξιδιού του θα προβάλλει η όαση της ανταμοιβής του, αυτός κλείνει τα μάτια και τα αυτιά και επιλέγει και πάλι την πλατεία οδό ,με το άγνωστο και αβέβαιο μέλλον…
Μα άνθρωπε μου, σκέψου που πας…και γιατί δε βλέπεις …κι ακόμη γιατί επιλέγεις δίχως ν’ ακούσεις τη φωνή της καρδιάς σου…και αποφασίζεις τόσο απερίσκεπτα, βλέποντας μόνο την εικόνα κι όχι το περιεχόμενο και την ουσία της…
Και για να ξέρεις ποια είμαι, σου λέω ότι δε με προτιμούν πολλοί… κι όσοι με επιλέξουν… σ’ όλη τους τη ζωή θα είναι φτωχοί και αδικημένοι και καταφρονεμένοι…και θα προχωρούν στην έρημο της μοναξιάς αγωνιζόμενοι και πειραζόμενοι από τον κόσμο και την σκληρότητα των ανθρώπων, αλλά στο τέλος, όποιος πιστεύει θα περάσει από τη στενή πύλη…και στην είσοδο θα τον περιμένει χαρά μεγάλη…και θα ακούσει : «Το εύγε δούλε αγαθέ».
Λκ.ιγ΄24
