Δε θα αναφερθώ στα οξυμμένα προβλήματα που έχουν διαλύσει την κοινωνία των εργαζομένων, πιστεύω ότι πολλοί άλλοι θα αναφερθούν και θα περιγράψουν την εξαθλίωση του λαού μας, εγώ θα στηθώ κατά την γνώμη μου στην αναγκαιότητα να αντισταθούμε συλλογικά για να σπάσουμε τον τρόμο. Να σπάσουμε τον φόβο που είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο μαζικής χειραγώγησης των εργαζομένων.
Είναι γεγονός ότι η οικονομική κρίση και η διαχείρισή της από το πολιτικό μνημονιακό καθεστώς με την καθοριστική συμβολή των συστημικών ΜΜΕ έχει καλλιεργήσει στην κοινωνία, πέραν όλων των άλλων, τα συναισθήματα του φόβου και της εγκατάλειψης. Οι φοιτητές, οι μαθητές που αντιστέκονται ξυλοκοπούνται σύρονται στα δικαστήρια, οι εργαζόμενοι που προκηρύσσουν απεργία επιστρατεύονται, η εφορία έχει καταστεί ο μεγαλύτερος τρομοκράτης της εποχής μας. Έτσι αυτό που πρώτα πλήττεται από την κρίση, εδώ στην Ελλάδα, είναι η συλλογικότητα και η συμμετοχή που καλλιεργούν τη συνείδηση της ελπίδας και την αίσθηση της ελευθερίας. Και αυτό που κερδίζει είναι ο φόβος, η ματαιότητα, και τελικά η ιδιωτικοποίηση. Να μη μας διαφεύγει ότι φόβος είναι συνώνυμο του φασισμού. Το αποτέλεσμα είναι η οχύρωση μέσα στο σπίτι και το κόλλημα στον καναπέ. Αν η προηγούμενη εκτίμηση είναι σωστή, προκύπτει το γενικό συμπέρασμα πως η κοινωνία, παρά την κρίση και τα προβλήματα που βιώνει, βρίσκεται σε μια ψυχολογική κατάσταση φόβου, αδράνειας και αίσθησης ματαιότητας.
Τι μπορεί να γίνει για μια κοινωνική αφύπνιση, μια αγωνιστική στάση της κοινωνίας, για ένα δημιουργικό ξεπέρασμα της κρίσης.
Το πρώτο που μπορούμε να πούμε, είναι πως ζητούμενο παραμένει η δημοκρατική ενεργοποίηση και συμμετοχή της κοινωνίας. Αν βρεθούμε όλοι στους δρόμους θα νοιώσουμε δυνατοί θα νοιώσουμε ότι εμείς είμαστε η πλειοψηφία και αυτοί που μας μεταχειρίζονται σαν δούλους είναι μια οικτρή μειοψηφία. Μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί αν σηκώσουμε το κεφάλι μας θα εξαφανιστούν.
Όλοι σήμερα λέμε δεν γίνεται τίποτα δεν αντιστέκεται κανένας, τι κάνουνε οι άνεργοι, και γενικά τι κάνουνε οι άλλοι, αλλά τους εαυτούς μας τους βγάζουμε απέξω.
Στην Ελλάδα της κρίσης επικαλούμαστε και φωνάζουμε:
Για κοινωνική Αλληλεγγύη, αλλά κοιτάζουμε την πάρτη μας.
Για Αντίσταση στην κρίση και στα μέτρα, αλλά αποφεύγουμε να βγούμε στο δρόμο και κλεινόμαστε στο σπίτι μας.
Για δημοκρατία και συμμετοχή, αλλά παραμένουμε καρφωμένοι στον καναπέ μας.
Κι όσοι φωνάζουμε για πολιτική ανατροπή, περιμένουμε την ημέρα των εκλογών να ψηφίσουμε και μετά να στηθούμε στην τηλεόραση να πληροφορηθούμε αν έγινε.
Ξεχνώντας αυτό το σοφό που είπε ο Μαρξ ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να φέρουν αλλαγή θα ήταν απαγορευμένες.
Νομίζω ότι αρχίζει να ωριμάζει στη συνείδηση του κόσμου ότι εποχή της ανάθεσης στο βουλευτή ,στον συνδικαλιστή έχει παρέλθει και πρέπει να βρούμε τρόπους ανάπτυξης της συμμετοχικής δημοκρατίας μέσα από συνελεύσεις και συλλογικά όργανα.
Αυτή η πεπαλαιωμένη αντίληψη ότι κάποιος άλλος θα μας λύσει το πρόβλημα μας και εμείς θα την βγάλουμε πισοκάπουλα, οδηγεί βαθύτερα στα σκοτάδια του φόβου της εσωστρέφειας και του άκρατου ατομικισμού. Παρότι αναγνωρίζουμε πως η κοινωνική αλληλεγγύη και η κοινωνική αντίσταση είναι αναγκαίες όσο ποτέ άλλοτε, ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ.
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ.
ΗΛΙΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
