Της Βλασίας Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη
Φιλολόγου, Ιστορικού M.Sc.
Πριν στεγνώσει το μελάνι από την πολύκροτη δίκη της άτυχης Στέλλας, που προκάλεσε το πανελλήνιο ενδιαφέρον, οι Ρεθεμνιώτες θρηνούν άλλο ένα παιδί τους, για το οποίο πολλά γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Άλλη μια ταφόπλακα που θα πέσει βαριά, για να καλύψει όχι μόνο το σώμα του άτυχου Βαγγέλη, αλλά κι αυτούς που εμπλέκονται σ΄ αυτήν τη θλιβερή ιστορία.
Είτε πρόκειται για δολοφονία είτε για αυτοκτονία, το χέρι που έκοψε βίαια το νήμα της ζωής του 20χρονου ανήκε σε κάποιους νεαρούς, που μεγάλωσαν χωρίς αγάπη κι αρχές, κι έβγαλαν όλη την ανάγωγη συμπεριφορά τους στον ευαίσθητο Βαγγέλη κι είχαν το απίστευτο μένος να αμαυρώσουν τη μνήμη του θύματος με αισχρολογίες σε βάρος του στο facebook. Προσωπικά, πιστεύω πως ούτε η ψυχούλα του θα επιβαρυνθεί με το αμάρτημα της αυτοχειρίας, γιατί, προφανώς, δεν είχε ορθόδοξα βιώματα, τέτοια που να τον στηρίξουν και να αντιμετωπίσει τις κοσμικές προκλήσεις. Πού να αποδοθούν ευθύνες; Στους νέους με την παραβατική συμπεριφορά, στον διευθυντή, σε πολιτικούς; Στα κλειστά στόματα ή στα ερμητικά κλειστά μάτια εκείνων που δεν αναγνώρισαν εγκαίρως την ψυχολογική πίεση, που είχε υποστεί για πολλούς μήνες ο άτυχος νέος;
Πριν από τέσσερα χρόνια οι αποτρόπαιες πράξεις ενός παιδόφιλου, που είχε παρασύρει στα δίχτυα της διαστροφής του δεκάδες παιδιά της πόλης μας, συγκλόνισαν και πάλι μία ολόκληρη χώρα. Κι υπάρχουν κι άλλα θλιβερά περιστατικά που δεν δημοσιεύτηκαν, αλλά είναι γνωστά σε όλους τους Ρεθεμνιώτες κι αφορούν δικούς μας νέους που αυτοκτόνησαν, που συνελήφθησαν για ναρκωτικά, που βιαιοπράγησαν. Κάθε τοπική κοινωνία έχει τις πληγές της, αλλά φαίνεται πως η δική μας απαριθμεί πολλές. Κι ο πόνος είναι το λιγότερο. Και το ομολογώ μέσα από τα βάθη της δικής μου χαροκαμένης καρδιάς. Τα ερωτηματικά είναι αυτά που σε πνίγουν. Γιατί;
Γιατί να μην μαθαίνουμε στα δικά μας παιδιά να μας εμπιστεύονται, να σπάνε τη σιωπή τους, περιμένοντας τη συμπαράσταση του ίδιου του γονιού, κι όχι του φίλου. Γιατί να μην γνωρίζουμε τον καημό και τον προβληματισμό τους; Γιατί να μην απαλύνουμε τον πόνο τους, πριν γίνει θηλιά και τα σφίξει; Γιατί να μην τα αποτρέπουμε εγκαίρως από τις κακές συνήθειες, που είναι θέμα χρόνου να επιφέρουν τα οδυνηρά αποτελέσματά τους; Γιατί να μην έχουν το θάρρος να μας εκμυστηρευτούν κάτι που μπορεί να μας δυσαρεστήσει, αλλά μόνο η δική μας αγάπη θα τα μετασχηματίσει σε κάτι πιο θετικό; Γιατί αυτή η αγάπη να μην αρκεί να τα κρατήσει στη ζωή;
Όλοι θα πρέπει να παραδειγματιστούμε. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Είναι σημαντικό να ανοίγουν τα στόματα. Αλλά πώς; Ζητάμε από τα παιδιά να ανοίξουν το στόμα τους, όπως, όταν ήταν μικρά και τους δίναμε το σιρόπι ή έρχεται από μόνο του παιδί και μας αποκαλύπτει ό,τι το βασανίζει, επειδή από νωρίς έχουμε χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης; Είναι σημαντικό να έχουν τα παιδιά δίπλα τους καλούς φίλους, που θα συνδράμουν στη δύσκολη στιγμή. Αλλά πώς καλλιεργούνται τέτοιες φιλίες; Στην τύχη ή με ανάπτυξη των απαραίτητων κοινωνικών δεξιοτήτων και με τη χριστιανική εντολή της αγάπης προς τον πλησίον;
Ωστόσο, χρειάζεται μαζί με την αγάπη, και διαρκής επαγρύπνηση και αυτοκριτική. Πριν ακόμα από την περιβόητη κρίση, τα αποτελέσματα των ερευνών αποκάλυπταν την εικόνα της ηθικής κατάπτωσης της ελληνικής οικογένειας. Η «Έρευνα για τις συμπεριφορές που συνδέονται με την υγεία των εφήβων μαθητών» του 2010 με συμμετοχή 39 χωρών σε Ευρώπη και Β. Αμερική αποκαλύπτει πως οι έφηβοι στην Ελλάδα είναι σε υψηλότερο ποσοστό παχύσαρκοι, παραλείπουν συχνότερα το πρωινό, παρακολουθούν πολλές ώρες τηλεόραση και καταναλώνουν σε υψηλότερο ποσοστό οινοπνευματώδη ποτά, αναφέρουν σε υψηλότερο ποσοστό ψυχοσωματικά συμπτώματα, δεν είναι ικανοποιημένοι από το σχολείο ούτε από τη σχέση με τους συμμαθητές τους, νιώθουν πιεσμένοι από τις σχολικές τους υποχρεώσεις, ενώ τα αγόρια εμπλέκονται συχνότερα σε σχολικό εκφοβισμό και βίαιους καυγάδες.
Όπως σημείωσα και στο προηγούμενο άρθρο, όλα αυτά τα στοιχεία και τα περιστατικά ακυρώνουν τη γονεϊκή ιδιότητα με τον πιο επονείδιστο τρόπο. Τα παιδιά δεν τα μεγαλώνουν ούτε η τηλεόραση, ούτε τα facebook, ούτε τα λεφτά. Δεν τα τρέφουν οι δικές μας υπερβολικές προσδοκίες ή η ματαιοδοξία μας. Υπάρχει, δυστυχώς, πολλή αμέλεια. Η ανικανότητα μας να διδάξουμε στο παιδί συνήθειες υγιεινής διατροφής τα καθιστά παχύσαρκα. Η ανικανότητά μας να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και το σεβασμό τα αφήνει εκτεθειμένα σε κάθε είδους διαστροφή και παραβατικότητα. Ίσως να μην καταφέρουμε να τα προστατεύσουμε από κάποια ατυχήματα, που μοιραία πλήττουν τη ζωή μας (τροχαία κ.ά.), τουλάχιστον, όμως δεν θα είμαστε συνυπεύθυνοι σε περιστατικά που οδηγούν σε ένα μοιραίο αποτέλεσμα. Και να προσευχόμαστε διαρκώς γι΄ αυτά, ώστε, όπου δεν μπορεί να φτάσει η δική μας προστασία, να φτάσει η Χάρη του Θεού και να τα σκέπει.
Ας τα θωρακίσουμε απέναντι στους κακούς δράκους (τοξικές ουσίες, αμβλώσεις, παιδόφιλους, σχολικό ή διαδικτυακό εκφοβισμό), που απειλούν τη ζωή τους, με την κατανόηση, την υπομονή, με το δικό μας καλό παράδειγμα, με το αμέριστο ενδιαφέρον μας, και κυρίως με τη δύναμη της αγάπης μας, που ομορφαίνει τον κόσμο και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Ας τα αναθρέψουμε, ώστε να μην γίνονται ούτε θύματα, ούτε θύτες παραβατικών πράξεων και αποτρόπαιων εγκλημάτων. Έτσι, θα αφήσουμε ως παρακαταθήκη καλύτερα παιδιά, που θα συμβάλλουν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
