Συντηρητισμός ή προοδευτικότητα; Παράδοση ή ριζοσπαστικότητα; Δεξιός ή Αριστερός; Ολυμπιακός ή ΠαναθηναΪκός; Βουνό ή θάλασσα; Με κρεμμύδι ή χωρίς; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα κρισιμότατα
διλήμματα που απασχολούν σοβαρά όλους μας, ομολογουμένως, όχι άδικα. Είναι η αρχέγονη ανάγκη που νιώθουμε να ενταχθούμε σε μια ομάδα, να πιστέψουμε πως δεν είμαστε μόνοι άλλα μέρος ενός συνόλου με τις ίδιες αρχές και πιστεύω, με τις ίδιες επιδιώξεις στη ζωή. Είναι η ανάγκη μας να έχουμε κάποιον δίπλα μας να μας καταλάβει, να μοιραστούμε στιγμές μαζί του και να συναναστραφούμε. Είναι η δικαιολογημένη ψευδαίσθηση που συνθλίβει τη μοναξιά της ατομικότητάς μας και μας κοινωνικοποιεί με το περιβάλλον, ανάλογα με την όποια αντίληψη ή ψυχισμό διαθέτουμε.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν πραγματικά υιοθετούμε τις απόψεις που ανοικτά υποστηρίζουμε, αρκεί να γνωρίζουν οι άλλοι πως είμαστε μαζί τους ή απέναντι τους, από το αν, για παράδειγμα, θεωρούμε τους μετανάστες ανθρώπους που έχουν τις ίδιες με εμάς ανάγκες ή κατώτερους ακόμη και από τα αντικείμενα, τους εξωγήινους μια φιλική οντότητα ή τερατώδη πλάσματα που θέλουν να αφανίσουν. Οι δρόμοι μας είναι δεδομένοι, προκατασκευασμένοι. Θα πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε αυτά που επειδή ήδη υπάρχουν μας προσφέρονται. Δεν απαιτείται να κοπιάσουμε ή να σκεφτούμε. Αρκεί να μη διαφέρουμε, να μη προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε, αρκεί να μη φανταστούμε. Όλα είναι εκεί, έτοιμα να μασηθούν, σε ράφια, άψογα κατηγοριοποιημένα με ταμπελάκια, μας περιμένουν να τα υπερασπιστούμε. Οι θεωρίες, οι ιδεολογίες, οι γεύσεις, τα χρώματα, οι συμπαθητικοί και οι αχώνευτοι, οι δικοί μας και οι άλλοι, οι ξανθιές και οι μελαχρινές.
Έχουμε μολύνει τη γη, τον αέρα, τις τροφές, τα ζώα, καταστρέφουμε συστηματικά και δίχως κανέναν ενδοιασμό τα δάση, προκειμένου να κονομήσουν οι λιγοστοί και να καταναλώσουν οι περισσότεροι. Έχουμε αποκοπεί από τη φύση, πατάμε πάνω στα τσιμέντα, ενώ είμαστε προορισμένοι να βαδίζουμε πάνω στο χώμα για να κάνουμε γείωση με τη μητέρα γη. Δεν υπολογίζουμε και δεν σεβόμαστε κανέναν και πρώτα από όλα τον ίδιο μας τον εαυτό. Θέλουμε περισσότερα και περισσότερα και ακόμη περισσότερα, έχοντας μετατρέψει τα υλικά αγαθά σε μονάδα μέτρησης της ευτυχίας ή της προσωπικής επιτυχίας. Δεν φταίμε όμως εμείς, αλλά οι άλλοι. Φταίνε οι σιωνιστές Εβραίοι που ελέγχουν τον κόσμο, οι τραπεζίτες που δίνουν δάνεια που εμείς δεν τα θέλουμε αλλά μετά χαράς τα παίρνουμε, φταίνε οι πράσινοι, οι κόκκινοι, οι κίτρινοι, αλλά σε καμία περίπτωση εμείς.
Εμείς είμαστε ευαισθητοποιημένοι, ενεργοί Έλληνες πολίτες, πατριώτες, αγρότες ή κτηνοτρόφοι που από τις 8 το πρωί σερνόμαστε στα καφενεία βρίζοντας τους αλλοδαπούς που την ίδια στιγμή δουλεύουνε ανασφάλιστοι για λιγοστά ευρώ στα χωράφια ή τα μαντριά μας. Είμαστε αυτοί που τσιμεντάρουμε την αυλή για να βάζουμε μέσα στο σπίτι το αυτοκίνητό μας, μην τύχει και μας γρατζουνίσουν τον αριστερό καθρέφτη , αυτοί που ραντίζουν τις ντομάτες, τα φρούτα και τα αμπέλια γιατί αλλιώς δεν δίνουν καρπό αλλά έχουμε την απαίτηση να αγοράζουμε τρόφιμα χωρίς συντηρητικά και χρώματα από το σούπερ - μάρκετ, ζυμαρικά χωρίς γλουτένη, ψωμί δίχως διογκωτικά. Είμαστε, σε τελική ανάλυση, αυτοί τους οποίους καθημερινά βρίζουμε, αλαζόνες και παράφρονες που εδώ και καιρό έχουμε απολέσει κάθε έννοια λογικής ή αξίας. Είμαστε αυτό που μας συμφέρει την κάθε στιγμή ξεχωριστά.
Έχουμε κατ΄ επιλογή χάσει την ομορφιά και την ουσία της ζωής, όχι επειδή κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για μας , μα γιατί έτσι επιβάλλει η βόλεψή μας.
Να βαδίζουμε ανεμπόδιστα. Να βλέπουμε. Να προχωρούμε. Να είμαστε λεύθεροι και να αγαπούμε. Έτσι κανείς και τίποτα δεν θα μας περιορίσει. Να νιώθουμε και να παρατηρούμε. Να είμαστε οι άνθρωποι του μέλλοντος.
