ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Καλημέρα και τριήμερο σε εξέλιξη. Ζέστη και το θερμόμετρο να δείχνει τους 37Ο C. Μεγάλη εφεύρεση αυτό το κλιματιστικό, ατελείωτες οι μέρες και οι νύχτες μικρές. Αυτοκίνητα που κινούνται στο δρόμο με μεγάλη ταχύτητα και βιαστικοί οδηγοί που κορνάρουν προληπτικά για να μην τολμήσει να σταματήσει ο προπορευόμενος. Οι καταστηματάρχες ανοίγουν σιγά-σιγά τα εμπορικά και εναποθέτουν την πραμάτεια τους σε καρότσια, σε πάγκους, σε βιτρίνες. Οι ψαράδες τραβάνε τα παραγάδια τους στη μαρίνα και από ότι φαίνεται η ψαριά ήταν σήμερα καλή. Μια τυρόπιτα κι ένας καφές στο χέρι, μια βιαστική ματιά στις εφημερίδες και ξεκινάς. Δεν έχει σημασία που θέλεις να πας, αρκεί να κινείσαι, αρκεί να φύγεις από εδώ. Γιατί όταν ξεκινάς ένα ταξίδι δεν σημαίνει ότι θέλεις να πας κάπου. Μπορεί να θέλεις να φύγεις από κάπου. Κι έτσι οι άνθρωποι μετακινούνται, φεύγουν. Έρχονται, αλλάζουν τόπους και παραστάσεις, δίνουν χρήματα και παίρνουν εμπορεύματα, αποκτούν εμπειρίες και ξεχνιούνται πολλές φορές. Από τους συγγενείς, από τους φίλους και καμιά φορά και από τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Οι άνθρωποι πονάνε. Σωματικά και ψυχικά. Δεν χρειάζεται πάντα να τρέξει αίμα. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρξει η μαχαιριά, το χτύπημα, η σφαίρα. Υποφέρουν από σκληρά λόγια που ειπώθηκαν, από υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, από όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν. Οι γύρω μας υποφέρουν. Από ανέχεια, από αδιαφορία, από αχαριστία, από αδικία. Οι δίπλα μας χάνονται. Για να μην βλέπουν, για να μην ακούνε, για να μην τσακώνονται. Οι δικοί μας απομακρύνονται. Για να μην μας πικράνουν, για να ξεθυμάνουν, για να πάνε κάπου και να κλάψουν μόνοι τους. Γιατί τα δάκρυα δεν προσφέρονται για θέαμα, γιατί ο πόνος κάποια στιγμή κουράζεται, γιατί η αγάπη μοιάζει να εξαντλείται, γιατί η υπομονή φαίνεται να στερεύει, γιατί κανένας τελικά δε νοιάζεται. Γιατί στο κάτω-κάτω εδώ είναι πεδίο μάχης. Χύνεται αίμα στο δρόμο, μόνο ένας στρατός θα νικήσει. Κάποιοι θα πάρουν τα λάφυρα και κάποιοι θα χάσουν τη ζωή τους ή την ελευθερία τους. Και τους ηττημένους δεν τους ρωτάει κανείς, αυτοί δεν γράφουν Ιστορία, εκείνοι μοιάζουν με σκιές, ναι οι χαμένοι είναι αμελητέα μάζα, είναι στην ουσία ανύπαρκτοι.
«Τα παράπονά σας στο Δήμαρχο». Μια κλασσική έκφραση που πετάει τις ευθύνες σε ένα πρόσωπο φαινομενικά, αλλά που στην ουσία τις μοιράζει σε όλους μας. Πόσα παράπονα πνιγμένα στο δάκρυ, πόσοι κόμποι στο λαιμό, πόση αγανάκτηση στο νου, πόσο ακόμα φούσκωμα στο στήθος; Πολλά παράπονα, πολλοί κόμποι, αρκετή αγανάκτηση, μεγάλο φούσκωμα. Δεν πάει άλλο. Κανείς εδώ δεν ακούει, κανένας πλέον δεν έχει μάθει να μοιράζεται. Η ζωή δεν είναι πάντα ωραία, η κοινωνία δεν είναι προφανώς δίκαιη, οι νόμοι πολλές φορές μοιάζουν παράλογοι και η απόσταση μοιάζει με λύτρωση, ειδικά όταν δεν ακούει κανείς. Οι άνθρωποι δεν θέλουν μιζέρια και γκρίνια και για αυτό το λόγο δεν θα βρίσκουν ποτέ χρόνο για τους συνεχώς θυμωμένους και για τους μονίμως παραπονούμενους.
«Εφτά νομάτοι δυο ψωμιά κι εγώ ο καημένος ένα!!». Όσοι αδικούνται δεν μιλάνε κι όσοι παραπονιούνται είναι ευνοημένοι. Τα κακαρίσματα είναι για τις κότες και η περηφάνια για τους αετούς. Μπορεί το παράπονο να μοιάζει με όπλο, αλλά είναι ένα περίστροφο σε αδύναμα χέρια. Η ζωή δεν έχει μόνο τριαντάφυλλα, έχει και αγκάθια. Περηφάνια λοιπόν και αξιοπρέπεια. Δύναμη ψυχής και ανωτερότητα. Προσπέραση και όχι στασιμότητα. Μερικές καταστάσεις μοιάζουν με το φαγητό στο στρατό. Είναι χάλια και δεν είναι ποτέ αρκετό. Κι εκεί που πας να ισιώσεις εμφανίζεται μπροστά σου μια άλλη αδικία. Αντέχεις; Φεύγεις ; Μένεις; Τίποτε από όλα αυτά φίλε. Μην ασχολείσαι. Τα παράπονα υπονομεύουν το γόητρό σου. Προσπέρασε και χαμογέλα. Τουλάχιστον οι άλλοι θα νομίζουν πως σου έκαναν καλό. Κι ίσως αλλάξουν τακτική. Αν και, μεταξύ μας, δεν το βλέπω….
