Γράφει ο Νίκος Θεωδοράκης
Δημοσιογράφος
http://www.thrapsaniotis.gr
Ο χρόνος φεύγει σαν τον αέρα. Αλίμονο μας αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει και δεν έχουμε φροντίσει να προσαρμόσουμε τη ζωή μας σε άλλα πλαίσια, πιο ρεαλιστικά.
Να λοιπόν που είμαστε στην τελευταία εβδομάδα της χρονιάς που φεύγει, του 2016. Και συνηθίζουμε να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό που θα μας βοηθήσει να χαράξουμε πιο σταθερά τα βήματα μας στη χρονιά που έρχεται…
Ετοιμαστείτε να ακούσετε πολλούς τέτοιους απολογισμούς αυτές τις μέρες ή να δείτε στα έντυπα που έχετε επιλέξει για να διαβάζετε… Τα περισσότερα ίσως έχουν να κάνουν με την ειδησεογραφία. Στεκόμαστε πάντα σε ‘κείνα τα γεγονότα που θεωρούμε ότι σημάδεψαν τη ζωή μας.
Παρόλο που κάθε νέα χρονιά ξεκινά με ευχές και πολύ αισιοδοξία, γρήγορα διαπιστώνουμε πως ελάχιστα έγιναν και πιο πολύ όσα μας δίνονταν η δυνατότητα να βάλουμε το χεράκι μας για να σπρώξουμε λίγο την κατάσταση.
Το 2016 ήταν αναμφίβολα μια δύσκολη χρονιά, όπως άλλωστε είναι όλες οι χρονιές από τότε που άρχισαν να εφαρμόζονται τα μνημόνια σε βάρος μας και να στοχοποιείται η ζωή μας. Οι δυσκολίες κάθε μέρα που περνάει γίνονται όλο και μεγαλύτερες κι αυτό έχει το αντίκτυπό του στην ζωή μας.
Λιγότερα χρήματα μπαίνουν μέσα στην οικογένεια, αφού με την υπερφορολόγηση ο κουμπαράς μας δέχτηκε λιγότερη «στοργή και προδέρμ», ενώ πάντα καραδοκεί η τεράστια ανεργία που πλήττει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αλλά και τα χαμηλά ημερομίσθια σε συνάρτηση με τις ραγδαίες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις.
Κι από την άλλη, συνεχώς μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις μας απέναντι σε ένα κράτος που δεν χορταίνει με τίποτα, ενώ συγχρόνως βάζει χέρι στις συντάξεις, ιδίως των χαμηλά αμειβόμενων συνανθρώπων μας.
Είδαμε και φέτος τραγικές φιγούρες ανθρώπων που στερούνται στοιχειωδών αναγκών κυρίως σε ότι αφορά στέγη και τροφή, να συνωστίζονται στις διάφορες κοινωνικές δομές και τις ουρές των συσσιτίων, ενώ ακούσαμε τις γοερές κραυγές συνανθρώπων μας που δεν έχουν καμιά ασφαλιστική κάλυψη ή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς είναι σε θέση να το αλλάξουν αυτό, ανθρώπινες κυβερνήσεις, όταν συντηρούνται με χρήματα από τους δανειστές που διευρύνουν στην ουσία το δημόσιο χρέος, κάνοντας σχεδόν αδύνατη την απεμπλοκή μας από τις μηλόπετρες τους.
Κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι σοβαρά, τι νόημα έχουν οι ευχές που ανταλλάσουν οι άνθρωποι την παραμονή της πρωτοχρονιάς, καλωσορίζοντας το νέο έτος. Μάλλον πρόκειται για άλλη μια παράδοση από τις τόσες που έχουμε, αλλά όπως αποδεικνύεται, χωρίς καμιά απολύτως προοπτική. Το ξέρουν ότι δεν οδηγούν πουθενά, αλλά συνεχίζουν να το κάνουν…
Η προσωπική μου παραίνεση σε όσους εμπιστεύονται τη στήλη, διαβάζοντας την όλα τα χρόνια της έκδοσης αυτής της εφημερίδας, εδώ στην ζεστή γωνιά της 9ης σελίδας, είναι η ενδοσκόπηση. Κι αν αυτή γίνει, θα παρακαλούσαμε να έχει προσανατολιστεί σε προσωπικό επίπεδο. Ας προσπαθήσουμε, αν τελικά είμαστε σε θέση ακόμα να κάνουμε κάτι, να το κάνουμε ο καθένας για τον εαυτό του με σκοπό να βοηθηθούμε. Και θα είμαστε διπλά κερδισμένοι καθώς θα ωφεληθούν και άνθρωποι της ζωής μας, ίσως και ο περίγυρος μας.
Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, καθώς είμαστε ατελείς. Ναι, το να δώσουμε στην προσωπικότητα μας ιδιότητες που θα την κάνουν πιο ευγενική και πιο χρήσιμη στους γύρω μας, θα βοηθήσει και εμάς τους ίδιους, να αισθανθούμε καλύτερα.
Αν το αγνοήσαμε τις προηγούμενες χρονιές, μην αμελήσουμε να το κάνουμε φέτος, τουλάχιστον. Το έχουμε ανάγκη προκειμένου να νιώσουμε κάπως καλύτερα…
