Ο καφές έχει σχεδόν κρυώσει, όμως έχουμε τόσα να πούμε. Είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που κάθομαι σε ένα Βρετανικό café με Ελληνίδες φίλες. Για λίγες στιγμές, φαντάζει σαν καφές στην παραλία.
Όσο ξεχωριστός είναι ο καφές που πίνει η κάθε μια όμως, άλλο τόσο ξεχωριστός είναι και αυτός ο προσωρινός επαναπατρισμός. Κάθε μια μας, φέρνει και μια διαφορετική σκέψη στο τραπέζι.
Κάποια δεν θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αισθάνεται ότι το ‘σπίτι’ της είναι πλέον η Βρετανία. Δεν της αρέσει η πολιτική, οικονομική, αλλά και ούτε η κοινωνική πραγματικότητα της χώρας μας.
Κάποια άλλη, δεν αντέχει πλέον τη Βρετανία. Δεν της αρέσει η νέα εχθρική αντιμετώπιση των Ευρωπαίων. Θύμα του αντιευρωπαϊσμού στο χώρο της εργασίας της, δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτή την κατάσταση. Αν μπορούσε να βρει δουλειά στην Ελλάδα, και να μπορεί να επιβιώσει, θα γύριζε πίσω.
Δική μου άποψη είναι ότι, οι δύο παραπάνω απόψεις είναι μέρος του ίδιου νομίσματος. Η ανθρωπότητα όλο και διασπάται σε μικρότερα κοινωνικά θραύσματα. Κάθε κοινωνικό θραύσμα θεωρεί ότι είναι και το ‘σύνολο’, αντί ένα κομμάτι του συνόλου.
Τα τελευταία χρόνια, η παγκόσμια κοινότητα συρρικνώνεται, και μαζί της, η ανεκτικότητα.
Η κοινωνική, πολιτική, και οικονομική παρακμή της Ελλάδας όμως, είναι πραγματικότητα και στη Βρετανία. Μάλιστα, αν κοιτάξουμε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
Η φιλειρηνική ζωή που εγώ και η φίλες μου θέλουμε, στη Βρετανία ή στην Ελλάδα, συναντάται μόνο σε δημοκρατικές και ευημερεύουσες κοινωνίες. Η υφήλιος όμως, είναι σαν καζάνι που σιγοβράζει.
Σύμφωνα με τον Paul Mason της Guardian, πολιτικά σκάνδαλα, κυβερνήσεις που κάνουν ‘τα στραβά μάτια’ απέναντι σε διαφθορά και αυταρχικά καθεστώτα, πολίτες που αναγκάζονται να ζήσουν σε κράτη χωρίς κοινωνική πρόνοια, όλα, ρίχνουν φως σε μια νέα πραγματικότητα.
Η δημοκρατία αργοπεθαίνει.
Το πιο ανησυχητικό σύμπτωμα της βαρύτατης ασθένειας είναι ότι, ελάχιστοι ‘καθημερινοί’ άνθρωποι ανησυχούν.
Εγώ και οι φίλες μου βιώνουμε αυτά τα ‘συμπτώματα’ σαν ξένες. Για εμάς τους πολίτες ‘δεύτερης κατηγορίας’, βασικά δικαιώματα όπως ο ελεύθερος λόγος, η πολιτική τοποθέτηση και η κοινωνική αποδοχή, είναι ήδη θρυμματισμένα.
Παγκοσμίως, ο όρος ‘ανθρώπινα δικαιώματα’ παραμερίζεται ανησυχητικά. Επιστήμονες και δημοσιογράφοι φιμώνονται ή εκδιώχνονται. Πρόσφυγες εμπόλεμων χωρών ονομάζονται πλέον ‘παράνομοι μετανάστες’, και χάνουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως, στέγη, τροφή, υγειονομική περίθαλψη.
Ο Paul Mason, πολύ εύστοχα, εφιστά την προσοχή μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του 1948, είναι ‘ίσα και αναπαλλοτρίωτα’.
Όταν κάποιος μακρινός κλεπτοκράτης τα αφαιρεί από κάποιους άτυχους, στην πραγματικότητα, τα αφαιρεί από όλους τους ανθρώπους.
Εμένα, εσένα, όλους μας.
