Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, η πρώτη ‘ασφαλής’ συζήτηση μεταξύ φίλων και γνωστών, είναι ο Βρετανικός καιρός. Αν βρέχει, παραπονούμαστε γιατί ο καιρός είναι ‘μίζερος, γκρίζος και βροχερός’. Αν κάνει ζέστη, γιατί ‘έχει πολλή ζέστη και θα καούμε’. Αν φυσάει, γιατί θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Αν χιονίζει, γιατί οι τοπικές αρχές δεν έχουν ρίξει αλάτι στα πεζοδρόμια.
Όταν το αντικείμενο συζήτησης με το θέμα ‘καιρός’ εξαντληθεί, τότε συνήθως πάμε στο δεύτερο θέμα. Στους κύκλους τους οποίους έχω βρεθεί, το παράπονο συνεχίζεται με το φλέγον θέμα του Βρετανικού Συστήματος Υγείας. Πιο συγκεκριμένα, ο μέσος Βρετανός τα βάζει με τους οικογενειακούς γιατρούς.
Μετά από μακροχρόνια μελέτη του θέματος, αλλά και από προσωπική εμπειρία, κατέληξα στα εξής συμπεράσματα. Αν επισκεφτείς τον οικογενειακό σου γιατρό, είτε θα έχεις ‘ίωση’, οπότε θα σε στείλει στο καλό, λέγοντας σου ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, είτε τα προβλήματα σου θα είναι ‘της ηλικίας’, οπότε πάλι δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, και θα σε στείλει επίσης στο καλό.
Αν πάλι είναι κάτι ‘εντυπωσιακό’, όπως δυνατοί πονοκεφάλοι, τότε θα σου πει ‘μάλλον άγχος είναι’, και θα σε ενθαρρύνει να τον επισκεφτείς ξανά αν συνεχιστούν. Αν συνεχίσεις και τον επισκέπτεσαι, και επειδή θα είσαι τώρα εσύ ο δικός του πονοκέφαλος, ίσως σε στείλει για εξετάσεις.
Τέλος, πιθανότατα ο οικογενειακός γιατρός θα αντιμετωπίσει το σύμπτωμα σου, χωρίς να αισθανθεί την ανάγκη να ψάξει την αιτία του. Προφανώς, όσο ψάχνεις, τόσο βρίσκεις. Οπότε άστο καλύτερα. Η άγνοια είναι ευτυχία.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών των Βρετανών οικογενειακών γιατρών είναι ότι, ελάχιστοι ενήλικες πλέον τους επισκέπτονται Έχοντας χάσει κάθε πίστη στο NHS, οι ασθενείς συχνά καταλήγουν στην επικίνδυνη ‘αυτοθεραπεία’, ή τον ‘Doctor Google’ του διαδικτύου
Κι εκεί που τους κατηγορούσαμε λοιπόν τους οικογενειακούς γιατρούς, και δεν γνωρίζαμε αν τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα, τελευταία παραπονούμαστε που δεν μπορούμε να τους βρούμε για να τους επισκεφτούμε.
Τα περισσότερα ιατρεία της περιοχής που ζω υπολειτουργούν. Ενώ συνήθως στεγάζουν τουλάχιστον πέντε γιατρούς, τώρα υπάρχουν εβδομάδες όπου δεν υπάρχει ούτε ένας διαθέσιμος. Στο πεδίο της μάχης έχουν μείνει οι νοσηλεύτριες, δίνοντας τις ‘βασικές θεραπείες’. Αν το θεωρήσουν απαραίτητο, ο ασθενής βλέπει γιατρό κατόπιν δεκαπενθημέρου.
Ο χειμώνας που έρχεται, σύμφωνα με τους εργαζόμενους στο NHS αναμένεται να είναι πολύ δύσκολος.
Ίσως τελικά να μην είναι η επερχόμενη Αυστραλιανή γρίπη, αλλά το φευγιό των Ευρωπαίων, η αδιαφορία, η έλλειψη προσωπικού και χρημάτων που αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
Εν τω μεταξύ, ο επικίνδυνος Dr Google εφημερεύει καθημερινά.
