Ο Μιχάλης Λεμπιδάκης απελευθερώθηκε μετά την πολύμηνη κράτηση του στα χέρια αδίστακτων απαγωγέων και η ΕΛ.ΑΣ πρόσθεσε στο ενεργητικό της μία ακόμα επιτυχία αλλά κυρίως έδωσε σε έναν άνθρωπο το πολυτιμότερο ίσως αγαθό, την ελευθερία του.
Πόσο δύσκολη ήταν όμως απελευθέρωση του επιχειρηματία; Δύο επικεφαλής της ομάδας διαπραγμάτευσης της ΕΛ.ΑΣ μίλησαν στην «Καθημερινή» για την υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο.
«Το βασικό χαρακτηριστικό της απαγωγής Λεμπιδάκη ήταν η διάρκεια της και η επιμονή των δραστών να ζητούν χρήματα που δεν υπήρχαν είπε στην Καθημερινή ο παλαιότερος της ομάδας και πρόσθεσε: «Οι δράστες είχαν δει ένα ισολογισμό της εταιρείας Πλαστικά Κρήτης και εκτιμούσαν ότι οι συγγενείς του επιχειρηματία μπορούσαν να καταβάλουν λύτρα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Το δυσκολότερο για την οικογένεια του και τους διαπραγματευτές ήταν να πείσουν τους απαγωγείς ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να συγκεντρωθεί το ποσό που απαιτούσαν».
Ο δεύτερος αξιωματικός προσθέτει: «Από την πρώτη στιγμή στόχος των διαπραγματευτών ήταν να πάρουν τον απαχθέντα πίσω ζωντανό, αρτιμελή και ψυχικά υγιή. Γρήγορα αλλά όχι βιαστικά. Για να συμβεί αυτό έπρεπε σε δύσκολες συνθήκες να καταφέρουν να τιθασεύσουν τις αντιδράσεις του πατέρα, της μητέρας, της συζύγου του 53χρονου επιχειρηματία, ώστε να λειτουργούν με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα».
Σε ερώτηση αν υπήρξε στιγμή που οι διαπραγματευτές φοβίθηκαν ότι η απαγωγή θα έχει κακό τέλος απάντησαν: «Ναι, όταν επί 53 ημέρες δεν υπήρξε καμία επικοινωνία των δραστών με την οικογένεια. Δεν μπορούσαν να γνωρίζουμε αν οι δράστες είχαν σκοτώσει τον επιχειρηματία εάν ο 53χρονος είχε πεθάνει από παθολογικά αίτια ή τι άλλο είχε συμβεί. Υπό αυτές τις συνθήκες οι διαπραγματευτές έπρεπε να ηρεμήσουν τα μέλη της οικογένειας και να τους δώσουν εναλλακτικές όπως συνέβη με τη δημοσιοποίηση επιστολή στα ΜΜΕ».
Σε ό,τι αφορά στον επιχειρηματία αναφέρουν «Έγραψε τις σκέψεις του σε ένα ημερολόγιο. Αυτό τον βοήθησε να απασχολεί το μυαλό του και να μην καταρρεύσει περιμένοντας να πεθάνει όπως συμβαίνει στα περισσότερα θύματα απαγωγών. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε άλλες απαγωγές με εξισου μεγάλη διάρκεια».
Όπως ανάφεραν άθελα και εν αγνοία του ο επιχειρηματίας εφάρμοσε μια πρακτική που διδάσκεται στα εκπαιδευτικά σεμινάρια της αστυνομίας.
«Ο ρόλος του διαπραγματευτή εξαρτάται από τη σχέση εμπιστοσύνης που θα αναπτύξει με τους συγγενείς του θύματος. Πάγια τακτική των απαγωγέων είναι να προσπαθήσουν να διαταράξουν αυτήν τη σχέση. Να κάνουν την οικογένεια του θύματος να αμφισβητήσει τις στμβοιυλές των αστυνομικών» εξηγούν και συνεχίζουν: «Οι απαγωγείς πίστευαν ότι οι αστυνομικοί διαπραγματευτές ήταν εμπόδιο για την έκβαση της υπόθεσης. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Μόνος στόχος ήταν να απλευθερωθεί το συντομότερο δυνατόν ο Λεμπιδάκης όχι να διασφαλιστούν τα χρήματα της οικογένειας ή να συγκεντρώσουμε στοιχεία για την ταυτότητα των δραστών».
Όπως εξηγούν οι αστυνομικοί που κάνουν τις διαπραγματεύσεις δεν πρέπει να ενημερώνονται για τα στοιχεία που προκύπτουν από την αστυνομική έρευνα ώστε να μην επηρεαστεί η συμπεριφορά και η κρίση τους.
