Με όλα αυτά που μας συμβαίνουν, το ερώτημα του Mark Twain** παραμένει επίκαιρο «μας κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν, ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά.» Και για να μην παρεξηγηθώ το ερώτημα είναι διαχρονικό και αφορά όλους αυτούς που ασκούν εξουσία…διαφορετικά δε θα φτάναμε να έχουμε κοινωνικά συσσίτια τον 21ο αιώνα στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα!
Η πολιτική Ευρώπη του 20ου αιώνα σιγά σιγά μεταλλάχθηκε στην τεχνοκρατική Ευρώπη του 21ου αιώνα όπου το χρηματοπιστωτικό σύστημα κυριάρχησε επί των κυβερνήσεων και η τεχνοκρατία της πολιτικής, απεμπολώντας τον ιστορικό της ρόλο, «ως συνείδηση της οικουμένης» ( Έντμουντ Χούσερλ***)
Ο Γιούργκεν Χάμπερμας*** έγραψε στη Guardian ότι τη νύχτα της 12ης προς 13η Ιουλίου του 2015, οπότε «έκλεισε» η συμφωνία δανειστών-Ελλάδας στις Βρυξέλλες, «η γερμανική κυβέρνηση έπαιξε και έχασε όλο το πολιτικό κεφάλαιο, που η Γερμανία είχε συσσωρεύσει σε μισό αιώνα». Ένα πολιτικό κεφάλαιο πολιτικού πολιτισμού που στηριζόταν στις ιδέες του πολιτικού Διαφωτισμού και όχι σε εθνικισμούς, λαϊκισμούς και σε τεχνοκρατικές διαδικασίες.
Το μεγάλο στοίχημα σήμερα είναι, το πώς θα ανακτήσει η πολιτική την κυριαρχία από την οικονομία…για να συνεχίσει να υπάρχει κοινωνία.
Θεωρώ ότι είναι μονόδρομος η επιστροφή στις ιδέες των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των αντιπροσωπευτικών διαδικασιών και στη δύναμη που εκπέμπει η κοινωνία, αφαιρώντας τον κυρίαρχο ρόλο τεχνοκρατικών και μεταδημοκρατικών δομών (βλ Eurogroup). Μπροστά σε ένα τέτοιο τεχνοκρατικό τείχος βρέθηκε η Ελλάδα στις Βρυξέλες για να υπογράψει τελικά τη φτωχοποίηση της.
Δεν μπορώ εδώ παρά να πιστώσω στο Γιάνη Βαρουφάκη, μετά την τραυματική εμπειρία του στις διαπραγματεύσεις, την πρόθεση του να ξεκινήσει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό «Ανένδοτο Αγώνα» με τη δημιουργία του Κινήματος Diem25 για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης. Ένα πανευρωπαϊκό Κίνημα που έχει στόχο να επανασυνδέσει την εξουσία (την ικανότητα να κάνει κανείς κάποια πράγματα) με την πολιτική (την ικανότητα να αποφασίζει κανείς τι πρέπει να γίνει), μέσα από συλλογική δράση και κοινούς στόχους.
Επειδή πολλοί θα σπεύσουν να δηλώσουν απαισιόδοξοι, θα αποδεχόμουν μια βραχυπρόθεσμη απαισιοδοξία συνοδευόμενη όμως από μια μακροπρόθεσμη αισιοδοξία.
Θυμίζω τι είχε απαντήσει ο Κορνήλιος Καστοριάδης όταν, λόγω των ριζοσπαστικών του θέσεων, ερωτήθηκε αν στόχος του ήταν να αλλάξει τον κόσμο «Ούτε κατά διάνοια. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό που επιθυμώ είναι να αλλάξει η ανθρωπότητα από μόνη της, όπως έκανε τόσες φορές στο παρελθόν».
*** Έντμουντ Χούσερλ και Γιούργκεν Χάμπερμας : Γερμανοί φιλόσοφοι
Συνεντεύξεις των, Ζίγκμουντ Μπάουμαν (καθηγητής Κοινωνιολογίας) στους Ντίνα Δαβάκη και Δημήτρη Μπούκα για την εφημερίδα Η Εποχή και Θεόδωρου Γεωργίου (διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, μαθητής του Γερμανού φιλοσόφου Γιούργκεν Χάμπερμας) στον Τάσο Τσακίρογλου για την εφημερίδα των Συντακτών.
