Το σπίτι ενός Βρετανού είναι το κάστρο του.
Έτσι λέει το Βρετανικό γνωμικό, και αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια.
Όλα ξεκινούν από το τοπίο. Τα σπίτια είναι περικυκλωμένα από κήπους. Αυτά τα κομμάτια πράσινου, είναι επιμελώς χωρισμένα με ξύλινους φράκτες, θάμνους ή τοίχους. Το πρώτο βήμα έχει γίνει: τα σύνορα.
Το δεύτερο βήμα είναι το καμουφλάζ. Όπως είπε ο Ουγγαρέζος χιουμορίστας, George Μikes, οι Βρετανικές πόλεις είναι μέρος μιας προσπάθειας παραπλάνησης των ξένων. Οι δρόμοι, που ποτέ δεν είναι ίσιοι, αλλάζουν δρόμο με την παραμικρή στροφή. Οι οδικές πινακίδες είναι επιμελώς κρυμμένες πίσω από δέντρα, θάμνους, ή δεν υπάρχουν καθόλου.
Ακόμα κι αν βρεις την οδό που ψάχνεις όμως, η αρίθμηση των σπιτιών είναι πολύ περίπλοκη, πιθανότατα για να σε αποτρέψει να βρεις το σπίτι που ψάχνεις. Ασυνεπείς αριθμοί, κρυμμένοι πίσω από βεράντες προσόψεων, σπίτια με όνομα αντί αριθμού, ή συχνά χωρίς αριθμό ή όνομα. Η αρίθμηση των ακινήτων είναι μια ακόμα προσπάθεια αποθάρρυνσης εισβολής κάθε είδους ξένου.
Η ανάγκη των Βρετανών για απομόνωση, γίνεται ακόμα πιο εμφανής τα Χριστούγεννα. Όλοι οι Βρετανοί που γνωρίζω ανυπομονούν να κλείσουν ερμητικά την πόρτα τους σε όλους και όλα. Οι πόρτες των ‘κάστρων’ κλείνουν, και εντός τους, οι Βρετανοί γιορτάζουν ‘σαν βασιλιάδες’. Φυσικά, αυτό ακούγεται πολύ όμορφο, εκτός κι αν είσαι μόνος, άρρωστος, φτωχός ή ξένος. Οι πόρτες των κάστρων κλείνουν, και δεν ανοίγουν ακόμα κι αν γίνεται πόλεμος απ’ έξω.
Όπως πάντα, έτσι και φέτος, ο Χριστουγεννιάτικος Dr Who, και μερικές από τις παραδοσιακές κωμωδίες ‘Carry On’ της δεκαετίας του 1960, προβλήθηκαν στη τηλεόραση. Λάτρης των κωμωδιών ‘Carry On’, απέρριψα τον Dr Who για ένα ‘Carry on up the Khyber’, και θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο οι καλές κωμωδίες λένε μεγάλες αλήθειες.
Η προσοχή μου στάθηκε στη σκηνή πολέμου μεταξύ Ινδών και Βρετανών στρατιωτών, καθώς οι μεγαλοαστοί αποικιοκράτες του 1900 απολαμβάνουν ένα πλούσιο γεύμα μετά μουσικής. Το δικό τους ‘κάστρο’, πλήττεται από σφαίρες, τα παράθυρα καταρρέουν το ένα μετά το άλλο, και τέλος, η οροφή. Οι ατάραχοι συνδαιτυμόνες, καλυμμένοι στη σκόνη και το σουβά, εξακολουθούν να τρώνε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ούτε λόγος για τη μάχη. Οι αβρότητες δίνουν κι παίρνουν.
Η σκηνή αυτή πιάνει ‘το σφυγμό’ της Βρετανικής αταραξίας, και της ανάγκης για απομόνωση, η οποία συχνά μεταφράζεται σε απάθεια και αδιαφορία από τους μπερδεμένους ξένους.
Μπερδεμένη ξένη κι εγώ, εντός των Χριστουγεννιάτικων τειχών ενός Βρετανικού ‘κάστρου’, αναπολώ την Ελλάδα κάθε γιορτινές ημέρες.
Εκεί, που πιο συχνά, οι πόρτες και οι καρδιές ανοίγουν αντί να κλείνουν ερμητικά.
