Πολλά μαζεύτηκαν στου κόσμου το καλάθι,
πολλά, τόσα πολλά, που βγάλανε φωνή
και ζήτησαν να φύγουν κι από εκεί,
να πάνε σ’ άλλον κόσμο, σ’ άλλη γη.
Να πάτε πού; εδώ είσθε στα καλύτερα,
ποιος ξέρει κάπου αλλού… ποιος ξέρει…
ποια άλλη μοίρα σας προσμένει… καθίστε εδώ…
στις θλίψεις και στα βάσανα, σε τούτο τον αγώνα…
Πονάτε λέτε… ναι, οργίζεσθε….και κλαίτε…
για το κακό, για το σκληρό, για κάθε αδικία...
τα άνισα του κόσμου… όλα τα στραβά…
την πείνα… και τη φτώχεια… και τη μοναξιά…
Παράπονα του κόσμου ξεχασμένα…
οργή και αγανάκτηση… φωνές και πάλι…
τριξίματα… ραγίζουν οι δομές… χανόμαστε…
κι ο χρόνος τρέχει… φεύγει… κι εμείς ;
Φίλοι μου! το παίρνουμε απόφαση… παλεύουμε…
να αλλάξουμε το τώρα… αρχίζουμε ξανά…
λαοί και εξουσίες να γίνουμε μικροί…
διαμάντια …και πετράδια… μικρά βοτσαλάκια …
Παράπονα του κόσμου ξεχασμένα… τι λες;
ένα αεράκι… όλα τα σβήνει…
ένα μικρό δάκρυ αρκεί να ξεπλύνει…
του εγωισμού τα απόβλητα… όλα τα αγκάθια…
Ναι , φίλε μου, ένα χαμόγελο παιδικό, ένα βλέμμα…
ένα φτερούγισμα της καρδιάς, ένα νεύμα…
ένα αγκάλιασμα στοργικό, μια στιγμή κατανόησης…
απλή ,τόσο απλή, σαν την αγάπη του Χριστού μας!
Ένα διαφορετικό αφιέρωμα: Στιγμές ελπίδας για τη νέα χρονιά!
