ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΡΕΘΥΜΝΟ

Αλήθειες από ένα πρώην μεγαλοεργολάβο του Ρεθύμνου

0

ΤΟΥ ΜΑΝΟΥΣΟΥ ΚΛΑΔΟΥ

Ο πρώτος επαγγελματικός κλάδος που δέχθηκε δεινό πλήγμα από την οικονομική κρίση είναι ο κατασκευαστικός. Ήδη από το 2009, οι τεχνικές εταιρείες άρχισαν να «αγκομαχούν» ενώ από το 2010 και εντεύθεν η μία μετά την άλλη βυθίστηκαν στα χρέη, τα οποία με τον καιρό πολλαπλασιάζονται. Σήμερα, εκατοντάδες εργαζόμενοι έχουν απολυθεί,  οι ιδιοκτήτες σέρνονται από δικαστήριο σε δικαστήριο για οφειλές στο δημόσια και στις τράπεζες και όλη τους η περιουσία είναι δεσμευμένη.

Το Ρέθυμνο πριν δέκα χρόνια πρωτοπορούσε στον κατασκευαστικό τομέα. Μεγάλες και ισχυρές εταιρείες μεσουρανούσαν στο οικονομικό γίγνεσθαι προσφέροντας δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους, συμβάλλοντας παράλληλα στην τοπική ανάπτυξη και στην οικονομική ευρωστία του νομού μας.

Οι καταιγιστικές αλλαγές που έχουν επέλθει και η καταστροφή που έχει υποστεί ο τομέας αυτός και οι άνθρωποι που τον υπηρετούσαν, καταγράφεται εύγλωττα μέσα από τις εμπειρίες ενός από τους πρωτεργάτες ανάπτυξης του κατασκευαστικού κλάδου στο Ρέθυμνο. Μιλώντας στην εφημερίδα μας, καταδεικνύει την πορεία που ακολουθήθηκε όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο της δουλειάς του και αποδεικνύονται οι εγκληματικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν και διέλυσαν ένα από τους βασικούς οικονομικούς πυλώνες της χώρας, δηλαδή, τα δημόσια έργα και την οικοδομή.

Ο συμπολίτης μας αυτός, επέλεξε να μείνει ανώνυμος. Άλλωστε, ο ίδιος, ενδιαφέρεται να περιγράψει την προσωπική του ιστορία, μόνο και μόνο για να καταδείξει το τι έχει συμβεί στους ανθρώπους του κλάδου γενικά. Διότι αντίστοιχες ή παρόμοιες πορείες έχουν ακολουθήσει σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές τα τελευταία δέκα χρόνια. Βρέθηκαν δέσμιοι μιας κρίσης που οδήγησε αυτούς και τους συνεργάτες τους στην φτώχεια και την καταστροφή. Πολλούς δε, στην κατάθλιψη και άλλους στον θάνατο.

Η ιστορία του συμπολίτη μας, είναι χαρακτηριστική, του τι επέτυχαν οι μνημονιακές πολιτικές έως σήμερα και το πόσο λάθος έχουν κινηθεί οι κυβερνήσεις και τα πιστωτικά ιδρύματα μέσα στην δίνη της οικονομικής κρίσης.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

«Κατάγομαι από οικογένεια μεσαίας τάξης. Ο πατέρας μου ήταν εργολάβος οικοδομών» ξεκινά να μας περιγράφει ο συμπολίτης μας για να καταλήξει πως κληρονόμησε από τους γονείς του εξ αδιαιρέτου το 1/3 ισογείου καταστήματος κατασκευής 1963 120 τ.μ. μέσα στην πόλη του Ρεθύμνου, «αλλά προπάντων τις ηθικές αρχές και την εργατικότητά των» όπως επισημαίνει.

Όπως ο ίδιος τονίζει από μικρός ακολουθούσε τον πατέρα του στις οικοδομές και αργότερα, όταν ενηλικιώθηκε, τους καλοκαιρινούς μήνες , εργαζόταν ως τεχνίτης οικοδομών. Επίσης,  κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα και της Στρατιωτικής του θητείας, εργαζόταν τις βραδινές ώρες σε εταιρεία προκατασκευασμένων κατοικιών, για να εξασφαλίσει τα έξοδά του.

Μετά τις σπουδές και την στρατιωτική του θητεία, ο συμπολίτης μας επέστρεψε στην πόλη μας και ξεκίνησε να εργάζεται στον χώρο των έργων και των κατασκευών. Σιγά – σιγά ίδρυσε τρεις τεχνικές εταιρείες, προσέλαβε εκατοντάδες υπαλλήλους, δημιούργησε μια σοβαρή επαγγελματική υποδομή και ακολούθησε μια συνεχώς ανοδική πορεία, δηλώνοντας στην εφημερίδα μας χαρακτηριστικά, ότι « όλα τα χρόνια της επαγγελματικής μου πορείας εκτέλεσα πλήθος Δημοσίων και Ιδιωτικών έργων και ήμουν συνεπέστατος σε όλες τις υποχρεώσεις μου. Σε δικαστήρια  προσωπικά ή ως  εκπρόσωπος των εταιρειών μου όλα τα προηγούμενα χρόνια μέχρι και το 2011 δεν εμφανίστηκα ποτέ ως μηνυτής ή ως μάρτυρας, ή ως κατηγορούμενος.»

Ήταν ένα επαγγελματίας, επομένως, που έδινε δουλειά σε πολύ κόσμο, ήταν συνεπής απέναντι στο κράτος και συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη και στην οικονομία. Δεν χρωστούσε, δεν διώχθηκε ποτέ ποινικά, δεν είχε εκκρεμότητες. Ήταν ένας υγιής και δημιουργικός επιχειρηματίας. Όλα, όμως, ανατράπηκαν αιφνίδια από το 2009 και μετά λόγω της οικονομικής κρίσης.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΑΡΕΙ ΣΥΝΤΑΞΗ

Σήμερα ο συμπολίτης μας θα έπρεπε να βρίσκεται στην σύνταξη και να απολαμβάνει τους κόπους και τις θυσίες των δημιουργικών του χρόνων. Τουναντίον, βιώνει μια ολέθρια κατάσταση με χρέη, δικαστήρια και διώξεις. Πληρώνει το τίμημα της εντιμότητας και της ευθιξίας του απέναντι στο κράτος και στην κοινωνία. Διότι, με μαθηματική ακρίβεια, όλοι οι εργολάβοι και γενικά οι επιχειρηματίες που ήταν φορολογικά έντιμοι και σωστοί στην λειτουργία τους κατέρρευσαν. Φοροφυγάδες και απατεώνες … διασώθηκαν!

Ας δούμε, λοιπόν, πως περιγράφει την κατάσταση που βιώνει τα τελευταία χρόνια. Περιγράφει στην εφημερίδα μας τα εξής: «Μετά το 2011 λόγω της «κρίσης»,  που για τον κατασκευαστικό κλάδο ξεκίνησε , από το 2009, αντιμετώπισα  και αντιμετωπίζω ως κατηγορούμενος λόγω των εταιρειών που αντιπροσωπεύω αρκετές δικαστικές υποθέσεις και προβληματίζομαι, σε αυτή την ηλικία που βρίσκομαι,  αν έγινα ασυνεπής,  ή  όλα αυτά που  συμβαίνουν   οφείλονται στη «κρίση»  που μαστίζει τη χώρα μας  και ειδικά τον κατασκευαστικό τομέα, χωρίς αυτό να λαμβάνεται υπ΄ όψιν από το ίδιο το κράτος και τις υπηρεσίες του που προκάλεσαν με την πολιτική των τη μη πληρωμή των δεδουλευμένων  στα Δημόσια Έργα, με τη διακοπή των δανείων μέσω Τραπεζών για αγορά κατοικιών, την κατάργηση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και με τη παύση αγορών  ξένων επενδυτών για απόκτηση κατοικιών λόγω μη δανειοδότησης των από τις ξένες και ελληνικές τράπεζες και τέλος με την επιβολή του ΕΝΦΙΑ.»

Συνεχίζοντας, τονίζει, «Πριν την κρίση, με πρόβλεψη  ότι οι πωλήσεις θα συνεχιστούν με τον ίδιο ρυθμό,  οι εταιρείες είχαν αγοράσει οικόπεδα, είχαν συμφωνηθεί αντιπαροχές, είχαν εκπονήσει μελέτες και είχαν υπογράψει συμβάσεις με μεσιτικά γραφεία για μελλοντικές κατασκευές, ιδιαίτερα παραθεριστικών κατοικιών για Έλληνες και ξένους αγοραστές .  Όλα αυτά μας είχαν  οδηγήσει σε δανεισμούς από Τράπεζες και είχαμε επιπλέον χρηματοδοτήσει όλα αυτά τα «ανοίγματα» με όλα τα κέρδη προηγούμενων χρόνων. Το 2010 οι τρεις συνεταίροι μου στις εταιρείες μου παραιτήθηκαν από τις αρμοδιότητες των Διευθυνόντων Συμβούλων , με αποτέλεσμα εγώ να παραμείνω πρόεδρος  η γυναίκα μου αναγκαστικά να ορισθεί Δ/ων Σύμβουλος και ως τρίτο μέλος  των ΔΣ συγγενικό μου πρόσωπο, με την έννοια ότι κανείς τρίτος δεν ήθελε να  συμμετέχει στο Δ.Σ των εταιρειών, πόσο μάλλον ν΄ αναλάβει και ευθύνες παλαιοτέρων χρόνων.

Από το 2010 και μέχρι σήμερα οι εταιρείες έχουν απολύσει όλους τους υπαλλήλους. Όλα τα θέματα αντιμετωπίζονται από τον πρόεδρο και την Δ/ντα Σύμβουλο, όπως προσπάθεια είσπραξης από πελάτες μας ή το Δημόσιο, χωρίς  αποτέλεσμα , ετοιμασία για  αντιμετώπιση δικαστηρίων και τέλος με πλήθος άλλων υποθέσεων που αφορούν πελάτες μας. Αποτέλεσμα τελικό, η εταιρεία μου, η οποία ήταν από τις πρώτες στην Κρήτη που το αντικείμενό της ήταν τα Δημόσια Έργα, δεν μπορούσε πια να παραστεί σε Δημοπρασίες Δημοσίων Έργων ελλείψει των απαραίτητων ενημεροτήτων  Δ.Ο.Υ. και ΙΚΑ. Το 2011 λόγω αδυναμίας ανανέωσης του πτυχίου της εταιρείας ενημερωθήκαμε, ότι διαγραφήκαμε από τον αντίστοιχο πίνακα του Υπουργείου Δημοσίων Έργων».

 

ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Στο μεταξύ, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και με βάση τις μνημονιακές επιταγές, οι τεχνικές εταιρείες, αν και με μηδενικά έσοδα, συνέχισαν να φορολογούνται και να επιβαρύνονται με χρέη. Όπως τονίζει ο συμπολίτης μας, «ο τζίρος όλων των εταιρειών με την έναρξη της ¨κρίσης¨ το 2009 έως το 2013, είχε κάθετη πτώση άνω του 80% ενώ για το 2014,2015,2016 και 2017, ο τζίρος για όλες τις εταιρείες ήταν μηδενικός, με επακόλουθο να μην υπάρχουν έσοδα αλλά τα έξοδα ν΄ αυξάνουν, λόγω τόκων. Αδυνατούμε δε, να «κλείσουμε» οριστικά τις εταιρείες γιατί θα χαθούν  οι οφειλές των πελατών μας  και παραμένοντας ενεργές έχομε προσθετούς φόρους ανά έτος τουλάχιστον 10.000 ανά εταιρεία. Τα χρέη των εταιρειών μου στη Δ.Ο.Υ , ΙΚΑ και Τράπεζες από την έναρξη της «κρίσης» μέχρι σήμερα λόγο τόκων και ανακεφαλαιώσεων, έχουν ΥΠΕΡΔΙΠΛΑΣΙΑΣΤΕΙ.»

Συνεχίζοντας, τονίζει, ότι  «Το  «λαμβάνειν» των εταιρειών  μου από πελάτες,  είναι πάνω από 3.000.000ευρώ, όμως δεν μπορώ να εισπράξω, γιατί λόγω «κρίσης» αδυνατούν  και επειδή γνωρίζω, ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι δεν έκανα μήνυση σε κανένα, ούτε έχω σκοπό να προχωρήσω Δικαστικά.  Οι Δήμοι ζητούν για να εισπράξω ενημερότητες, φορολογική και ασφαλιστική. Απαίτηση αδύνατη για τις εταιρείες μας . Η Δ.Ο.Υ και το ΙΚΑ δεν μας εκδίδει φορολογικές και ασφαλιστικές ενημερότητες για συγκεκριμένες πωλήσεις με παρακράτηση όλου του αντίστοιχου ποσού πώλησης. Αν γινόταν αυτό ναι μεν η εταιρεία δεν θα εισέπραττε χρήματα, αλλά θα μειώνονταν οι οφειλές μας σε Δ.Ο.Υ και ΙΚΑ. Αρκετά τιμολόγια των εταιρειών μας προς πελάτες μας παραμένουν ανεξόφλητα με αποτέλεσμα η Δ.Ο.Υ να μας ζητά το αντίστοιχο Φ.Π.Α έντοκο και ανακεφαλαιοποιημένο και να μας οδηγεί στα Δικαστήρια, χωρίς εμείς να έχουμε εισπράξει ούτε τις παρεχόμενες εργασίες αλλά και το ΦΠΑ. Όσον αφορά το Δανεισμό μέσω Τραπεζών, σημειώνω ότι όταν γινόταν γνωστή η αγορά κάποιου οικοπέδου οι Τράπεζες μας πρότειναν δάνεια με εκτίμηση του οικοπέδου ανωτέρα της τότε εμπορικής αξίας. Τώρα την αξία των οικοπέδων δεν την υπολογίζουν ούτε καν στην τότε εμπορική αξία αλλά κατώτερη και αυτής της αντικειμενικής .Οι  Τράπεζες, η Δ.Ο.Υ και το ΙΚΑ , ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΖΟΥΝ τις ιδιοκτησίες μας σε εξευτελιστικές τιμές  χωρίς την επέμβαση του Κράτους ξεπουλώντας ειδικά στην Κρήτη τα πάντα σε ξένους επενδυτές. Οι δανειολήπτες δε, χάνουν τις ιδιοκτησίες των αλλά συνεχίζουν να οφείλουν τα ίδια ή και περισσότερα ποσά., με αποτέλεσμα τα χρέη να μεταβιβάζονται στα παιδιά αλλά και στα εγγόνια των.»

Ερωτηθείς για το πώς οι τράπεζες λειτουργούν τώρα σε σχέση με τα χρόνια που έδιδαν ανεξέλεγκτα δάνεια, ο συμπολίτης μας, παρουσιάζει το παράδειγμα του λέγοντας τα εξής: «Οι Τράπεζες για να δώσουν δάνεια σε πελάτες μας από το εξωτερικό , προκειμένου να αγοράσουν βίλλες , ζητούσαν και τη δική μας εγγύηση. Λόγω της   Πανευρωπαϊκής « κρίσης »   πολλοί αγοραστές δεν τήρησαν  τις υποχρεώσεις των με αποτέλεσμα  να ζητούν από εμάς  οι Τράπεζες ,την αποπληρωμή των δανείων. Στις τράπεζες μας έχουν δεσμεύσει  διάφορα ποσά υπέρ ΔΟΥ. Σ ΄ ερώτηση μας γιατί δε τα εκταμιεύουν  με μείωση των χρεών μας , μας απάντησαν ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ «τα χρήματα είναι δεσμευμένα στο λογαριασμό σας και θα τα αποδεσμεύσουμε  να τα πάρετε όταν  εξοφλήσετε την οφειλή σας», πως όμως θα εξοφλήσω όταν μου κρατουν τα χρήματά μου; Σήμερα όλα τα ακίνητα της οικογένειας μου είναι δεσμευμένα σε Τράπεζες για οφειλές των εταιρειών που συμμετέχω και έχω υπογράψει και ως εγγυητής, μη γνωρίζοντας όπως και όλοι οι κατασκευαστές την εμπόλεμη  κατάσταση που θα ζούσαμε λόγω «κρίσης». Δυστυχώς το κράτος επιβάλει όλο το  βάρος της   «κρίσης» στους δανειολήπτες, ενώ θα έπρεπε τα επακόλουθα της «κρίσης» να τα υποστούν, και οι Τράπεζες, η ΔΟΥ και το ΙΚΑ  ή να αντιμετωπιστούν με πολιτική παρέμβαση.»

 

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Βιώνοντας αυτή την κατάσταση, ο συμπολίτης μας, αντιμετωπίζει σήμερα μια τραγική κατάσταση στην οικογένεια του. Ο γιος του, πολιτικός μηχανικός, έφυγε στο εξωτερικό, όπου και εργάζεται, η σύνταξη του με τα δύο ΕΦΑΠΑΞ είναι κουτσουρεμένη κατά 57% και τα χρέη τον πνίγουν.

Για τα χρέη που αυξάνονται, τόνισε, ότι «Μέχρι σήμερα η Δ.Ο.Υ και το ΙΚΑ όχι μόνο δεν μας κάνουν περικοπή των ανακεφαλαιώσεων αλλά ούτε και της αρχικής οφειλής του κεφαλαίου κατά  57%, της αντίστοιχης μείωσης της σύνταξης του, στις οφειλές  αντίθετα  μας επιβάλλουν τόκο 12% με ανακεφαλαιώσεις σε ότι τους οφείλομε. Τα ασφαλιστικά ταμεία ,η Δ.Ο.Υ και το ΙΚΑ είναι μια οντότητα του κράτους , πως λοιπόν αντιμετωπίζουν τους πολίτες με τέτοιο ΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ δύο μέτρων και δυο σταθμών. Ειδικότερα, πριν την κρίση από το 2003 ως το 2008 κατά την πρώτη περίοδο προ ¨κρίσης¨ πληρώσαμε σε ΔΟΥ και ΙΚΑ εμπρόθεσμα το ποσό των 11.284.968ευρω. Την δεύτερη περίοδο της ¨κρίσης» με κάθετη πτώση του τζίρου άνω του 80% έως το 2013 και αντίστοιχη ζημιά των εταιρειών πληρώσαμε 2.612.479ευρω. Με το τέλος του 2017 οι εταιρείες οφείλουν σε ΔΟΥ και ΙΚΑ διάφορα ποσά τα οποία αδυνατώ να εξοφλήσω. Σ  όλα τα διαμερίσματα που έχουν μεταβιβαστεί με ιδιωτικά συμφωνητικά  και Συμβολαιογραφικά Προσύμφωνα , οι εταιρείες  χρεώνονται τον ΕΜΦΙΑ από το 2009 . Η Δ.Ο.Υ και το ΙΚΑ δε μας εκδίδουν ενημερότητες για υπογραφή Συμβολαίων και μ΄ αυτήν την αντιμετώπιση  επιβαρυνόμαστε  με τεράστια ποσά και ανακεφαλαιώσεις για 9 χρόνια μέχρι σήμερα. Για ποιο λόγο να χρεώνονται οι εταιρείες  τα ποσά αυτά και κατ΄ επέκταση εγώ ως εκπρόσωπος  ανενεργών πλέον εταιρειών αφού αποκλειστική ευθύνη της μη σύνταξης συμβολαίων  είναι της Δ.Ο.Υ και του ΙΚΑ; Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο σκοπό οι τράπεζες πριν την «κρίση» έδιναν τόσο απλόχερα δάνεια. Μία εκδοχή ήταν να «βοηθήσουν» κάποιους να βγάλουν χρήματα στο εξωτερικό και η άλλη να πτωχεύσουν τους έντιμους όταν θα φρενάριζαν την χρηματοδότηση και θα ερχόταν η «κρίση» καλπάζουσα. Η μεσαία τάξη του κατασκευαστικού κλάδου έπεσε   σ΄ αυτή  παγίδα. Προσωπικά για τις εταιρείες μου ζητούσα μόνο  ότι χρειαζόμουν , όταν όμως έφτασε η «κρίση»  είχα αγοράσει  ήδη οικόπεδα, είχα εκπονήσει μελέτες με πρόβλεψη πωλήσεων πάνω από 20.000.000 ευρώ και δεν υπήρχε πλέον αγοραστική κίνηση  δηλαδή ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!»

ΠΩΣ ΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ

Ο συμπολίτης μας, μετά από μια μακρά και επιτυχημένη καριέρα στον κατασκευαστικό κλάδο βιώνει σήμερα τα τραγικά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης που προκάλεσαν οι Ελληνικές Κυβερνήσεις. Σήμερα, το πρώτο που σημειώνει είναι πως πρέπει να διαχωριστούν, με νομοθεσία, αυτοί που πραγματικά είναι καταστρεμμένοι και δεν έχουν ούτε τα προς το ζην, με όλους τους άλλους που ενώ «έχουν» καλύπτονται με την «κρίση».

Ο ίδιος δεν βλέπει ανάκαμψη στον κατασκευαστικό κλάδο ενώ στην ερώτηση αν ελπίζει κάτι, απαντά, πως «όταν είσαι στην δική μου ηλικία,   το «προσεχές» είναι πολύ κοντά…… και ειδικά για ένα κουρασμένο ψυχικά και σωματικά άτομο. Ελπίζω και ΘΕΛΩ να «χάσω»  όλες τις ιδιοκτησίες των εταιρειών, οικόπεδα, σπίτια, μελέτες και να με απαλλάξουν για τα όποια χρέη με κατηγορούν την περίοδο της «κρίσης». Απλά εύχομαι να μην «χάσω» ότι δημιούργησα και απόκτησα έντιμα. Όχι για μένα αλλά για τα παιδία μου μέχρι το 1994 και όχι την περίοδο της κρίσης, που κάποιοι επιτήδειοι πλούτισαν και συνεχίζουν πλουτίζουν μέσω των ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ.»

Σε ό,τι αφορά την οικογένεια του δηλώνει χαρακτηριστικά, ότι «αυτό που με τσάκισε είναι ότι ο γιός μου συνεργάτης και διάδοχος στις επιχειρήσεις μου Πολιτικός Μηχανικός αναγκάστηκε ελλείψει εργασίας και μη δυνάμενος να πληρώνει τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις, να καταθέσει το πτυχίο του στην Ελλάδα και να φύγει μετανάστης στον Καναδά, όπου εργάζεται από το 2014.  Η μετανάστευση του γιου μου ήταν για μένα η χαριστική βολή. Με την έννοια  ότι ο διάδοχος στις επιχειρήσεις μου δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να επανέλθει στην Ελλάδα, όπως μου διαβεβαιώνει ο ίδιος. Το μόνο που μου μένει είναι να στείλω και τα δυο μικρά μου παιδία στον Καναδά και εγώ με τη γυναίκα μου να πεθάνουμε άστεγοι ή το καλύτερο να πάμε φυλακή. Σήμερα με την κουτσουρεμένη σύνταξη μου και ενοίκια από απούλητες ιδιοκτησίες των εταιρειών –ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΤΟΥΝ-  και δανεικά από συγγενείς και καλούς φίλους- προσπαθώ να καλύψω τις ανάγκες της οικογένειας μου -σπουδάζω και  δύο παιδιά, τις δαπάνες περίθαλψης της συζύγου μου που είναι άνεργη και ανασφάλιστη λόγω χρεών στο ΤΕΒΕ και μη δυνατότητας να ενταχθεί στη δική μου ασφάλεια του ΤΣΜΕΔΕ, τα Δικαστικά έξοδα και τα υπόλοιπα –αν μείνουν- την ΔΟΥ και το ΙΚΑ.»

Αυτά λοιπόν, βιώνει σήμερα ένας συμπολίτης μας, ο οποίος κατά το παρελθόν υπήρξε από τους πλέον επιτυχημένους επιχειρηματίες της Κρήτης. Και όπως αυτός, τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες στους διάφορους χώρους δουλειάς και επαγγελμάτων. Αυτά κατάφεραν οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2009 και εντεύθεν και σε όλους αυτούς που προκάλεσαν την κρίση και τη συνέχισαν μέσω των επαίσχυντων μνημονίων, αφιερώνουμε αυτή την συγκλονιστική ιστορία, την ιστορία ενός έντιμου και σκληρά εργαζόμενου Έλληνα πολίτη.

Ολοκληρώνοντας την συζήτηση μας, ο συμπολίτης μας θέλοντας να στείλει ένα μήνυμα προς την κυβέρνηση, παραθέτει το άρθρο 388 του Αστικού Κώδικα, τονίζοντας τα εξής: «Αφού καταγγείλω το γεγονός, ότι προσεχώς πρώτα προβλέπεται να πλειστηριάζουν τα ακίνητα των εγγυητών στα δάνεια και μετά των δανειοληπτών, θέλω να παραθέσω το Αρθρο 388 του Αστικού Κώδικα μήπως το εφαρμόσουν οι διοικούντες , γιατί μέχρι σήμερα το παρακάμπτουν. Αφορά την «Απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών» και αναφέρει τα εξής:

«Αν τα περιστατικά στα οποία κυρίως, ενόψει της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, τα μέρη στήριξαν τη σύναψη αμφοτεροβαρούς σύμβασης,  μεταβλήθηκαν ύστερα, από λόγους που ήταν έκτακτοι και δεν μπορούσαν να προβλεφθούν, και από τη μεταβολή αυτή η παροχή του οφειλέτη, ενόψει και της αντιπαροχής,  έγινε υπέρμετρα επαχθής, το δικαστήριο μπορεί κατά την κρίση του  με αίτηση του οφειλέτη να την αναγάγει στο μέτρο που αρμόζει και να αποφασίσει τη λύση της σύμβασης εξολοκλήρου ή κατά το μέρος που δεν εκτελέστηκε ακόμη. Αν αποφασιστεί η λύση της σύμβασης , επέρχεται απόσβεση των υποχρεώσεων παροχής που πηγάζουν απ΄αυτήν και οι συμβαλλόμενοι έχουν αμοιβαία υποχρέωση να αποδώσουν παροχές που  έλαβαν κατά τις διατάξεις για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό.»

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ