Με αφορμή την πρόσφατη σύλληψη των στρατιωτικών στον Έβρο μού γεννήθηκαν απορίες. Γιατί σε μία περίοδο Ελληνοτουρκικής έντασης (εμβολισμός περιπολικού του Λιμενικού από Τουρκική Ακταιωρό) την περίπολο στον Έβρο αποτελούσαν μόνο δύο άτομα; Μήπως έπρεπε να ήταν τουλάχιστον τέσσερις και με συνοδό στρατιωτικό σκύλο αφού είχε να αντιμετωπίσει πέρα από τις Τουρκικές περιπόλους, την είσοδο λαθρομεταναστών, λαθρεμπόρων, διακίνηση ναρκωτικών κλπ.; Μήπως δεν θα έπρεπε να καπηλεύονται το ατυχές συμβάν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Κοινωνικής Δικτύωσης για να «πουλήσουν»; Οι κομματικοί βερμπαλισμοί εντός Βουλής μήπως είναι περιττοί και παραπλανούν το λαϊκό αίσθημα αναπαυόμενοι στα βουλευτικά έδρανα; Στα εθνικά θέματα δεν πρέπει να υπάρχει κοινή γραμμή;
Απορώ, γιατί κάποιοι πολεμοχαρείς (του καφενείου) επιθυμούν πόλεμο πέφτοντας στην παγίδα του Ερντογάν που επιδιώκει θερμό επεισόδιο; Μήπως έχει σκοπό να συσπειρώσει τον Τουρκικό λαό προσθέτοντας άλλο ένα μέτωπο σ’ αυτά της Συρίας και του Ιράκ, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τις εσωτερικές αναταραχές (Κουρδικό, οικονομικά προβλήματα, πολιτικοί αντίπαλοι κλπ); Γνωρίζουμε πως θα αντιδράσουν οι Βόρειοι γείτονές μας (Αλβανοί, Σκοπιανοί) που περιμένουν κάθε ευκαιρία; Ας υποθέσουμε ότι κερδίζουμε σε πιθανή σύρραξη. Με τι τίμημα; Δεν θα υπάρξουν απώλειες ανθρώπινων ζωών και οικονομικές επιπτώσεις που θα είναι ασύλληπτα χειρότερες της σημερινής οικονομικής κρίσης; Η Τουρκία του Ερντογάν ακόμα και ηττημένη θα έχει μικρό κόστος σε σχέση με εμάς (ήδη φετος έχει 50 νεκρούς τα μέτωπά της). Εάν χάσουμε; Δεν θέλω να το σκέφτομαι! Άλλο προκλήσεις και άλλο πόλεμος!
