Μου λες το αδιανόητο, παραλογίζεσαι…
να μου ζητάς να έρθω να σε δώ, εσένα …
αυτόν που έκλεψε και σκότωσε σκληρά….
και θλίψη σκόρπισε και δυστυχία…
Και μες στο χρόνο επιμένεις… να καλείς…
αγάπη για να δείξουμε και στον εχθρό μας,
πράττοντας ενάντια στη στείρα λογική,
που αρνείται σκέψεις για συμπόνια.
Όμως ,αυτές οι λέξεις σαν φωτιά ,
μας πυρπολούν το είναι μας ,το κατακαίουν…
με δάκρυα ,κλάματα, αναφιλητά,
απ΄τα παιδιά της μοναξιάς, τα ορφανεμένα.
Ελάτε προς με, εκεί στη φυλακή…
το δύστυχο ,τον πιο κακό να δείτε…
μια λέξη να του πείτε θαρρετή …
μια λέξη… μια ματιά …μόνο ένα λόγο…
Τι λες λοιπόν… έχεις τη δύναμη αυτή…
το χώμα του κακού να το ποτίσεις…
να δώσεις έστω μια μικρή χαρά,
άλλες μικρές χαρές να τις βλαστήσεις;
Ελάτε προς με, εκεί στη φυλακή…
σε μένα τον ταλαίπωρο ,το μόνο…
φέρτε το φως… συμπόνια φως,
μια σπίθα της αγάπης δώστε !
Ναι ,ελάτε εκεί στη φυλακή…
ελάτε προς με… ελάτε…
για να ακούσετε από εμέ κι εσείς..
«το δεύτε οι ευλογημένοι» !
Εν φυλακή ήμην και με επισκεφτήκατε !
