Βρίσκομαι στην εξώπορτα του Γυμνασίου όπου φοιτά η κόρη μου και περιμένω το πρωινό κουδούνι για να μπω μέσα στο κτίριο, και να συναντήσω κάποια καθηγήτρια.
Είναι ώρα αιχμής. Τα αυτοκίνητα συνωστίζονται στο στενό δρόμο διπλής κατεύθυνσης. Κάποιοι γονείς παρκάρουν στα πεζοδρόμια, ενώ άλλοι οδηγούν πάρα πολύ αργά. Κάποια στιγμή, οι πόρτες ανοίγουν, και σε κλάσματα δευτερολέπτων, έφηβοι πετάγονται σαν ελατήρια μέσα από τα αυτοκίνητα που σταματούν ίσα- ίσα για να αφήσουν τους νεαρούς επιβάτες με ασφάλεια.
Σήμερα, οι αγχωμένοι μαθητές κλείνουν τις πόρτες των αυτοκινήτων με δύναμη, αφήνοντας πίσω βλοσυρούς γονείς. Τα βλέμματα όλων σταματούν στο κορίτσι που στέκεται στο δρόμο, ακουμπώντας ανέμελα στο προστατευτικό κιγκλίδωμα και πίνοντας σοκολατένιο γάλα. Το παραφουσκωμένο σακίδιο στην πλάτη της, φτάνει μέχρι και τα μισά της μίας λωρίδας κυκλοφορίας.
Η νεαρή τους αγριοκοιτάζει, και οι σιωπηλοί οδηγοί επιστρέφουν βλοσυρές ματιές. Προς κάθε ένα, εξαπολύει ‘κοσμητικά επίθετα’’, και δίνει σαφείς οδηγίες ως προς τι ακριβώς πρέπει να κάνουν μόλις επιστρέψουν στα σπίτια τους. Δεν θα καταγράψω φυσικά αυτά που άκουσα. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε.
Κανείς δεν λέει τίποτα. Ούτε κι εγώ που στέκομαι ακριβώς δίπλα της.
Με κάθε ‘κοσμητικό επίθετο’ και ‘οδηγία’, με κοιτά προκλητικά, περιμένοντας ίσως ένα σχόλιο. Την κοιτάζω κι εγώ κατάματα και σιωπώ. Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι, κάποιος οδηγός ίσως χάσει την υπομονή του και τη χτυπήσει.
Πίσω από την υπέρμετρη αγένεια, προσπαθώ να δω την αγανάκτηση, και ίσως κάποιο προσωπικό, ψυχολογικό ή οικογενειακό πρόβλημα. Ίσως την απλή ‘ανάγκη’ για επίδειξη.
Κάποια στιγμή, το βλέμμα της μαλακώνει. Σταματάει να βρίζει, και με κοιτάει στα μάτια. Και τότε αρχίζω να ελπίζω ότι μια σταγόνα λογικής εισήλθε μέσα στο κεφάλι της, μαζί με το γάλα που πίνει.
Κάνω λάθος όμως.
Με κοιτάζει χαμογελώντας, σηκώνει επιδεικτικά το χέρι, αφήνει το άδειο κουτάκι γάλακτος να πέσει στο δρόμο, σηκώνει ψηλά το κεφάλι και φεύγει.
Το Ελληνικό μου αίμα βράζει. Είναι αυτή η ανικανοποίητη ανάγκη να της τα πω ‘ένα χεράκι’.
Γιατί δεν είπα τίποτα; Είμαι στη Βρετανία βλέπετε. Τη χώρα όπου δεν πρέπει να κάνεις κάτι ‘θέμα’, και να επιπλήξεις τα παιδιά άλλων. Αυτό είναι θέμα σχολείου και γονέων.
Τι μπορείς να κάνεις?
Μπορείς να ξεφυσάς όσο θες, να κοιτάξεις προς τον ουρανό και να ζητήσεις λίγη υπομονή, ή να κοιτάς βλοσυρά. Όπως έκαναν και οι προαναφερθέντες οδηγοί.
Μπορείς να σκεφτείς, και να καταλάβεις ότι το πρόβλημα είναι κοινωνικό.
Μπορείς επίσης να προσευχηθείς για εκείνους που περιμένουν εντός των τειχών για να διδάξουν χαώδεις τάξεις.
Γιατί η νεαρή επαναστάτρια δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.
