Από τη Μαρία Πλουτινάκη.
“Σταμάτησαν του ρολογιού οι δείκτες“ την περασμένη Δευτέρα βράδυ στις 9, στο Αρσάνειο Γυμνάσιο όπου ολοκλήρωσε τις εμφανίσεις της για τη φετινή περίοδο, η χορωδία του Πολιτιστικού Συλλόγου Σταυρωμένου.
Ήταν ένα νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο που μας παρέσυρε στα καταγάλανα νερά του Νέου Κύματος μέχρι εκεί που “άκρη δεν έχει ο ουρανός“.
Επιβάτες στα “άσπρα καράβια“ και τα “καραβάκια του Αιγαίου“ όλοι εμείς που γεμίσαμε ασφυκτικά την αίθουσα εκδηλώσεων κι’ ονειρευτήκαμε με τα μάτια ανοιχτά “γλάρους λευκούς“.
Κολυμπήσαμε απελευθερωμένοι πλάι στο “δελφινοκόριτσο“ βουρκώσαμε στη θύμηση “μιας αγάπης για το καλοκαίρι“ περπατήσαμε πάνω στην άμμο με την “κόρη του γιαλού“ κι’ ανακαλύψαμε ανάμεσα στα φύκια το “θαλασσινό τριφύλι“.
Ήταν απ’ αυτές τις εκδηλώσεις που δεν παρευρίσκεσαι από υποχρέωση, μα από έντονη ανάγκη της ψυχής να ξαποστάσει από την πεζή καθημερινότητα.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που στο ακροατήριο δεν υπήρχαν άνθρωποι αδιάφοροι για ότι συμβαίνει στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου τους, αλλά άνθρωποι του πνεύματος και των επιστημών από την πόλη και την ευρύτερη περιοχή. Συμμετείχαν επίσης ο ιερέας π. Φανούριος Σπυριδάκης, ο Περιφερειακός Σύμβουλος Ν. Κακογιαννάκης, ο πρόεδρος της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου Ρεθύμνου Γρ. Τσιομπίκας, ο πρόεδρος της κοινότητας Δ. Σερλής, η πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Ρένα Κουτσαλεδάκη, η Γυμνασιάρχης του Αρσάνειου Γυμνασίου Ρένα Παπατριανταφύλλου που αγκαλιάζει πάντα και στηρίζει όλες τις δραστηριότητες του Συλλόγου, κ.α.
Για τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν την δεκαετία του ’60 και την ανάγκη ανατροπής των συντηρητικών ηθών μέσα από την ανάπτυξη της ελεύθερης έκφρασης που κάλυψε η δημιουργία του Νέου Κύματος, μίλησε η αξιόλογη φιλόλογος και χορωδός Λίτσα Αντωνάκη, με εμπεριστατωμένες αναφορές στους μεγάλους δημιουργούς της εποχής Ο. Ελύτη, Λ. Κόκοτο, Γ. Σπανό, Δ. Σαββόπουλο, Μ. Πλέσσα, Ν. Μαυρουδή κ.α.
Μέσα στη γαλήνη της όμορφης βραδιάς, οι μελωδικές φωνές των χορωδών, μας κολύμπησαν με τόλμη και σιγουριά σε ήσυχα νερά, προσθέτοντας ένα διαφορετικό, ίσως πιο ρομαντικό ηχόχρωμα στην ερμηνεία των τραγουδιών, εκφράζοντας αυτό το γνήσιο ζεστό συναίσθημα που συνήθως η ψυχρή τεχνική τελειότητα, δεν μπορεί να αποδώσει.
Λαμπερές, δυναμικές παρουσίες πάνω στη σκηνή, οι: Αργυρούλα Αρχοντάκη, Λίτσα Αντωνάκη, Ελένη Βαβαδάκη, Ειρήνη Βορριά, Βαρβάρα Κιαγιά, Ρούλα Οικονομάκη, Γιώτα και Μαργαρίτα Πανούση, Στέλλα και Δώρα Πολιουδάκη, Ingrid Ruhrmann, Ειρήνη Σκεπετζή, Ζαχαρένια Σπυριδάκη και η Βαγγελιώ Τσιομπίκα.
Η επιτυχία τους βέβαια οφείλεται στη σκληρή δουλειά και την πίστη τους σ’ ένα σκοπό, αλλά και στην καταλυτική παρουσία και τις ακούραστες προσπάθειες του Δ/ντή της χορωδίας Γιάννη Σκεπετζή.
Ο αξιόλογος αυτός άνθρωπος, έχει θέσει στόχο ν’ ανεβάσει την απόδοση της χορωδίας στο ψηλότερο σκαλοπάτι και τον ακολουθεί πιστά.
Καθοριστικής σημασίας βέβαια στο εξαιρετικό αποτέλεσμα, είναι και η συμμετοχή του μουσικού με τα βελούδινα δάχτυλα, Μάριου Χαλίμ στα πλήκτρα.
Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι οι δράσεις του Π.Σ. Σταυρωμένου, που επεκτείνονται ακόμη και σε πλούσιο αλλά διακριτικό φιλανθρωπικό έργο, είναι πολλές και σημαντικές.
Μέσα από δυσκολίες και εμπόδια, καταφέρνει να προχωρεί σταθερά μπροστά και να πετυχαίνει τους στόχους του, χάρη στο δυναμισμό της προέδρου του Κατερίνας Μιχελιουδάκη και στην αποφασιστικότητα και σύμπνοια των μελών του Δ.Σ. του Γιώργου Χατζηκωνσταντίνου, της Ρηγούσας Πολιουδάκη, της Βαγγελιώς Τσιομπίκα, του Σπύρου Πολιουδάκη, της Αγγελικής Κουβέλη, της Άννας Μιχελιουδάκη, της Κατερίνας Λυρή, του Μιχάλη Κουκή και όλων όσων υποστηρίζουν αυτή την προσπάθεια.
Όλοι είναι άνθρωποι σκληρά εργαζόμενοι, όμως αισθάνονται βαθειά μέσα τους την ανάγκη της προσφοράς, που τόσο χρειάζεται η σύγχρονη κοινωνία.
Μια κοινωνία που βομβαρδίζεται καθημερινά από κατευθυνόμενα παραπλανητικά μηνύματα, τα οποία έχουν αναγάγει τον εύκολο πλουτισμό, τον σεξισμό, την απάτη και την υποκρισία, σε επιστήμη και τρόπο ζωής, στοχεύοντας να ισοπεδώσουν κάθε τι γνήσιο και αληθινό.
Υπάρχουν όμως κι’ αυτοί που αντιστέκονται “ονειρεύονται σαν τον καραγκιόζη” ένα καλύτερο κόσμο κι’ αγωνίζονται να τον αλλάξουν.
Θα τα καταφέρουν άραγε;
