Είναι η τελευταία εβδομάδα του Μάη, και οι μαθητές απολαμβάνουν την τελευταία από τις τρείς εβδομαδιαίες ‘μίνι διακοπές’ του χρόνου, ανυπομονώντας για τις πέντε εβδομάδες των καλοκαιρινών διακοπών.
Στις άψυχες επαρχιακές Βρετανικές πόλεις, οι βαριεστημένοι έφηβοι συχνάζουν στις μόνες περιοχές με λίγη ζωή. Πρόκειται για τα εμπορικά κέντρα, όπου ανάλογα με τη παρακμή της εκάστοτε πόλης, προσφέρουν μόνο μερικά πανομοιότυπα μαγαζιά και γνωστές αλυσίδες καφέ.
Οι δρόμοι ‘καρμπόν’ ολοένα και ερημώνουν καθημερινά. Οι καταναλωτές γαντζώνονται σε μια εικονική καθημερινότητα, ενώ παραπονιούνται ότι τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Το προηγούμενο καλοκαίρι,τα εμπορικά κέντρα έσφιζαν από ζωή. Φέτος, τα πράγματα έχουν αλλάξει όμως.
Η φίλη μου και οι κόρες μας παίρνουμε το τραίνο για Basingstoke. Σε αντίθεση με τη πόλη μας, το Farnborough, το Basingstoke δεν έχει ακόμα εκείνη τη γνωστή εικόνα εγκατάλειψης που όλο και πιο συχνά συναντάς πλέον.
Όμως κι εδώ, η πολυτέλεια των προηγούμενων χρόνων έχει αρχίζει να ξεφτάει. Ψάχνοντας για εφηβικά ρούχα, μπαίνουμε σε κάποιο γνωστό πολυκατάστημα. Πίσω όμως από το τμήμα με τα ακριβά καλλυντικά, ρούχα ακριβά αλλά θλιβερά και αραιά τοποθετημένα, δε θυμίζουν τίποτα από την αίγλη των προηγούμενων χρόνων.
‘Θλίψη και παρακμή’, συμφωνούμε.
Μετά από την ανεπιτυχή απόπειρα αγοράς ρούχων, αποφασίζουμε να φάμε μεσημεριανό σε κάποιο γνωστό εστιατόριο.
Όμως κι εκεί, τα παλαιότερα μεγαλεία αφήνουν πλέον μια πικρή γεύση στο στόμα. Για πρώτη φορά, δεν υπάρχει κάποιος να πάρει παραγγελία. Πρέπει να πάμε εμείς στο μπαρ για να παραγγείλουμε. Τα μισά σχεδόν πιάτα του καταλόγου δεν είναι διαθέσιμα. Η μηχανή του παγωμένου νερού δεν λειτουργεί.
Είναι όμως η μέρα που έχουμε αποφασίσει να απολαύσουμε, και όλα αυτά είναι λεπτομέρειες.
Λίγες ημέρες αργότερα, μια έκτακτη είδηση εξηγεί πολλά.
Ο Κινέζος ιδιοκτήτης της αλυσίδας πολυτελών πολυκαταστημάτων, όπως εκείνου του Basingsoke, αποφάσισε να κλείσει 31 από τα 59 του καταστήματα. Πρόκειται για το τελευταίο επώνυμο θύμα της Βρετανικής ‘High Street’, το οποίο πρόκειται να ‘δημιουργήσει’ 6.000 περίπου νέους άνεργους.
Ενώ οι Βρετανοί πολιτικοί είναι πιο διχασμένοι από ποτέ,σχετικά με τους όρους του Brexit, σε αρκετές περιοχές, το 22% των Ευρωπαίων μεταναστών έχει ήδη αποχωρήσει. Δηλαδή, 22% λιγότεροι πελάτες.
Το φάντασμα της ανεργίας αιωρείται πάνω από τα άδεια μαγαζιά της πόλης που ζω. Οι σφραγισμένες πόρτες των καταστημάτων φιλοξενούν βαριεστημένους έφηβους που δεν έχουν που να πάνε. Άλλες φιλοξενούν άστεγους, που επίσης δεν έχουν που να πάνε.
Αν Brexit και εμπόριο είναι συνδεδεμένα πολιτικά θέματα, τότε θα συμφωνήσω με την Guardian. Η αντίδραση των σκληροπυρηνικών είναι παράλογη.
Οι κυβερνητικοί πολιτικοί ‘βάζουν φωτιά στα μαλλιά τους’, ενώ θέλουν ‘μια απλή επίσκεψη στον κουρέα’.
