Αποφάσισα ότι δεν θα ήθελα ποτέ να γίνω πρωθυπουργός.
Ακόμα και αν με τραβούσαν από το μαλλί.
Δουλειά είναι αυτή, ή κάτεργο;
Γιατί είναι δύσκολο πράγμα το να είσαι πρωθυπουργός στον πλανήτη γη, τη σήμερον ημέρα.
Ξεκινάς με όνειρα. Ονειρεύεσαι ότι θα αλλάξεις τον κόσμο. Ότι θα τον κάνεις πιο δίκαιο. Πιο όμορφο.
Ονειρεύεσαι ότι θα εξορκίσεις κάθε τι άσχημο. Κάθε τι που πιστεύεις ότι εμποδίζει την άνθιση των κήπων με τις λεφτουδιές.
Αν δεν κάνεις όνειρα εσύ που είσαι πρωθυπουργός, και που κάνεις κουμάντο, ποιος θα κάνει;
Και όταν περάσει ο μήνας του μέλιτος, και σωπάσουν οι τρουμπέτες και οι παιάνες, και αφού πλυθούν, και σιδερωθούν τα πανό με τα μεγαλόπνοα συνθήματα, και πάνε πίσω στο συρτάρι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, τότε κάθεσαι στο γραφείο σου και λες:
‘Ωραία ήτανε! Καλά περάσαμε! Καλά τα είπαμε! Ώρα να κυβερνήσουμε τώρα!’
Και δεν προλαβαίνεις να χαρείς το πρωθυπουργιλίκι, και ανοίγει η πόρτα του γραφείου (βλέπε πραγματικότητα), και εισβάλλουν με το αριστερό και σου χαλάνε το ποδαρικό, αυτοί που σε ‘στήριξαν’, και σου θυμίζουν ότι:
‘Καλά τα είπες! Τώρα όμως, ξείπες! Τώρα θα κάνεις ότι σου λέμε, γιατί αλλιώς, ξέχνα κάθε πρόσβαση στους κήπους μας, που είναι γεμάτοι λεφτουδιές!’
Και πάνε τα μούτρα σου κάτω. Και σκέφτεσαι:
‘Ζωή είναι αυτή; Πρωθυπουργιλίκι είναι αυτό, ή κάτεργο;’
Και λες:
‘Βρε παιδιά, τι θα πούμε στους αγαπημένους μας ψηφοφόρους; Ντροπή είναι, γιατί νομίζουν ότι έχουμε δημοκρατία!’
Και σου λένε:
‘ Έξυπνο παιδί είσαι, θα τα μπαλώσεις. Το πολύ-πολύ, τους λες ότι δημοκρατία σημαίνει ότι κάνει κουμάντο ο φίλος σου ο Δήμος από το γυμναστήριο.’
Έτσι λένε, και ξεκινάνε να σου παρουσιάζουν όλα τα χαρτιά που πρέπει να υπογράψεις.
Τα κοιτάς ένα-ένα. Πρέπει να υπογράψεις για ότι ακριβώς είπες ότι δεν θα κάνεις. Οι άσπονδοι φίλοι σου ζητάνε να πατήσεις τις υποσχέσεις σου.
Δύσκολο πράγμα το πρωθυπουργιλίκι.
‘Παιδιά, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!’ τολμάς να διαμαρτυρηθείς.
‘Μην ανησυχείς,’ σε καθησυχάζουν. ‘Εσύ θα τους παραμυθιάζεις, και μόλις κλείνει η πόρτα σου, θα κάνεις ότι λέμε.’
‘Και αν με πάρουν χαμπάρι;’
‘Όταν θα ξυπνάνε, και θα είναι πάντα αργά, εσύ θα τα ρίχνεις όλα στην αντιπολίτευση, και στο όμορφο το παλικάρι που ακούει στο όνομα Αστάθμητος Παράγοντας.
Είναι μοναχικά εκεί πάνω στην κορυφή, στον κήπο με τις λεφτουδιές.
Αποκαμωμένος, καμιά φορά κάθεσαι να ξεκουραστείς κάτω από τις πλούσιες φυλωσιές τους.
Γεμάτες φρούτα είναι, όπως πάντα.
Κι εσύ, κοτζάμ πρωθυπουργός, ούτε ένα δεν μπορείς να φτάσεις.
Γι’ αυτό, εδώ και καιρό, τα έχεις κάνει όλα κρεμαστάρια.
