Ξέχασες πως ήσουν κάποτε παιδί…
Ξέχασες τον ήλιο, ναι και την αυγή,
δε με παίρνεις τώρα πια στα σοβαρά
και ζητάς να τρέξω όλο πιο ψηλά.
Ξέχασες πως ήσουν κάποτε παιδί…
κι είχες την καρδιά σου τόσο τρυφερή,
όλα όσα ζητούσες ήταν πάντα απλά,
ήρωες και κάστρα σαν δροσοσταλιά.
Για θυμήσου, έστω μια μικρή στιγμή,
το παράπονο μου ,κείνη τη βουή,
στης ψυχής τον πόνο… πες μια προσευχή !
Σκέψου τις στιγμές… τα όνειρα μου …
κι έλα ,στάσου δίπλα μου, κοντά μου,
στήριξέ …κι οδήγησε με …εσύ !
Αφιέρωμα : Στα παιδιά όλου του κόσμου !
