Με μεγάλη λύπη έμαθα ότι το υπουργείο Υγείας θα καθιερώσει μέσα στους επόμενους μήνες το νέο ‘σύστημα παραπομπής’ των ασθενών, καθώς και ότι θα καταστήσει τον οικογενειακό γιατρό ως το πρώτο σημείο επαφής με το Ελληνικό σύστημα υγείας.
Το σύστημα αυτό, κάθε άλλο παρά ‘νέο’ είναι. Είναι μια απλή ‘αντιγραφή και επικόλληση’ του Βρετανικού NHS, το οποίο ιδρύθηκε το 1945. Εβδομήντα τρία χρόνια μετά όμως, αυτό το ‘πρωτοπόρο’ σύστημα έχει γίνει αναχρονιστικό και πνέει τα λοίσθια. Κάθε άλλο από οικονομικό, αποτελεσματικό ή δίκαιο είναι.
Δε γνωρίζω λεπτομερώς τις προθέσεις και τα σχέδια της Ελληνικής κυβέρνησης. Γιατί όμως να εφαρμοστεί ένα σύστημα το οποίο είναι γνωστό ότι έχει αποτύχει, και ολοένα έρχεται πιο κοντά στην κατάρρευση;
Οι Βρετανοί οικογενειακοί γιατροί, ή GP, εργάζονται σε Τοπικές Μονάδες Υγείας, τα Surgeries. Οι εγγεγραμμένοι των μονάδων αυτών είναι συνήθως δεκαπέντε χιλιάδες κάτοικοι ανά Surgery. Ο οικογενειακός γιατρός είναι η πρώτη επαφή με το Βρετανικό σύστημα υγείας.
Συνήθως είναι και η τελευταία.
Η αυστηρότητα με την οποία χειρίζονται τις παραπομπές οι GP, συνήθως σημαίνει ότι ο ασθενής έχει δεκαπέντε λεπτά μόνο για να εκφράσει ένα και μόνο πρόβλημα υγείας, να εξεταστεί και να λάβει οδηγίες ή θεραπεία. Αν έχει και δεύτερο πρόβλημα υγείας, τότε θα πρέπει να κλείσει και άλλο ραντεβού. Είναι όμως πολύ σημαντικό να λάβουμε υπόψη μας ότι, οι Βρετανοί οικογενειακοί γιατροί παίρνουν ειδικές επιδοτήσεις από το κράτος για να ‘φροντίσουν’ όσο πιο πολλούς ασθενείς μπορούν στο ιατρείο τους, και να μην παραπέμπουν σε ειδικούς γιατρούς.
Πως το γνωρίζω αυτό; Πρώτον, είναι τεκμηριωμένο. Δεύτερον, από προσωπική πείρα φυσικά. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια στη Βρετανία, ποτέ δεν έχω καταφέρει να δω ειδικό γιατρό για το χρόνιο πρόβλημα υγείας μου. Ο οικογενειακός μου γιατρός είναι σίγουρος ότι ‘μπορεί να το χειριστεί’ στο ιατρείο. Επίσης, είπε ότι ήμουν τυχερή που η διάγνωση έγινε στην Ελλάδα. Τέλος, ότι δεν θα μου είχε εγκρίνει ποτέ τις συγκεκριμένες εξετάσεις αίματος.
Τελευταία, οι Βρετανοί GP όλο και λιγοστεύουν, σε αντίθεση με τον πληθυσμό που αυξάνεται. Η κρίση τους αποθαρρύνει, αλλά και κλείνει τα ιατρεία. Τα ραντεβού χορηγούνται μόνο αν η νοσηλεύτρια της μονάδας τα θεωρήσει απαραίτητα. Συνεπώς, πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν άσκοπα όταν οι αδιάγνωστες ασθένειες τους είναι σοβαρές.
Η λύση στην οποία καταφεύγουν πολλοί αγανακτισμένοι, ονομάζεται Πρώτες Βοήθειες, ακόμα και όταν δεν πρόκειται για κάτι το επείγον.
Το Βρετανικό NHS είναι παράδειγμα προς αποφυγή, και όχι προς μίμηση.
Γεμάτη αγανάκτηση κι εγώ, θα μπορούσα να γράψω βιβλίο. Σας παραπέμπω όμως σε παλιότερα άρθρα.
Τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε.
