Προσοχή στην ‘Άλωση της Ψυχής μας’ επισημαίνει ο Νικολέων Τσουπάκης
Πολλοί Ρεθυμνιώτες παρευρέθησαν την Κυριακή 2 Ιουνίου στο μνημόσυνο που ετέλεσε ο ‘Σύλλογος Ρεθυμνίων Μικρασιατών’, τιμώντας την Επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους το 1453. Στο μνημόσυνο παρευρέθη και ετέλεσε ο Σεβασμιότατος Επίσκοπος Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ Ευγένιος, ενώ για την αποφράδα εκείνη ημέρα που σημάδεψε ανεπανόρθωτα τον Ελληνισμό ομίλησε ο Φιλόλογος και Δάσκαλος Νικολέων Τσουπάκης. Το παρόν έδωσαν επίσης η αντιπεριφερειάρχης Μαίρη Λιονή, ο πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού , ιατρός Στάθης Ηλιάκης, στρατιωτικοί και απόστρατοι Αστυνομικοί. Στη Μητρόπολη ήταν σύσσωμο το Δ. Σ. του Συλλόγου Μικρασιατών από τον πρόεδρο Κώστα Καψαλάκη, τον Α΄ αντιπρόεδρο Αντώνη Αραμπατζόγλου, τον Β΄αντιπρόεδρο Μαρίνο Ισίδωρο, την Γενική γραμματέα Μαρία Λιουδάκη, τον ταμία Στέλιο Σιμιτζή, την έφορο Βενετία Τσομπανάκη, και τα μέλη, Παρασκευά Συριανόγλου, Γεωργία Παυλάκη Δαμβόγλου, Εμμανουήλ Χατζηκωνσταντίνου.
Ο ομιλητής, αναφέρθηκε εν συντομία στα γεγονότα της Αλώσεως ενώ επικεντρώθηκε στην αυτοθυσία των Κρητικών που ήταν οι τελευταίοι υπερασπιστές της Πόλεως και στάθηκαν με αφοσίωση δίπλα στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο τις τελευταίες ώρες του οι οποίες σήμαναν και το τέλος της Αυτοκρατορίας.
Ας δούμε όμως συνοπτικά ορισμένα στοιχεία που ανέφερε ο Νικολέων Τσουπάκης, που αποδεικνύουν πόσο διαχρονικά είναι τα μηνύματα της Άλωσης και εμφανείς οι συνέπειές της , και αν δεν προσέξουμε μπορεί να μας έλθει μια άλλη ‘Αλωση’ χείρωνος της πρώτης :
«Θεωρώ μεγάλη τιμή, σήμερα στην Ενορία μου στην Μεγάλη Παναγία, στην όμορφη γειτονιά της Μητροπόλεως όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια και μεγάλωσα, να μιλήσω ενώπιον σας.
Ακόμη μεγαλύτερη τιμή είναι για μένα το γεγονός ότι ο δραστήριος και φιλοπρόοδος «Σύλλογος Ρεθυμνίων Μικρασιατών», ο οποίος κάθε χρόνο αναλαμβάνει το μνημόσυνο για την Επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, μου ανέθεσε να αναφερθώ στο ιερό και τραγικό συνάμα αυτό θέμα για τον Ελληνισμό και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα γι’ αυτό.
Θα φροντίσω να μην κάνω αναλυτική αναφορά των γεγονότων της Αλώσεως, αφενός διότι ο χρόνος μας είναι λίγος και αφετέρου γιατί πολλά απ’ αυτά είναι χιλιοειπωμένα.
Απλά θα σταθώ σε δύο τρία σημεία για να δώσω το στίγμα της επετείου και να προβληματίσω τους Νεοέλληνες που εύκολα ξεχνούν και επαναπαύονται σε μια ψεύτικη και φτιαχτή πραγματικότητα.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΕΣΩΣΕ
Εκατοντάδες είναι τα Δημοτικά τραγούδια όπου οι Έλληνες αφιέρωσαν στην Άλωση της Βασιλίδος των πόλεων και οι λαϊκοί θρήνοι που αναφέρονται στην πόλη και την Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι. Αυτό δηλώνει ότι ο λαός μας, θεωρεί εαυτόν άμεσο κληρονόμο του Βυζαντίου και τούτο προς απάντηση εκείνων (των Γραικύλων) που θέλουν να χαρίσουν τον βυζαντινό πολιτισμό στους Σλάβους, απεμπολώντας τον, και περιφρονώντας τον.
Παρόλα τα δεινά, τις σφαγές από τον Ασιάτη δυνάστη και τη μακραίωνη σκλαβιά, οι Ρωμιοί δεν έπαψαν να ελπίζουν στην Ανάσταση του Γένους «Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι» θα πούνε οι Χριστιανοί στην Παναγία της Αγίας Σοφίας, ενώ οι Πόντιοι σ’ ένα θρήνο για την Άλωση θα πούνε με τη σειρά τους:
«Ν’ αϊλί εμάς να βάϊ εμάς, οι Τούρκ’ την Πόλ’ επαίραν…
επαίραν το βασιλοσκάμν’ ελλάγεν η αφφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρεα
κι Άϊ Γιάννες ο Χρυσόστομον, κλαίει δερνοκοπάται.
Μην κλαις μην κλαις Άϊ Γιάννε μου, και μη δερνοκοπάσαι
η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία επάρθεν
η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο”…
Ο θρύλος του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», η ελπίδα στην Παναγιά, καθώς και η συνειδητοποίηση της αξίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, και η Ελληνοχριστιανική σκέψη βοήθησαν ουσιαστικά τον σκλαβωμένο ραγιά να επαναστατήσει, και να τινάξει από πάνω του τον τουρκικό ζυγό.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι από την Άλωση της Πόλεως και μετά ο Ελληνισμός όλο και συρρικνώνεται εδαφικά και πνευματικά. Μην ξεχνάμε την Μικρασιατική Καταστροφή, το Κυπριακό, τον Διωγμό των Ελλήνων της Πόλης το 1955, και τη σημερινή κατάσταση όπου συνεχώς παραβιάζονται τα σύνορα της χώρας μας από γειτονικές χώρες, οι οποίες παράλληλα διεκδικούν και απαιτούν, όχι μόνο εδάφη αλλά και κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας, παραποιώντας την. ‘Οι καιροί ου μόνον μενετοί αλλά και χαλεποί εισί’ επομένως συνιστάται, εγρήγορση ομόνοια και σύνεση. Χρειάζεται οι ταγοί του τόπου και ο λαός να είναι ενωμένοι, ν' αγαπούν την χώρα τους, να την προστατεύουν, να πιστεύουν στο Θεό και να σέβονται τον Θεσμό της οικογένειας, που είναι ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ
Κι αν αυτό δεν το κάνουν ορισμένοι ιθύνοντες, οι οποίοι το αρχαίον ρηθέν των προγόνων μας «αμύνεσθαι περί πάτρης» το μετέτρεψαν σε αμύνεσθαι «περί πάτρης» ας το κάνομε εμείς οι ίδιοι ως υπεύθυνοι πολίτες.
Δεν πρέπει να θεωρούμε υποτιμητικό και παλιομοδίτικο την πίστη μας στο Χριστό και στην Παναγία αλλά να είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό.
Ούτε να ντρεπόμαστε για την ελληνική σημαία ή την σημαία της Ορθοδοξίας με τον δικέφαλο αετό, θεωρώντας τις απλά ένα κουρέλι, αλλά να δείχνομε, τον δέοντα σεβασμό.
Οι παραδόσεις του πανάρχαιου λαού μας και η αγάπη για το έθνος, την πατρίδα και τον θεσμό της οικογένειας, πρέπει να θεωρούνται οι υπέρτατες αξίες. Ποιοί είμαστε εμείς οι αλαζονικοί που θα αμφισβητήσουμε τέτοιες πανανθρώπινες αξίες, οι οποίες μας κράτησαν ζωντανούς τόσους αιώνες; Μόνο έτσι θα ορθοποδήσουμε ως Ελληνορθόδοξο έθνος, μόνο έτσι θα προοδεύσουμε και θα επιβιώσουμε σε τούτο το δύσκολο σημείο της Μεσογείου, που βρισκόμαστε.
Ειδάλλως, θα αφανιστούμε όπως οι αρχαίοι «Ποσειδωνιάτες» που αναφέρει ο ποιητής. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία μας, γιατί ο λαός που ξεχνάει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.
Επιβάλλεται να αποφύγουμε την ‘Άλωση της ψυχής μας’, που θα είναι χειρότερη από εκείνη της Κωνσταντινουπόλεως, γιατί τότε θα έχομε χάσει το είναι μας και καταστρέψει ανεπανόρθωτα τις νυν και τις επερχόμενες γενιές.
