Σε μπόρες και σ’ ανέμους ,μάθε να τολμάς,
τα στήθη των γενναίων σκέψου… μην ξεχνάς,
μην νιώθεις φόβο, μια λέξη πες, ψιθύρισέ την,
γράψε την σιωπηλά..με αίμα ζωγράφισέ την.
Μια λέξη πες… έλα… και όρθιος στάσου, εδώ…
Πάτα στη γη, στης θάλασσας το κύμα και στον ουρανό.
Ναι, γράψε και πάλι… γράψε και κέντησε την,
στου κόσμου την πορεία ομορφοστόλισέ την.
Όρθιος στάσου… στις τόσες τις προκλήσεις…
στα άδικα των κρατών... και των ανθρώπων...
και κόψε το γόρδιο δεσμό με το σπαθί σου,
σπάσε τις αλυσίδες της σιωπής ,ορθώσου !
Αυτή η φωτεινή πατρίδα ,χρόνια τόσα αντέχει…
πληγές και βάσανα και πόνους και καημούς,
το σώμα της ,χώμα αιματοβαμμένο, κλαίει…
σκύβει και πέφτει κι ανασταίνεται ξανά.
Όρθιος στάσου, λοιπόν, πάλεψε ,το φως και πάλι…
ναι, άναψέ το ! και φώτισε το διάβα όλου του κόσμου.
Τώρα ,-ξύπνα ,μην αργείς κι άρχισε τον αγώνα…
κι αυτό είναι η ευθύνη σου, το χρέος , ο σταυρός σου.
Ναι, όρθιος στάσου… ντύσου… και φτιάξε τη ζωή σου
και κάνε ποίημα το διάβα σου, ήλιο κι άστρο φωτεινό..
και δώσε νόημα στο «είναι» σου…μην αμελείς...
Δώσε.. και μοίρασε το φως, τη λάμψη,τη φωτιά της.
Μια λέξη, πες ,λοιπόν… για μένα και τον κόσμο…
για όλη την ανθρωπότητα ...να φύγει το σκοτάδι....
Έλα, ξεκίνησε… φέρε το χρώμα της άνοιξης ξανά…
Χρωματιστά μολύβια πάρε... και χρωμάτισέ την !
Κοίτα ! ένα α παιδάκι χαμογελά, τα μάτια του λάμπουν…
Σκύβει και μου ψιθυρίζει το μεγάλο μυστικό…
Σιγά-σιγά, απλά κι όμορφα.
Αγάπη !
Αφιέρωμα : Στους φίλους που φεύγουν από κοντά μας, μικρά κεράκια της καρδιάς μας.
