Την εβδομάδα που πέρασε, η συνταξιούχος γιατρός Jane Barton κρίθηκε υπεύθυνη για τους θανάτους 650 ανθρώπων στο Βρετανικό Gosport War Memorial Hospital. Η έρευνα που πραγματοποιήθηκε εις βάρος της Dr Barton, της οποίας ηγήθηκε η πρωθυπουργός, Theresa May, και ο υπουργός υγείας, Jeremy Hunt, αποκάλυψε ότι, μεταξύ 1988 και 2000, η γνωστή πλέον ως Dr. Opiate, είχε χορηγήσει το ισχυρό αναλγητικό διαμορφίνη με ‘απότομο και αδιάφορο’ τρόπο, σε ασθενείς των οποίων οι ζωές ‘συντομεύθηκαν’, ενώ θα μπορούσαν να έχουν αναρρώσει.
Δεν υπήρξε κάποια ένδειξη ότι η γιατρός ‘πήρε ζωές’ σκόπιμα. Ο σύζυγος της Tim Barton μάλιστα, είπε στους Sunday Times ότι, η σύζυγος του έστελνε επανειλημένες επίσημες επιστολές στο νοσοκομείο του Gosport, παρακαλώντας να μειωθεί ο αριθμός των ασθενών της, γιατί δεν μπορουσε να ανταπεξέλθει με 48 κλίνες.
Οι θάνατοι όμως αυτοί, δεν είχαν κοινό μόνο το ισχυρό αναλγητικό. Η χορήγηση της διαμορφίνης, σύμφωνα με τους Sunday Times της περασμένης εβδομάδας, γινόταν με τις συσκευές Graseby MS 16A MS26.
Μέσα στις ειδικές αυτές σύριγγες, υπήρχαν ειδικές κάπσουλες, οι οποίες απελευθέρωναν προγραμματισμένες δόσεις φαρμάκου στο κυκλοφορικό σύστημα των ασθενών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, δεν χρειάζονταν να χορηγήσουν το φάρμακο οι ίδιοι.
Ενώ οι συσκευές αυτές είχαν απαγορευτεί σε άλλες χώρες, ως επικίνδυνες, το 2008 υπήρχαν 40.000 συσκευές στα νοσοκομεία της Βρετανίας, και σύμφωνα με ένα επίσημο έγγραφο του NHS (ΕΣΥ), η χρήση τους ήταν ‘βασικό μέρος της φροντίδας ασθενών σε τελικό στάδιο’.
Στις χειρότερες των περιπτώσεων, οι συσκευές αυτές είχαν χορηγήσει τυχαίες, και πολύ μεγάλες, λανθασμένες δόσεις και κατά συνέπεια, οδηγούσαν σε ‘ανεξήγητους θανάτους’.
Όμως όλα εξηγούνται όταν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι υπήρχαν δύο ειδών τέτοιες συσκευές. Ενώ φαινόταν σχεδόν ίδιες, οι μεν χορηγούσαν όλο το φάρμακο εντός μιας ώρας, ενώ οι δέ, εντός 24 ωρών.
Δηλαδή, η περισσότεροι ασθενείς ελάμβαναν την διαμορφίνη εικοσιτεσάρων ωρών μέσα σε μια ώρα.
Φωνές που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου υπήρχαν κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων. Οι καταγγελείες όμως αντιμετωπίζονταν με εχθρικότητα από το νοσοκομείο του Gosport, αλλά και από την αστυνομία. Η γνώμη της γιατρού μετρούσε ‘περισσότερο’ από εκείνη των νοσηλευτών πληροφοριοδοτών.
Κάποιοι πληροφοριοδότες απολύθηκαν. Μια νοσηλεύτρια αυτοκτόνησε, όταν καταδικάστηκε για κάποιους από τους θανάτους αυτούς.
Σημαντική ‘λεπτομέρεια’ όμως, είναι το γεγονός ότι, μόνο το 45% αυτών των περιπτώσεων είχαν χρειαστεί παυσίπονο. Στις σημειώσεις της, η γιατρός έλεγε ότι, ήθελε να κάνει τους υπόλοιπους να ‘αισθανθούν πιο άνετα’.
Σύμφωνα όμως με τις καταγγελίες, αυτό το υπόλοιπο 55% είχε ακόμα κάτι κοινό.
Ήταν ‘δύσκολοι ασθενείς’.
