"Αν αυτή η πολύπαθη χώρα αντέχει, αντέχει με στήριγμα την Παναγιά μας, αν ο θρήνος από το χαμό συνανθρώπων μας γίνεται διάθεση να ξαναπρασινίσουν τα καμένα στην Αττική και να συνεχίσουν οι άνθρωποι τις ζωές τους, αυτό γίνεται μέσα από ένα Αχ Παναγιά μου."
"Οι Κρήτες, Οι Ανωγειανοί αντέχουν, συνεχίζουν ακόμη και μέσα από ολοκαυτώματα, μέσα από την αδικία, μέσα από τη στέρηση και τα συνεχή πληγιάσματα. Ορθώνουμε το ανάστημα μας, μη δεχόμενοι ούτε τον παρατεταμένο Γολγοθά μήτε όμως τη Σταύρωση χωρίς την Ανάσταση." ανέφερε μεταξύ άλλων στο λόγο που εκφώνησε ο παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης στον Ιερό Ναό της Παναγίας ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου :
“Γιορτάζουμε την Παναγιά μας σήμερα. Μεταλαμβάνουμε μετά το Πάσχα του Καλοκαιριού τιμώντας τη θεία ύπαρξη της Αγίας και θεοφόρου Μητέρας μας. Εκείνης που τιμάται περισσότερο από τους αγίους, εκείνη που βρίσκεται στα χείλη όλων, ακόμη και των ασεβών, ή των βαριά αποπροσανατολισμένων αδερφών μας.
Παναγιά μου αναφωνούμε στις δύσκολες στιγμές μας, σαν να γνωρίζουμε πως απευθυνόμαστε στη Μάνα που μπορεί να μεσιτεύσει τα πάθη μας στον γιο της το Χριστό. Εκείνη που είναι ικανή να μετέχει στις ζωές όλων μας και να δωρίζει όλα όσα έχουμε ανάγκη για να λάβουμε δύναμη ώστε να συνεχίσουμε τη πορεία μας τη δύσκολη.
Γιορτάζουμε σήμερα αδέρφια μου τη Μάνα του Χριστού τη Μάνα τη δική μας, που αξιωθήκαμε να έχουμε στη γιορτή της, τη χαρά από την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων Στρατιωτικών μας από τις Τούρκικες Φυλακές. Δώρο θεού στη μέρα τη σημερινή, η αντάμωση των γονιών που μήνες τώρα πολεμούσαν με την αγωνία τους για τα παιδιά τους, τους στρατιωτικούς μας, μήνες τώρα προσευχόντουσαν για να τα δεχτούν όσο πιο γρήγορα γινόταν στην αγκαλιά τους. Και η μέρα η σημερινή μέρα γιορτής όλων των Ελλήνων, αξιωθήκαμε να τη γιορτάσουμε μαζί με τους άγνωστους για μας γονείς των στρατιωτικών, αλλά τόσο γνωστών μας με βάση όλα όσα βίωσαν. Που τα κατανοούμε, συμπάσχουμε και νιώσαμε τη λύτρωση τους με την απόφαση των Τούρκων Δικαστών για τα παιδιά τους και δικά μας αδέρφια.
Από την μια άκρη της χώρας μας στην άλλη, και από την πιο ψηλή κορφή της, μέχρι τις θάλασσες, τα ξωκλήσια και οι εκκλησιές μαρτυρούν τη σχέση που έχουμε με την Παναγιά μας τη Μάνα μας.
Μια σχέση λυτρωτική, αναπαυτική, σχέση που δεν κρύβει αλλά φανερώνει την αλήθεια καθενός από όλους μας ξεχωριστά, για την ανάγκη μας να στηριχτούμε στη μητέρα του Χριστού μας, στα δύσκολα, αλλά και στις χαρές, στο θρήνο αλλά και στη μεταμέλεια μας.
Να πιστέψουμε στην προστασία της και να διαπιστώσουμε το ενδιαφέρον της για την κάθε στιγμή της ζωής μας, της ψυχής μας της καρδιάς μας. Και εμείς ως αντίδωρο της παρουσίας της και της αγάπης της, την ορίσαμε ως πρώτη των πρώτων σε κάθε πόλη της Ελλάδας, σε κάθε χωριό και γωνιά. Διότι αδέρφια μου, η σχέση είναι τόσο δυνατή και αλώβητη που δεν χρειάζεται ούτε θαύματα προς επιβεβαίωση ούτε και μαρτυρίες γενικές και αθρόες.
Μέσα μας ο καθένας μας γνωρίζει…
Αν αυτή η πολύπαθη χώρα αντέχει, αντέχει με στήριγμα την Παναγιά μας, αν ο θρήνος από το χαμό συνανθρώπων μας γίνεται διάθεση να ξαναπρασινίσουν τα καμένα στην Αττική και να συνεχίσουν οι άνθρωποι τις ζωές τους, αυτό γίνεται μέσα από ένα Αχ Παναγιά μου. Μέσα από την επίκληση και την αναζήτηση στηρίγματος. Δε λέω πως ο άνθρωπος δεν είναι αυτός που ξαναζωντανεύει και ξαναστέκετε ολόρθος μπροστά στους αέρηδες και τα κύματα.
Μα είναι με τη θεία βοήθεια, όσο και αν για κάποιους είναι δύσκολο να το αποδεχτούν.
Η Παναγιά μας δε ζητάει υποστηριχτές, ζητάει ανοιχτές ψυχές. Και σας ζητώ αυτό να πράξετε να ανοίξετε τις ψυχές σας και να δεχτείτε το φως της αγάπης της Μάνας Παναγιάς μας.
Μιας Μάνας που πόνεσε αλλά άντεξε και δικαιώθηκε βιώνοντας την Ανάσταση. Όπως πονάμε και εμείς για όλα όσα συμβαίνουν στη γη μας, στον τόπο μας, στη χώρα μας. Αλλά θα αντέξουμε, θα βιώσουμε την Ανάσταση θα ξεπεράσουμε το θρήνο και τα δάκρυα, θα αγωνιστούμε για το χαμόγελο και την κοινωνική ειρήνη.
Θα καταφέρουμε να ανοίξουμε τα φτερά της Ελπίδας να πετάξει και να στείλει σε όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι οι Έλληνες, Οι Κρήτες, Οι Ανωγειανοί αντέχουν, συνεχίζουν ακόμη και μέσα από ολοκαυτώματα, μέσα από την αδικία, μέσα από τη στέρηση και τα συνεχή πληγιάσματα. Ορθώνουμε το ανάστημα μας, μη δεχόμενοι ούτε τον παρατεταμένο Γολγοθά μήτε όμως τη Σταύρωση χωρίς την Ανάσταση.
Και σε όλο αυτό τον πόνο τον αγώνα, την προσμονή, δίπλα μας η Γοργόυπήκοος Παναγία, η ΓλυκοΦιλούσα, Η Χαρακιανή, Η Παναγιά μας που όλοι γνωρίζουμε πως είναι μαζί μας. Σε κάθε αίτημα, σε κάθε προσευχή σε κάθε πληγή, δάκρυ πόλεμο και κλονισμό. Είναι μαζί μας εκείνη που έζησε το μαρτύριο του γιού της και δε λύγισε αλλά τον ακολουθούσε βήμα, βήμα. Που ταπεινώθηκε αλλά δεν έσβησε, που πνίγηκε στο θρήνο της, αλλά δεν λύγισε στον οδυρμό.
Είναι μαζί μας η Μάνα του Χριστού που αγκαλιάστηκε από τους αγγέλους, πλαισιώθηκε από τους αγίους και η ζωή της, την οδήγησε πάνω από αυτούς την έκανε Πάνω από τους Άγιους την ονόμασε Παν Αγία.
Εκείνη που καθισμένη κάτω από τον Μαρτυρικό Σταυρό και τον Εσταυρωμένο Γιος της γύρισε τα μάτια της στον κόσμο να βοηθήσει όπου μπορεί, ως η Πλατυτέρα των Ουρανών μιας και δεν τη χωράνε μήτε οι ουρανοί μιας και είναι η οδός, ο δρόμος που ενώνει τη γη με τον ουρανό εμάς με το θεό, αλλά και όλους τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Και θέλω τούτο να σας πω…
Η Μάνα μας η Παναγιά κατηφορίζοντας από τον Γολγοθά και προσπαθώντας να πνίξει τον πόνο της, Μάνα ήταν, άκουσε πιο πέρα άλλον λυγμό. Κοντοστάθηκε και αναρωτήθηκε ποιος άλλος είναι που κλαίει έτσι γοερά. Κι είδε μια γυναίκα, που όταν την ρώτησε το λόγο που θρηνεί, εκείνη της απάντησε πως είδε το γιος της κρεμασμένο. Το όνομα του Ιούδας… Σφίχτηκε η Παναγιά, γνώριζε το δράμα. Μα δεν αποχώρησε έμεινε εκεί να συντροφέψει το θρήνο της Μάνας του Ιούδα, όχι παραμελώντας το δικό της θρήνο, αλλά χωνεύοντας τους δυο θρήνους μαζί. Αυτό σημαίνει αδέρφια μου αγάπη. Αυτό σημαίνει κατανόηση, αγιοσύνη, τάμα στην αξία των συναισθημάτων. Και τούτο το μήνυμα να το έχετε κρατημένο μέσα σας. Η Παναγιά, θρηνούσα συνέπασχε με το θρήνο της Μάνας του Ιούδα, εκείνου που οδήγησε τον γιος της στο Σταυρό.
Το μεγαλείο της Παναγιάς μας, της Μάνας όλων μας, δε σταματάει μόνο εκεί. Δωρίζει η Παναγιά μας όχι στους σωσμένους αλλά σε όλους όσους πελαγοδρομούν έχοντας χάσει το φως του Φάρου.
Και είναι εκείνη που δίνει δύναμη στα κουρασμένα μας χέρια να συνεχίσουν να κρατούν τη σημαία ψηλά. Είναι εκείνη που μέσα στα θολωμένα μάτια μας μπορεί και σκουπίζει το δάκρυ να ξεθολώνει το μυαλό και μας οδηγεί στο δρόμο της λογικής και των συνετών πράξεων.
«Άξιον εστίν, ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών». Ποιαν αδέλφια μου και αδελφές μου. Την Κεχαριτωμένη…
Η Οποία μόλις έλαβε το μήνυμα του Αρχαγγέλου, η τόσο ταπεινή και ξεχωριστή κοπέλα από την Ναζαρέτ, απάντησε «Ίδου η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»… αποδεχόμενη πλήρως την εντολή του θεού και ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο της θείας γέννησης η οποία οδήγησε στη λύτρωση του κόσμου από την παρουσία του Χριστού μας.
Και το αποδέχτηκε ως Μαρία, που ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, μας μαθαίνει ότι Μαρία σημαίνει Κυρία, δηλαδή Βασίλισσα. Κυρία Που έγινε θεοτόκος, Κυρία διότι είναι η μάνα του Χριστού δηλαδή του Κυρίου μας και διότι όλοι εμείς την αναγνωρίζουμε ως την Κυρία των Ανθρώπων, δηλαδή την Μαρία των Ανθρώπων, την Πάνω από τους Αγίους την Μαρία Παναγία μας, που μέσα από την δύναμη εκ των πάντων, την Παντοδυναμία της, διαδραμάτισε ρόλο δημιουργού με εντολή του θεού δημιουργού.
Ένωσε τους δύο και μοναδικούς κρίκους που είναι η αρχή της παγκόσμιας αλυσίδας. Το θεό και τον άνθρωπό.
Και αυτή την ένωση δεν μπορεί να την ματώσει να την πληγώσει κανένας… κυρίως θνητός.
Όμως και εμείς τούτο δεν το επιτρέπουμε και αγωνιζόμαστε για τον δικό μας ουρανό, το έναν και μοναδικό θεό, σε τούτη την πανέμορφη χώρα η οποία μέσα από αγώνες και θυσίες κατάφερε και καταφέρνει να χτίζει το αύριο με περηφάνια και δέος.
Αυτό το θεό, με την Μάνα Παναγιά δεν τους αρνούμαστε. Αντιθέτως αρνούμαστε όλα όσα μας απομακρύνουν και μας στέλνουν στις παγωμένες γωνιές που ορισμένοι επιθυμούν να τις βαπτίζουν ως σύγχρονες εποχές. Διαφορετικές εποχές, άλλους καιρούς.
Εμείς το παγωμένο και το ξένο το αντιμαχόμαστε και υπερασπιζόμαστε όλα όσα μα κράτησαν και μας κρατούν ζωντανούς με δύναμη να ξαναγεννιόμαστε μέσα από τις στάχτες μας.
Διότι αδέρφια μου μέσα από κάθε ολοκαύτωμα, μέσα από κάθε καμένη γη, μέσα από κάθε θρήνο και μοιρολόι, γεννιούνται δάση ολόκληρα, χωριά ξαναστήνονται, πόλεις, χώρες ολόκληρες, που με τη βοήθεια του θεού συνεχίζουν τον αγώνα το δίκαιο, τον αγώνα της αλήθειας, τον αγώνα προς την καθομοίωση με τον θεό μας.
Χρόνια καλά ευλογημένα, μέρες και στιγμές δυνατές και αληθινές να σας κατακλύζουν και μην ξεχνάτε ότι όσο υποφέρει ο ένας υποφέρουμε όλοι. Είμαστε μαζί, είμαστε δυνατοί είμαστε αδέρφια.”
