ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΡΕΘΥΜΝΟ

Γιώργος Γαβαλάς: «Όταν φωτογραφίζω, δεν σκέφτομαι. Αισθάνομαι…»

0

Τις φωτογραφίες του Γιώργου Γαβαλά, μπορεί κάποιος να τις ξεχωρίσει ανάμεσα σε δεκάδες, αφού σε κάθε κλικ της μηχανής του, δεν παγώνει μόνο το χρόνο, αλλά κρατά αναλλοίωτα και τα συναισθήματα της στιγμής. Μεγάλο του όνειρο, όπως σημειώνει ο ίδιος, είναι «οι φωτογραφίες του να μοιάσουν με τη μουσική του Μάνου Χατζηδάκι…».

Στη συνέντευξη που ακολουθεί αποτυπώνεται η ευαισθησία και η ιδιαιτερότητα  με την οποία προσεγγίζει ότι φωτογραφίζει…

 

Το επάγγελμα φωτογράφος ήταν παιδικό όνειρο ή μετέπειτα ανακάλυψη;

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη φωτογραφία από την ηλικία των 16 ετών. Από τότε, για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου άρεσε.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή δεν είχα σκεφτεί ότι το «ταξίδι» θα διαρκούσε τόσα χρόνια και ότι αυτό που είχα επιλέξει ως χόμπι, θα με συντρόφευε και θα διαμόρφωνε σε ένα βαθμό και το χαρακτήρα μου. Νομίζω ότι δεν ήταν ούτε όνειρο, ούτε και ανακάλυψη. Απλά συνέβη!

Εκτός τις επαγγελματικές δουλειές, η επιθυμία του κλικ υπάρχει και στον ελεύθερο χρόνο σου;

Συνήθως κυκλοφορώ με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό, σαν ένα είδος κολιέ! Μ’ αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και να αποτυπώνω φωτογραφικά ότι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Οπότε η επιθυμία είναι πολύ έντονη. Δεν είναι μόνο επάγγελμα για εμένα, ταυτόχρονα είναι και ένα μέσο για προσωπική έκφραση. Έτσι ξεκίνησε εξάλλου κι έτσι συνεχίζει να είναι.

Τι είναι αυτό που «βλέπεις» μέσα από το σκόπευτρο τη στιγμή της φωτογράφησης;

Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς λεκτικά τι βλέπω τη στιγμή που σηκώνω τη μηχανή και κοιτάζω μέσα από το σκόπευτρο. Συνήθως βλέπω κάτι που για εμένα έχει μια φωτογραφική αξία.

Η ευαισθησία του φωτογράφου υπάρχει ή αναπτύσσεται με τα χρόνια;

Η ευαισθησία… Υπάρχει κι αναπτύσσεται.

Είναι αναγκαία η πηγή έμπνευσης για τον επαγγελματία;

Για μένα πηγή έμπνευσης πάνω από όλα πιστεύω ότι είναι η ανάγκη για επικοινωνία. Τα υπόλοιπα έπονται.

Ποια είναι για σένα μια δύσκολη φωτογράφηση και γιατί;

Να φωτογραφίζω ανθρώπους εκτός δουλειάς. Πορτραίτα αγνώστων στο δρόμο.

Άσπρο - μαύρο ή χρώμα;

Και ασπρόμαυρο και χρώμα. Μου αρέσουν εξίσου και με εκφράζουν εξίσου.

Μια σκέψη πριν πατήσεις το κουμπί…

Πριν το πάτημα του κουμπιού δεν υπάρχει σκέψη. Είναι μια διαδικασία που γίνεται φυσικά, χωρίς καμία σκέψη. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο η φωτογραφία δεν είναι προϊόν σκέψης, τουλάχιστον τη στιγμή της φωτογράφισης. Η σκέψη υπάρχει πολύ πριν τη φωτογράφιση αλλά όχι τη στιγμή που συμβαίνει. Δεν σκέφτομαι, αισθάνομαι. Συναισθάνομαι αυτό που συμβαίνει μπροστά μου. Συγκινούμαι με τη συγκίνηση και χαίρομαι με τη χαρά των ανθρώπων που φωτογραφίζω. Πιστεύω πως αν δεν μπορείς να συναισθανθείς αυτό που συμβαίνει μπροστά σου δεν μπορείς να το αποτυπώσεις φωτογραφικά. Γίνομαι ένα με αυτό που φωτογραφίζω.

Φωτογράφησε με λόγια (περιέγραψε) αυτό που θεωρείς ως ιδανικό μοντέλο;

Ιδανικό «μοντέλο» είναι για μένα οι άνθρωποι που πνίγονται από τα συναισθήματα τους κι αυτοί συνήθως τα εκφράζουν και έντονα.

Ποιον ή ποιαν θα ήθελες να φωτογραφίσεις στο μέλλον;

Όλο τον κόσμο!

Ποιο είναι το πιο μεγάλο φωτογραφικό σου όνειρο;

Το πιο μεγάλο φωτογραφικό όνειρο μου είναι κυρίως να χωρέσω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου σε μια φωτογραφία. Μεγάλο όνειρο πραγματικά. Να μοιάσουν οι φωτογραφίες μου με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

 Ποια φωτογραφία σου ξεχωρίζεις και για ποιον λόγο;

Ξεχωρίζω πιο πολύ εκείνες τις φωτογραφίες στις οποίες αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου.

Περιέγραψε κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που θυμάσαι κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφησης.

Υπάρχουν πολλά περιστατικά με πολύ γέλιο, χαρά κι αρκετή συγκίνηση. Από τα πιο έντονα ήταν στον γάμο και τη βάπτιση του Θανάση και της Όλγας. Παντρεύτηκαν και ταυτόχρονα βάπτισαν τα δυο παιδιά τους. Σε μια στιγμή μετά τη βάπτιση κι ενώ το μυστήριο δεν είχε τελειώσει γύρισαν τα μάτια τους κοιτάχτηκαν με τόση αγάπη, δάκρυσαν κι αγκαλιάστηκαν. Έκανα δυο τρία κλικ και μετά ήταν τόσο έντονη η συγκίνηση που δεν μπορούσα να φωτογραφίσω για 3-4 λεπτά. Αισθανόμουν ότι θα χαλούσα τη στιγμή. Στην βάπτιση επίσης του τρίτου παιδιού ενός ζευγαριού, λίγο πριν να τελειώσει το μυστήριο είδα τα μάτια της μητέρας ενός ανθρώπου με ισχυρή πίστη στο Θεό, η οποία είχε ξεπεράσει ένα σοβαρό ιατρικό πρόβλημα, να είναι ολόλευκα. Σαν να ήταν πλημμυρισμένα στο φως. Ήταν σαν εκείνη τη στιγμή να έβλεπα ένα άνθρωπο να μεταμορφώνεται σε Άγιο.

Ποια είναι η γνώμη σου για τη διακίνηση των φωτογραφιών μέσω του διαδικτύου;

Ότι κι αν γίνεται πρέπει να γίνεται πάντα με σεβασμό στο δημιουργό.

 

ΑΘΗΝΑ ΠΕΤΡΑΚΑΚΗ

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ