Πολλοί άνθρωποι και προπάντων οι Ανωγειανοί νιώσαμε το σπαραγμό του πόνου στην ψυχή μας με το απίστευτα τραγικό γεγονός, το θάνατο του 23χρονου Μανώλη Στρατάκη, τον Απρίλη του 2017. Ακόμα κι εκείνοι που έζησαν από κοντά το εφιαλτικό μεσοδιάστημα των δεκαπέντε μηνών μέχρι σήμερα, αδυνατούν να περιγράψουν τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν όλοι οι συγχωριανοί και ιδιαίτερα οι δυο οικογένειες, που είχαν τη μεγάλη ατυχία να βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.
Γι’ αυτό, όλοι οι κάτοικοι και προπάντων εκείνοι που από την πρώτη στιγμή στρατεύτηκαν και κατέθεσαν ψυχή, καθένας με τον τρόπο και τις δυνάμεις του και βάζοντας σκοπό ζωής την αποσόβηση μιας επικείμενης αιματηρής σύγκρουσης, είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις προσπάθειες, που οδήγησαν στις τελευταίες ευχάριστες και αξιοθαύμαστες εξελίξεις. Εκείνες που ανοίγουν το δρόμο για την ειρηνική συνύπαρξη των δυο οικογενειών. Αυτό διατρανώνει κατά τον καλύτερο τρόπο, πως οι άνθρωποι μόνο με τη συνεργασία και τη λογική κατεδαφίζουν αιωνόβιες κακοήθεις κοινωνικές παραδόσεις, που οδηγούν κυριολεκτικά στην εξόντωση και στο ξεκλήρισμα οικογενειών.
Η γνωστοποίηση αυτής της πρωτόγνωρης είδησης αιφνιδίασε θετικά τους πάντες και περισσότερο αυτούς, που έλεγαν ότι εκείνη η εκρηκτική κατάσταση θα οδηγούσε νομοτελειακά σε μια αναπόφευκτη αιματηρή συμπλοκή. Όμως, οι λιγότερο απαισιόδοξοι και από τις δυο μεριές των εμπλεκομένων, ενώ δεν υποβάθμιζαν την επικινδυνότητα της υπόθεσης, πίστευαν πως η ελπίδα για μια θετική έκβαση ήταν πάντα ζωντανή. Γι’ αυτό έσφιξαν τα χέρια και συνεργάστηκαν αρμονικά προς αυτή την κατεύθυνση. Γνωρίζοντας την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και προπάντων την ύπαρξη Εκείνου που καθορίζει τις ζωές μας, αθόρυβα και υπομονετικά, ανέλαβαν πρωτοβουλία για τη μείωση της έντασης και την αποτροπή του «μοιραίου», με σύμμαχο τον πανδαμάτορα χρόνο.
Αν, λοιπόν, τον Απρίλη του 2017 οι Ανωγειανοί, δικαιολογημένα λυπημένοι και ταπεινωμένοι, απολογούνταν στην ανθρωπότητα, επειδή δεν κατάφεραν να αποσοβήσουν το θλιβερό γεγονός, τα τελευταία θεάρεστα νέα τούς εξιλεώνουν και τους κάνουν να σηκώνουν συνετά το κεφάλι ψηλά. Την ίδια χαρά αισθάνονται κι άλλοι καλοί φίλοι από άλλα χωριά, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Οι συνεχείς προσπάθειες όλων, γνωστών και αγνώστων, των δεκαπέντε μηνών κυοφόρησαν τις ευχάριστες εξελίξεις, που ήλθαν στο φως στα τέλη του Ιουλίου του 2018.
Συγχαρητήρια σε όλους και πρωτίστως στις δυο εμπλεκόμενες οικογένειες, που διαχειρίστηκαν με τη λογική αυτή την απίστευτα επικίνδυνη κρίση και έφτασαν σε μια πρωτόγνωρη ανακωχή και ιστορική συμφωνία συνύπαρξης. Οι Δακανάλιδες υπέμειναν τις τεράστιες δυσκολίες του ξεριζωμού τους και μετά από δεκαπέντε μήνες επέστρεψαν στα σπίτια τους.
Οι Στρατάκιδες έκαμαν τη μοναδική και απίστευτη υπέρβαση, που τους τοποθέτησε πιο πάνω και από την ανθρώπινη λογική και συνείδηση. Όπως η ίδια η οικογένεια των Στρατάκιδων με παρρησία και αυτολεξεί λέει: «Ακούσαμε πολλούς χωριανούς και φίλους, αλλά εντελώς ανεπηρέαστοι και αποκλειστικά μόνοι μας ως οικογένεια, πήραμε αυτή την ιστορική και γενναία απόφαση. Κάποιοι χωριανοί απλά την μετέφεραν στους εκπροσώπους όλων των οικογενειών των Ανωγείων στο Αμφιθέατρο του Δημοτικού Σχολείου, όπου επί τούτου είχαν προσκληθεί».
Μόνοι τους οι Στρατάκιδες έπνιξαν στο θρήνο τον ανείπωτο πόνο με μεγάλη αυτοσυγκράτηση και τίμησαν δεόντως το Μανώλη τους. Εισάκουσαν τα μηνύματά του, που τους θέλει όλους ζωντανούς και γερούς και άνοιξαν την πόρτα της λογικής σε όλους. Έτσι προχώρησαν σ’ αυτό το υπεράνθρωπο διάβημα, που εντυπωσίασε όλους τους ανθρώπους της χώρας.
Συμμετέχω ολόψυχα στη χαρά όλων και αποδέχομαι με αισιοδοξία τη ρήση, πως: «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Έγινε η πολυπόθητη αρχή για ένα βαρυσήμαντο γεγονός, που όλοι διακαώς επιθυμούσαμε, αλλά ο δρόμος για την πρακτική εφαρμογή είναι μακρύς και δύσκολος. Όμως, σημαντικός οιωνός για την καλή έκβαση είναι το γεγονός ότι αυτό το θλιβερό συμβάν του Απρίλη του 2017 δεν είναι πια θέμα μόνο των δύο οικογενειών.
Οι Ανωγειανοί, μαζί και με άλλους φίλους, το έκαναν δική τους υπόθεση και οδήγησαν τις οικογένειες των Στρατάκιδων και των Δακανάλιδων, εκτός εκείνη των καταδικασθέντων, στο ιστορικό «Κοινωνικό Συμβόλαιο Ειρηνικής Συνύπαρξης». Το συνυπέγραψαν, ως αντιπρόσωποι όλων των οικογενειών του χωριού μας, εγγυήθηκαν την αξιοπιστία του και απαιτούν απ’ όλους ανεξαιρέτως την πιστή τήρησή του. Και το σημαντικότερο! Αφήνουν δεσμευτική παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενιές, να το διατηρούν υψωμένο ως ιερό λάβαρο, πάνω στο Εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού στον Ψηλορείτη, για να το ατενίζει όλη η Κρήτη και η χώρα ολόκληρη!
Ιδιαίτερα τα μέλη και των δυο οικογενειών οφείλουν να λειτουργούν με γνώμονα μόνο τη λογική και να επιδεικνύουν αστείρευτο αμοιβαίο σεβασμό στην καθημερινή τους συνύπαρξη, χωρίς την παραμικρή πρόκληση. Πρέπει συνεχώς να απωθούν στα βάθη της λησμονιάς το πικρόχολο παρελθόν και ν’ ατενίζουν με αισιοδοξία τη χαρά της ανεκτίμητης ζωής και το ελπιδοφόρο μέλλον. Σε αυτή την προσπάθεια τούς συνοδεύουν οι ευχές και οι προσευχές όλων μας για την οριστική εδραίωση και τη μόνιμη παραμονή αυτού του ‘θαύματος’ στ’ Ανώγεια, που θα τα αναδείξουν, ακόμα για άλλη μια φορά, ως τόπο της θαυματουργικής συνδιαλλαγής και του υπέρτατου ανθρωπισμού!
