Γλυκιά μου, μητέρα, σου μιλάω για τον εαυτό μου
και σου λέω με ειλικρίνεια, δεν τον αντέχω
και διερωτώμαι, εγώ είμαι αυτή;
εγώ είμαι η κόρη σου, η μικρή σου...
Kαι δες τα μάτια μου, μητέρα, δες τα,
πώς έγιναν έτσι; πώς ξεθώριασε η νιότη τους;
Kι αυτό το κορμί, είναι της κόρης σου;
δες το και σύγκρινε, μητέρα, πες κάτι,
την αλήθεια μόνο, δες τις πληγές...
Kι όμως προσπάθησα, μητέρα, έκανα τον αγώνα μου
και κάθε φορά με συντρόφευε κι η ελπίδα,
αυτή η πνοή των απελπισμένων, καλή μου
και νόμιζα ότι ξέφευγα, έτσι νόμιζα...
καθώς περιπλανιόμουν στους δρόμους της αναζήτησης,
ψάχνοντας στα στενά δρομάκια του νου μου,
ψηλαφώντας μες το σκοτάδι, τι ειρωνεία!
λες και η ζωή, μαζί με τα όνειρά της
ήταν κρυμμένη στα μπαρ, στο λίγο φως,
εκεί στην πολυκοσμία, ανάμεσα στην άχλη των καπνών,
στα σκόρπια λόγια, μητέρα, στις ανούσιες συζητήσεις...
Αλήθεια, μητέρα, γιατί πλανεύτηκα τόσο;
πως ξέπεσα έτσι, εγώ, η μικρή ελαφίνα σου,
γιατί, μητέρα, γιατί ρωτάω τον εαυτό μου,
τι έγινε και λιγόστεψε το φως της ζωής μου,
γιατί έτρεχα ασταμάτητα, τι έφταιξε, γλυκιά μου...
Tο ξέρω, μητέρα, δεν άκουγα κανένα,
βλέπεις, η υπεροψία της νιότης ήταν το λάθος,
ένα λάθος, που με έστρεψε σ’ άλλους δρόμους
κι ακολούθησα δίχως κρίση, δίχως περίσκεψη
και πότισα τη ζωή μου με τα πρόσκαιρα, των ουσιών,
καθώς η δροσιά της νιότης δεχόταν το δηλητήριο
τόσο ασυλλόγιστα, τόσο άσκεφτα, τόσο άδικα, μητέρα!
Kι ήρθε η στιγμή, γλυκιά μου, που έμεινα μόνη,
έτσι, σαν τη πρώτη φορά, τη στιγμή του πάθους,
πάντοτε ολομόναχη, σαν ένα μικρό λουλουδάκι,
που θέλησε να μείνει κάτω από τον καυτό ήλιο,
δίχως περίσκεψη, γιομάτο υπεροψία...
και πέρασε ο λίβας και στέρεψε τη δροσιά του
και δεν άνθισε, μητέρα, ποτέ δεν άνθισε...
Μια προσευχή ! Για τους νέους που χάνονται στα ναρκωτικά.
