Το ΧΩΡΑφΙ-Κέντρο Προαγωγής Ψυχικής Υγείας & Παραστατικών Τεχνών παρουσιάζει την πρώτη θεατρική του παραγωγή, με το έργο του Νικολάι Γκόγκολ "Το Ημερολόγιο ενός Τρελού".
Παραγωγή: ΧΩΡΑφΙ
Διασκευή: Βαγγέλης Λιοδάκης-Διονύσης Ξενικάκης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λιοδάκης
Σκηνικά: Νίκος Κασσαπάκης, Κάλλη Καραδάκη
Κουστούμι: Κάλλη Καραδάκη
Φωτισμοί: Βαγγέλης Λιοδάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μυρτώ Παπαϊωάννου
Δραματουργική Εισαγωγή: Έλενα Βόγλη
Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Αφίσα-Πρόγραμμα: Κάλλη Καραδάκη
Οργάνωση Παραγωγής: Αλισσάβη Κουτουξίδου
Χειρισμός Φωτισμού: Ανδρέας Βάββος
Ερμηνεία: Διονύσης Ξενικάκης
Μουσική Ερμηνεία: Θάνος Συμεωνίδης
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ & ΩΡΑ:
Παρασκευή 12, Σαββάτο 13 & Κυριακή 14 Ιουνίου 2018 στις 20:15
ΧΩΡΑφΙ-Κέντρο Προαγωγής Ψυχικής Υγείας & Παραστατικών Τεχνών
Κονδυλάκη 10
Γενική Είσοδος: 10 ευρώ
Φοιτητικό/Μαθητικό/ΑΜΕΑ/Ανέργων: 7 ευρώ
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΗΣ στο τηλ: 6974762014
ή στο inbox της fb σελίδας "ΧΩΡΑφΙ"
Facebook Video SPOT: https://www.facebook.com/chorafi.Counselling.Art/videos/530062084073084/
Facebook Event: https://bit.ly/2OzACTh
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ & ΤΟ ΕΡΓΟ
Το Ημερολόγιο ενός τρελού που εκδόθηκε το 1835 στη συλλογή Αραβουργήματα, αποτελεί τη στροφή του Γκόγκολ προς τον ρεαλισμό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή -και μετά από κοπιώδεις προσπάθειες και συνεχείς αποτυχίες- είχε γίνει γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους της Ρωσίας με βουκολικά, ρομαντικά πεζογραφήματα εμπνευσμένα από την αγαπημένη πατρική του γη, την Ουκρανία.
Με το Ημερολόγιο, στρέφει πλέον την προσοχή του στους «δούλους με το άσπρο κολάρο», στους δημόσιους υπαλλήλους, τους ταπεινούς, τους βασανισμένους, τους ασήμαντους, που τρέμουν και μηχανοποιούνται, που η ψυχή τους μαραίνεται και που οι επιθυμίες τους μοιάζουν τόσο γελοίες, επειδή είναι τόσο ανάξιες λόγου, ή, αντίθετα, επειδή είναι τόσο δυσανάλογες με αυτό που μπορούν.
Ο ήρωας του Ημερολογίου, ο Ποπρίτσιν, είναι ένας πάμπτωχος δημόσιος υπαλληλάκος, που έχει ωστόσο φιλοδοξίες, όνειρα και καρδιά. Ερωτεύεται την κόρη του μεγαλοπρεπέστατου διευθυντή του (η οποία, φυσικά, ούτε γυρίζει να τον κοιτάξει), πηγαίνει στο θέατρο, έχει πολιτικές και φιλοσοφικές ιδέες. Πνίγεται μέσα στη μιζέρια και στην ασημαντότητά του, θέλει να ξεφύγει, να ανασάνει, να λυτρωθεί –και, μην μπορώντας κάτι άλλο, καταφεύγει στη φαντασία. Το μυαλό του καλπάζει όλο και πιο έξαλλα στον πλαστό κόσμο που κατασκευάζει, ώσπου το λογικό του σαλεύει, νομίζει πως είναι βασιλιάς της Ισπανίας, τρελαίνεται και τον κλείνουν στο φρενοκομείο…
Κι αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του συγγραφέα: το κράμα γελοίου και τραγικού, καθρέφτισμα της ίδιας της ζωής. Μπορεί να θεωρείται ο πατέρας της ρώσικης πεζογραφίας, μα στην ουσία είναι ένας ποιητής της Ανθρώπινης Φύσης, βαθιά αληθινός και πανανθρώπινος.
