ΤΟΥ ΜΑΝΟΥΣΟΥ ΚΛΑΔΟΥ
Την άμεση ίδρυση και λειτουργία φαρμακείου του ΕΟΠΥΥ στο Ρέθυμνο διεκδικούν οι πάσχοντες από βαριές, χρόνιες και ανίατες ασθένειες. Πρόκειται για συμπολίτες μας, οι οποίοι διαβιούν υπό βεβαρυμμένες συνθήκες, λόγω της κακής κατάστασης της υγείας τους, και οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν την φαρμακευτική τους αγωγή από τα ειδικά φαρμακεία του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας.
Το κράτος για λόγους οικονομίας φρόντισε και άλλαξε πριν λίγα χρόνια το καθεστώς παροχής φαρμάκων σε αυτές τις κατηγορίες ασθενών. Δεν φρόντισε, όμως, να ιδρύσει και τις απαιτούμενες δομές σε όλες τις γεωγραφικές ενότητες, ώστε η συγκεκριμένη παροχή να μην προκαλεί περαιτέρω ταλαιπωρία σε είδη βαριά ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
Πρόκειται για καρκινοπαθείς, για άτομα με μεταμοσχευμένα μέλη ή με ανίατες παθήσεις και υψηλά ποσοστά αναπηρίας. Άνθρωποι, δηλαδή, με δύσκολη καθημερινότητα, για τους οποίους θα έπρεπε να λαμβάνεται κάθε απαιτούμενη μέριμνα για βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους.
Τουναντίον. Για να πάρουν τα φάρμακα τους, οφείλουν να καταθέσουν την σχετική ιατρική συνταγή στα γραφεία του τοπικού ΕΟΠΥΥ. Οι αρμόδιοι υπάλληλοι αποστέλλουν τις συνταγές κάθε Τετάρτη στο κεντρικό φαρμακείο της Αθήνας. Τα φάρμακα έρχονται και οι ασθενείς πρέπει να ξαναπάνε στα τοπικά γραφεία για την παραλαβή τους. Όμως η ταλαιπωρία τους δεν είναι μόνο αυτή.. μάλλον αυτή είναι το λιγότερο, το οποίο τους απασχολεί. Διότι, σύμφωνα με τις καταγγελίες που έχουμε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα φάρμακα έρχονται από την Αθήνα μετά από 8 ημέρες. Ακόμα και αυτό θα το άντεχαν οι ασθενείς. Όμως σχεδόν πάντα, η επιστροφή των φαρμάκων γίνεται μετά από δύο, τρεις ακόμα και τέσσερις εβδομάδες! Οι άνθρωποι πολλές φορές μένουν χωρίς την άκρως αναγκαία φαρμακευτική αγωγή τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους.
Έτσι λοιπόν, οι περισσότεροι από αυτούς αναγκάζονται να πηγαίνουν στο Ηράκλειο ή στα Χανιά, όπου υπάρχουν φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ για να προμηθευτούν αμέσως τα φάρμακα τους και να μην διακινδυνεύσουν να στερηθούν την αγωγή τους. Κάποιοι, μπορούν και οδηγούν. Η μεγάλη πλειοψηφία, όμως, όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά έρχεται αντιμέτωπη με ένα τεράστιο κόστος, γιατί αναγκάζεται να χρησιμοποιεί ταξί, καθώς ως βαριά ανάπηροι δεν τους είναι και το πιο εύκολο πράγμα να ανεβοκατεβαίνουν σε λεωφορεία, και ακόμα περισσότερο δεν μπορούν να πηγαίνουν με τα πόδια μεγάλες αποστάσεις από τις στάσεις λεωφορείων στα συγκεκριμένα φαρμακεία.
Με δεδομένο πως στα τοπικά γραφεία του ΕΟΠΥΥ απευθύνονται κάθε εβδομάδα περίπου 130 με 150 συμπολίτες μας, και με δεδομένο, ότι όλοι οι λοιποί, που αποτελούν πλειοψηφία, επιλέγουν Ηράκλειο και Χανιά, γίνεται αντιληπτό, πως μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων του Ρεθύμνου, οι οποίοι ταλαιπωρούνται κάθε εβδομάδα, παρά την βεβαρυμμένη τους υγεία.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες που έχουμε στην διάθεση μας, οι συνταγές που αποστέλλονται στην Αθήνα από το Ρέθυμνο, ξεπερνούν τις 500 κάθε μήνα. Μιλάμε, λοιπόν, για κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων, οι οποίοι διαβιούν υπό τραγικές συνθήκες είτε αναμένοντας στο Ρέθυμνο, είτε για να μεταφέρονται στις διπλανές πόλεις κάθε εβδομάδα.
Αποτελεί, λοιπόν, επιτακτικό αίτημα τους, να ιδρυθεί φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ στο Ρέθυμνο. Και το ερώτημα είναι: θα έπρεπε να υπάρξει λόγος για να τεθεί αίτημα; Δεν θα έπρεπε εξ αρχής να υπάρχει σε κάθε νομό ένα ή ακόμα και δύο και τρία τέτοια φαρμακεία; Δεν πρόκειται για συναχωμένους πολίτες που θέλουν μια ασπιρίνη! Πρόκειται για ανθρώπους με καρκίνο, με νόσο κρόουν, με σκλήρυνση κατά πλάκας, με βαριές αναπηρίες, με μεταμοσχευμένα μέλη και άλλες ανίατες ασθένειες. Ανάμεσα σε αυτούς και οι νεφροπαθείς, οι οποίοι έχουν και την πρόσθετη ταλαιπωρία της αιμοκάθαρσης 2-3 φορές μέσα στην εβδομάδα. Αν, λοιπόν, ένα κράτος δεν προσπαθεί να μειώσει έστω την ταλαιπωρία τους, τι κράτος πρόνοιας και αλληλεγγύης είναι αυτό; Και με ποια ευαισθησία αντιμετωπίζει ανθρώπους που δίνουν μάχη για να κρατηθούν στην ζωή;
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
Η Μαριάννα Κυριακοπούλου έχει κάνει μεταμόσχευση ύπατος από το 2016. Ζει στις Δαφνέδες Μυλοποτάμου και βιώνει εκ των έσω αυτή την κατάσταση. Μιλώντας μας για το θέμα δήλωσε, ότι «Διερωτώμαι γιατί δεν έχουμε φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ στο Ρέθυμνο, όταν υπάρχουν τόσο σοβαρές ανάγκες και όταν μάλιστα έχουμε και Υπουργό Υγείας τον βουλευτή του νομού μας. Δεν είναι τόσο δαπανηρό για να γίνει. Μπορεί να λειτουργήσει μέσα στο νοσοκομείο ή στους χώρους του ΙΚΑ και να απασχοληθεί ένα άτομο για να το ανοίγει 2-3 φορές την εβδομάδα και να παίρνουμε τα φάρμακα μας. Τώρα η ταλαιπωρία μας είναι τεράστια.»
Η ίδια περιέγραψε την εμπειρία της λέγοντας, ότι «Τώρα υποβάλλονται οι συνταγές μας στα γραφεία του ΕΟΠΥΥ στο Ρέθυμνο. Η αποστολή των συνταγών γίνεται κάθε Τετάρτη για την Αθήνα. Στην καλύτερη περίπτωση τα φάρμακα έρχονται σε οκτώ ημέρες. Ειδοποιούμαστε και πάμε και τα παραλαμβάνουμε. Ωστόσο πάντα υπάρχουν καθυστερήσεις. Εμένα μου έχει τύχει να περάσει ένας ολόκληρος μήνας για να έρθουν τα φάρμακα μου. Οπότε αναγκαζόμαστε να πάμε στους γειτονικούς νόμους. Αυτό δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε άνω του 80% αναπηρία. Οι περισσότεροι δεν έχουν καν την άνεση να ανέβουν σε ένα λεωφορείο για να πάνε Ηράκλειο ή Χανιά. Αναγκάζονται και μισθώνουν ταξί με τεράστιο κόστος για αυτούς. Ούτε η σύνταξη τους δεν τους φτάνει για τις μετακινήσεις τους. Είναι αδήριτη ανάγκη να λειτουργήσει φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ στο Ρέθυμνο. Να ακούσει ο κ. υπουργός τη φωνή μας και να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημα μας.»
Από την πλευρά της η κ. Πόπη Τόκταμη, κάτοικος πόλης Ρεθύμνου, η οποία πάσχει από νόσο κρόουν, στην πιο βαριά μορφή της και θα ζει με αυτή την ασθένεια για πάντα, δήλωσε στην εφημερίδα μας, ότι «η έλλειψη φαρμακείου του ΕΟΠΥΥ είναι τρομερή ταλαιπωρία για τους ασθενείς γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σε παραγωγική ηλικία και πρέπει να ξοδέψουν πολύ χρόνο και χρήματα για να μεταφερθούν σε γειτονικούς νομούς για να εξυπηρετηθούν. Στο Ρέθυμνο, λόγω του ότι δεν υπάρχει τέτοιο φαρμακείο, οι καθυστερήσεις είναι μεγάλης διάρκειας. Εμένα μου έχει τύχει να περιμένω τα φάρμακα μου είκοσι ημέρες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να έχουν εκδοθεί οι επόμενες συνταγές, πριν πάρω τα προηγούμενα φάρμακα, οπότε δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα. Καταλαβαίνετε, ότι ουσιαστικά είμαστε αναγκασμένοι να πηγαίνουμε στο Ηράκλειο ή στα Χανιά για να μπορέσουμε να εξυπηρετηθούμε άμεσα από τα εκεί φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ. Αυτό λοιπόν δεν είναι απλό. Πρόκειται για βαριά ασθενείς. Δεν είναι εύκολο να πάρουν λεωφορείο ή το αυτοκίνητο τους. Είναι επιβάρυνση για αυτούς και πολλές φορές επικίνδυνο. Για κάποιους είναι απαγορευτικό λόγω υγεία, για άλλους δύσκολο λόγω οικονομικής κατάστασης, σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τρομερή ταλαιπωρία. Μιλούμε για χρόνιες, σοβαρές παθήσεις, πολλές φορές ανίατης φύσης. Εγώ έχω αναγκαστεί να οδηγήσω μέσα σε τρομερή κακοκαιρία καθώς δεν είχα επιλογή. Και πάσχω από νόσο κρόουν στην πιο βαριά μορφή της, είναι δυσίατο νόσημα, δηλαδή, δεν πρόκειται να γίνω ποτέ καλά. Αυτό σημαίνει πως είτε θα πρέπει να έχω πάντα στην διάθεση μου τα φάρμακα μου ή θα πρέπει να νοσηλεύομαι μόνιμα σε νοσοκομείο για την απαιτούμενη αγωγή μου.»
Η κ. Τόκταμη δήλωσε επίσης, πως «Δικαιούμαστε και οι χρόνιοι ασθενείς του Ρεθύμνου να έχουμε στο νομό μας μια υπηρεσία τόσο σημαντική για την υγεία μας. Δεν είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας και θεωρώ απαράδεκτο που συζητούμε για τα αυτονόητα. Για αυτά που θα έπρεπε να μας παρέχονται χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσουμε ή να διαμαρτυρηθούμε για να το διεκδικήσουμε επειδή έχουμε την τύχη ή την ατυχία να ζούμε στο Ρέθυμνο.»
