ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

Η δικτατορία της παπαρούνας

0

Η Αγγλια θυμάται ξανά. Φέτος μάλιστα, είναι μια πολύ σημαντική χρονιά.

Εκατό χρόνια πριν, στις 11 Νοεμβρίου, και στις 11 το πρωί, τα όπλα σώπασαν και η ειρήνη ήρθε και πάλι. Για λίγο, αλλά ήρθε.

Πάνε εκατό χρόνια πλέον από τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Τι κι αν οι ιστορικοί λένε ότι οι δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν ένας. Ή τι κι αν λένε ότι το τέλος τους ήρθε πολύ αργότερα. Φέτος, για εκατοστή φορά, η Αγγλία θυμάται κυρίως εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Άγγλοι θυμούνται κάνοντας δωρεές στην Royal British Legion, και αγοράζοντας παπαρούνες, τις οποίες φορούν στο πέτο, ή διακοσμούν τα αυτοκίνητα και τα σπίτια τους.

Σε κάθε μαγαζί, σχολείο, ιατρείο, ή στους ειδικούς πάγκους στα εμπορικά κέντρα, πουλάνε παπαρούνες. Παπαρούνες μικρές, μεγάλες, χάρτινες, πλεκτές, υφασμάτινες, ή πιο σικάτες,  από χρυσό, ασήμι, με ημιπολύτιμες πέτρες.

Λες και πρόκειται περί ενός είδους πασαρέλας. Δεν βγαίνεις από το σπίτι, εκτός κι αν είσαι ντυμένος, και με την παπαρούνα στο πέτο.

Αν είσαι γενναίος, και δεν κοσμείς το πέτο σου με παπαρούνα, τα μάτια στέκονται πάνω στο ακόσμητο στήθος με αποδοκιμασία.  Τι κι αν είσαι βετεράνος πολέμου, αν έχεις χάσει πόδι ή χέρι για τη χώρα αυτή. Αν δεν φοράς τη παπαρούνα, πατριώτης δεν είσαι.

Η οφειλόμενη τιμή προς τους πεσόντες, έχει χάσει το δρόμο της

Όπως ήταν φυσικό, το σύμβολο αυτό της θυσίας των πολεμιστών για την πατρίδα τους, τελευταία έχει γίνει ταυτόσημο με τον ολοένα αυξανόμενο αντι-ευρωπαϊσμό.

Τώρα τη φοράνε και οι Brexiteers, θεωρώντας τους εαυτούς τους, ως τους πολεμιστές της απελευθέρωσης από την Ευρώπη. Και από εκεί που η παπαρούνα της Royal British Legion ήταν σύμβολο θυσίας και μάχης για ελευθερία γενικότερα, τώρα αποτελεί σύμβολο ενός πολιτικού πολέμου, αμφιβόλου ιδεολογίας και ελευθερίας.

Κατά σύμπτωση, αυτή την εβδομάδα εμείς οι Ρεθεμνιώτες θυμόμαστε και τη θυσία πεντακοσίων περίπου ψυχών στη Μονή του Αρκαδίου.

Πεντακόσιες ψυχές που θυσιάστηκαν για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, βάζοντας φωτιά στην πυριτιδαποθήκη. Ήταν μια θυσία που μετέτρεψε τη μαύρη αυτή μέρα σε νίκη, και ο μόνος τρόπος να τα βάλουν 197 Κρητικοί μαχητές με 12000 Τούρκους.

Γνωρίζοντας όλα αυτά, κοιτάζω με ευθύ βλέμμα τα αποδοκιμαστικά βλέμματα που πέφτουν πάνω στο άδειο πέτο μου.

Μου φαντάζει η εβδομάδα αυτή του Νοέμβρη στην Αγγλία, σαν ένα μεγάλο σόου υποκρισίας. Γιατί εστιάζοντας σε ένα πόλεμο, μας διαφεύγει η φρίκη των υπολοίπων.

Ειδικά, όπως έγινε και με το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, όταν οι αιματοχυσίες περνάνε στα ‘μικρά γράμματα’ της διεθνούς ιστορίας.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ