Δάκρυα ,πόνος και στέρηση...απόλυτη σιωπή...
και η καρδιά του κόσμου ,στενάζει αδιάκοπα...
εκεί στης φτώχειας και της θλίψης τα σύνορα.
Άκου, λοιπόν ,το κλάμα ...το ατέλειωτο βουητό,
τις φωνές ...την απελπισία...τις κραυγές απόγνωσης,
όλα τα ατέλειωτα παράπονα των ξεχασμένων.
Άκου, άκου... έξω φυσάει...κάνει κρύο ,Χριστέ μου
και μορφές πονεμένες ,σαν σκιές περιφέρονται...
αναζητώντας σταγόνες θαλπωρής και ζεστασιάς .
Έξω φυσάει...κάνει κρύο...κι η σκάλα ,το χώμα ,"το στρώμα"...
τα άψυχα... γίνονται φίλοι, καρδιές ζεσταίνουν κι ελπίδες...
φίλοι μεγάλοι στα δύσκολα...μια όμορφη αγκαλιά.
Έξω φυσάει...κάνει κρύο... κόσμος κλαίει στα απόμερα…
κι άνθρωποι ξένοι, παιδιά της στέρησης δεινοπαθούν…
κι υψώνουν τα χέρια στο ουρανό και προσεύχονται !
Ποιος ξέρει γι αυτούς… ποιος, πες μου… ποιος νοιάζεται…
ποιος δίπλα τους θάρθει… ποια σκέψη… ποια αγκαλιά…
αγάπη να φέρει…φως στην καρδιά τους να ανάψει.
Έξω φυσάει...κάνει κρύο… κι απλώνει τα χέρια ο Χριστός ,
τώρα, στη φάτνη,εκεί…στα «σπουργιτάκια» όλου του κόσμου…
φιλία δίνει και συμπόνια, ζέστα αγάπης και στοργής.
Ένα αφιέρωμα… λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μια ικεσία… μια προσευχή για όλους,
που σιωπηλά επιζητούν την αγάπη μας!
