Θυμάσαι, σαν ήσουν μικρό παιδί ,ανέμελο... άδολο…
με χιλιάδες αστεράκια και ήλιοι να πετούν στο πρόσωπό σου,
να παιχνιδίζουν στο φως ,στη λάμψη των ματιών σου.
Κι άρχισες να μεγαλώνεις ...κι έτρεχες μες το χρόνο…
κι ήθελες να φτιάξεις τον κόσμο όλο, έτσι ήθελες…
και τη δική σου χαρά… να τη μοιραστούν όλοι.
Κι ο χρόνος, σε πλήγωνε κάποτε, φοβόσουν πολύ …
κι έσπερνε μέσ΄ την ψυχή σου μύριες αμφιβολίες,
μικρές απογοητεύσεις, αβεβαιότητες, πίκρες…
Ναι, μεγάλωσες πια… η σκέψη ωρίμασε, σκέφτεσαι…
τα πρώτα βήματα τα παιδικά τότε… και λες ,τι κάνω…
κι αλήθεια, γιατί να θλίβομαι τόσο, γιατί να κλαίω…
Σου λέω, λοιπόν, φίλε μου, μην φοβάσαι το χρόνο,
άκουσέ με, μην τον αφήσεις να γίνει εχθρός σου
και δες την αληθινή ομορφιά της ζωής σου.
Ναι, τον αγώνα του καλού, αυτή είναι η ομορφιά,
η αληθινή ομορφιά του κόσμου, το σύμπαν όλο,
να δίνεις το χαμόγελο σου, ανθάκια και λουλούδια χαράς!
Μέχρι το τελευταίο λεπτό ,απλόχερα να προσφέρεις,
με τη φλόγα και τη ζέστα της καρδιά σου, πάντοτε...
με τη νεανική ,την πρώτη, την ατέλειωτη αγάπη της άνοιξης.
Η αληθινή ομορφιά, η αγάπη, δε φοβάται το χρόνο…
και δες τους ανθρώπους που μάχονται καθημερινά…
Ναι, κοίταξε τη λάμψη των ματιών τους τη νεανική…
Σε παρακαλώ,κοίταξέ την !
Ένα αφιέρωμα στους ανθρώπους ,που μέχρι το τέλος της ζωής τους,
η αληθινή ομορφιά της ζωής τους είναι η προσφορά της χαράς και της αγάπη!
