Το δημοψήφισμα του 2016 άλλαξε τη ζωή όλων των κατοίκων της Βρετανίας.
Όσοι ήθελαν, και εξακολουθούν να θέλουν, να παραμείνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αισθάνονται παγιδευμένοι εντός των τειχών μιας χώρας που ετοιμάζεται να υψώσει τα τείχη της ακόμα ψηλότερα, και να απομονωθεί.
Όσοι ήθελαν να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα δεν βλέπουν την ώρα και τη στιγμή. Τα αισθήματα τους είναι τόσο δυνατά, που φοβούνται μήπως και τελικά δεν έρθει εκείνη η πολυπόθητη στιγμή.
Οι Ευρωπαίοι, αν και δεν έχουν λόγο όσον αφορά το μέλλον τους, ετοιμάζονται για ριζικές αλλαγές, τις οποίες όμως δεν γνωρίζουν ακόμα. Αρκετοί δεν μπορούν να κάνουν σχέδια γιατί ίσως χρειαστεί να εγκαταλείψουν τη Βρετανία.
Επίσης, άλλαξε και η μορφή της προπαγάνδας των εγχώριων εφημερίδων. Άλλες παρέμειναν πιστές στη σκληρή τους αντιευρωπαϊκή γραμμή. Άλλες έγιναν μαλακότερες, όπως το Brexit που υποστηρίζουν. Ελάχιστες βλέπουν πλέον τη Πρωθυπουργό με φιλική διάθεση.
Λέγεται ότι άλλαξε και η κοινή γνώμη. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αν γινόταν τώρα το δημοψήφισμα, οι Βρετανοί θα επέλεγαν να παραμείνουν στην Ευρώπη.
Επίσης άλλαξε και η ‘ομίχλη’ που σκίαζε την καμπάνια των αντιευρωπαϊστών οπαδών του Leave. Βγήκαν στην επιφάνεια τα ψέματα, οι δωροδοκίες, η προπαγάνδα εκφοβισμού των πολιτών, καθώς και οι δύσκολες ημέρες που διαφαίνονται στον ορίζοντα, καθώς οι Ευρωπαίοι δεν θα προτιμούν πλέον να εργαστούν στη Βρετανία.
Το NHS, και οι λοιποί εργοδότες, δεν έχουν σταματήσει να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου της απομόνωσης από το 2016. Αυτό δεν έχει αλλάξει.
Την Τρίτη που πέρασε, οι Εργατικοί ανακοίνωσαν την επιθυμία για δεύτερο δημοψήφισμα.
Οι σκληροπυρηνικοί Brexiteers ξεκίνησαν πάλι τον εκφοβισμό των πολιτών μέσω συγκεκριμένων φυλλάδων. ‘Φοβούνται’ τις πολιτικές αναταραχές που θα έφερνε ένα δεύτερο δημοψήφισμα.
Δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς. Μήπως η στάση τους αυτή οφείλεται στο δικό τους δικαιολογημένο φόβο, ο οποίος πηγάζει από την ανάγνωση των δημοσκοπήσεων? Γιατί αν ρωτούσαν τους Βρετανούς, οι οποίοι κατέχουν τη λεγόμενη ‘στερνή γνώση’, το Brexit θα έμπαινε πίσω στο συρτάρι.
Κάτι άλλο που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει δηλαδή, είναι ο αιώνιος φόβος του πολιτικού. Περί της φωνής του λαού ο λόγος.
Από ότι φαίνεται, οι πολιτικοί του 21ου αιώνα εξακολουθούν να αγνοούν τη προαναφερθείσα φωνή. Άλλοτε πάλι, όπως είδαμε και με το αιματοβαμμένο συλλαλητήριο της προηγούμενης Κυριακής στη χώρα μας, τη φωνή του λαού προσπαθούν να την καταπνίξουν με ληγμένα δακρυγόνα.
Όσον αφορά τους φίλους μας τους Βρετανούς πάντως, ίσως θα έπρεπε αρχικά να κάνουν ένα δημοψήφισμα ακόμα, στο οποίο θα ρωτούσαν τους ψηφοφόρους αν θα έπρεπε να γίνει ακόμα ένα δημοψήφισμα.
Έτσι, για σιγουριά.
