Ήταν τέτοιες ημέρες, δεκαέξι χρόνια πριν, που έφυγα κρατώντας ένα εισιτήριο ‘άνευ επιστροφής.’ Τις μεγάλες αλλαγές της νέας ζωής, κανείς δεν τις είχε ακόμα συνειδητοποιήσει. Ούτε εκείνη που έφευγε, ούτε εκείνοι που έμεναν πίσω, και κυρίως, ούτε εκείνος που περίμενε την Ελληνίδα στο αεροδρόμιο του Heathrow.
Κάθισα δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία, κάτοικο Λονδίνου από τότε που παντρεύτηκε. Μια σύντομη συζήτηση, μάλλον της επέτρεψε να δει την άγνοια μου. Έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί από την τσάντα της, και άρχισε να γράφει. Που μπορούσα να βρω Ελληνικά προϊόντα, Ελληνικό καφενείο, Ελληνικές ταβέρνες, Ελληνική εκκλησία.
Ακόμα το έχω αυτό το κομμάτι χαρτί, αν και δεν την ξαναείδα ποτέ.
Ακόμα δεν είχε προλάβει να μου λείψει η Ελλάδα όταν, μια Κυριακή μετά τον εκκλησιασμό στην Αγία Σοφία του Λονδίνου, πίναμε Ελληνικό καφέ και τρώγαμε γαλακτομπούρεκο στο ‘Βυζάντιο’, απέναντι από τον Ελληνικό Καθεδρικό Ναό.
Χωρίς να θέλω, κομμάτια από την συζήτηση της διπλανής παρέας έφταναν στ’ αυτιά μου.
‘Όταν μου λείπει η πατρίδα, τότε πάω μια βόλτα από την πρεσβεία. Τότε μου περνάνε όλα,’ άκουσα να λέει κάποια στιγμή μια από τις γυναίκες.
Πραγματικά, το έζησα αυτό που είπε τότε η άγνωστη γυναίκα, όταν χρειάστηκε να ανανεώσω το διαβατήριο, και να βγάλω το -τότε νέο- βιομετρικό διαβατήριο.
Τον περισσότερο καιρό όμως, η ρουτίνα εμποδίζει την πολλή σκέψη. Επιβίωση και υποχρεώσεις, κάνουν τις μέρες να τρέχουν, και η λέξη ‘πατρίδα’ καταχωνιάζεται σε μια γωνίτσα της ψυχής. Αν, όπως εγώ, βρίσκεσαι μακριά από Ελληνικές κοινότητες, ή συνοικίες, τότε συνηθίζεις τη νέα σου ‘ταυτότητα.’ Είσαι ο ‘ξένος.’ Την αποδέχεσαι νωρίς, και πορεύεσαι με μια μοναξιά παράξενη, που φαντάζει τόσο φυσιολογική.
Όμως ‘πατρίδα’ δεν είναι μόνο η πρεσβεία. Όπως ο ‘τόπος ’σου δεν είναι μόνο το Δημαρχείο, ή η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.
Είναι εκεί που αισθάνεσαι μια ζεστασιά, σαν να είσαι πάλι εκεί όπου σου ανοίγουν την πόρτα, και σου λένε, ‘καλώς την’, με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Εκεί που σε αποδέχονται σαν ‘δικό τους’ άνθρωπο.
Ανήμερα των Χριστουγέννων, πήραμε το δρόμο για τον Άγιο Ανδρέα στο Windsor. Περάσαμε τις γνωστές επαύλεις. Οι πύλες κλειστές. Οι άρχοντές γιόρταζαν.
Ανοίξαμε την πόρτα της εκκλησίας. Ο μικροσκοπικός της χώρος ήταν κατάμεστος. Οικογένειες, και εναπομείναντες φοιτητές γιόρταζαν τη Γέννηση του Κυρίου.
Η ζεστασιά της μεγάλης γιορτής ήταν σαν επιστροφή στο ‘σπίτι.’ Με μια ευχή, ένα Ελληνικό, χαμογελαστό ‘καλημέρα’ και ένα ‘χρόνια πολλά’, αγκυροβολήσαμε σε μέρος αόρατο, μα τόσο όμορφο
Είναι η πατρίδα της ψυχής.
Το ‘χώμα’ της είναι η καρδιά σου, και εκεί ανθίζει ότι αγαπάς.
Ένας μικρός, κατάμεστος χώρος, όπου, πολλοί ‘ξένοι’ φτιάχνουν μια πατρίδα.
