Ίσως να το έχετε βιώσει κι εσείς.
Καμιά φορά πονάει κάποιο σχόλιο ή μια αλήθεια που βγαίνει από το στόμα ενός παιδιού. Ιδιαίτερα όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις τη σκληρή και ωμή πραγματικότητα.
Χθες, ήταν κάτι που είπε κάποια φίλη της κόρης μου, καθώς περπατούσαμε προς το αυτοκίνητο.
Παραπάνω από τα μισά παιδιά της τάξης της έκαναν μάθημα ως συνήθως, ενώ οι υπόλοιποι ήταν σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι στο Άουσβιτς. Όταν οι εναπομείναντες καλέστηκαν να πουν γιατί δεν είχαν πάει στο ταξίδι αυτό, η ειλικρινής φωνή ενός αγοριού είπε αυτό που κανείς δεν είχε τολμήσει να ξεστομίσει.
‘Εγώ δεν πήγα γιατί εμείς είμαστε φτωχοί. Δεν είχαμε τις 700 λίρες για το ταξίδι.’
Και αφού έγινε η αρχή, ο ένας μαθητής μετά τον άλλον, παραδεχόταν ότι, οι λόγοι που δεν πήγαν ήταν οικονομικοί.
Τα ταξίδια που οργανώνονται κατά την διάρκεια του χρόνου είναι αρκετά. Σύντομα, κάποιοι θα πάνε στην Αμερική για να επισκεφτούν την NASA και το MIT. Κάποιοι άλλοι θα πάνε στη Ρώμη, σε ένα καλλιτεχνικό ταξίδι.
Τα παιδιά ονειρεύονται, όμως οι γονείς αδυνατούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα. Όταν η επιβίωση προέχει, τα ταξίδια φυσικά έρχονται τελευταία.
Η πραγματικότητα στα Βρετανικά σχολεία όμως δίνει απαντήσεις και σε άλλες σκληρές αλήθειες.
Καθηγητές έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας τάξεις ακάλυπτες. Αναπληρωτές καθηγητές καλούνται να καλύψουν κενά, χωρίς να έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο που διδάσκεται. Ακόμα αναρωτιέμαι πως να ένιωσε ο Μαθηματικός που καλέστηκε να διδάξει Ισπανικά στην τάξη της κόρης μου, χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα.
Οι νέοι καθηγητές έρχονται γεμάτοι με όνειρα. Οι απείθαρχοι μαθητές όμως, οι μη συνεργάσιμοι γονείς και οι τεράστιες γραφειοκρατικές απαιτήσεις, τους κάνουν να παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλο.
Νομίζω ότι, η φιλόλογος της τάξης της κόρης μου έχει σειρά. Πρόσφατα ανακοίνωσε στους μαθητές της ότι τους ‘βαρέθηκε η ψυχή της.’ Επίσης τους ανακοίνωσε ότι ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στους Κανάριους Νήσους που έχει και πολλή λιακάδα.
Δεν την αδικώ. Εγώ ίσως να είχα φύγει ήδη.
Ενώ οι οικογένειες γίνονται όλο και πιο φτωχές όμως, αδυνατώντας να ξοδέψουν χρήματα σε εκπαιδευτικές ‘πολυτέλειες’ , η παραπαίουσα Βρετανική κυβέρνηση μάταια προσπαθεί να προσλάβει καθηγητές.
Την περασμένη εβδομάδα, το Βρετανικό Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε την δημιουργία ‘ελκυστικού εργασιακού πακέτου’, για να δελεάσει τους αποφοίτους των πανεπιστημίων με λιγότερες ώρες εργασίας, λιγότερη γραφειοκρατία και διορθώματα, και περισσότερα χρήματα. Κανένας όμως δεν φαίνεται να πείθεται.
Η θέα της κατάρρευσης ενός κοινωνικό-εκπαιδευτικού συστήματος είναι πάντα αποκαρδιωτική, ειδικά όταν του έχεις εμπιστευτεί το παιδί σου, και αναγκάζεσαι να είσαι απλός θεατής.
