Αναζητώντας να βρούμε το σημείο που αξίζει να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας για τις εξελίξεις και που ενδεχομένως να αφορά όλους εμάς, τους απλούς πολίτες, δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Ζούμε σε μια χρονική συγκυρία που τα πολιτικά κόμματα προσπαθούν να κεφαλαιοποιήσουν, ότι έχουν στη διάθεση τους, γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτή τη χρονιά, είτε τον Μάιο, είτε τον Οκτώβριο θα γίνουν εκλογές και οι ίδιοι θέλουν να ωφεληθούν, καταλαμβάνοντας την εξουσία…
Τόσο ξεκάθαρα, τόσο ξετσίπωτα μερικές φορές. Επειδή δίπλα τους υπάρχει ένας λαός ταλαιπωρημένος από τα 10 συνεχή χρόνια λιτότητας και ενώ αδιαφορούν γι’ αυτό, υποτίθεται πως ότι κάνουν είναι για το καλό του! Ωστόσο οι ίδιοι καταλαβαίνουν καλά τι γίνεται, βλέπουν και εκτιμούν.
Και αισθάνονται ότι γι’ αυτούς που μας κυβερνούν, το ζητούμενο είναι να καθίσουν όσο πιο πολύ γίνεται στην καρέκλα της εξουσίας. Τους καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους, προέρχονται από έναν πολιτικό χώρο που η ιστορία έχει δείξει ότι δεν υπήρχε ουδεμία δυνατότητα να είναι στην εξουσία, αν δεν έρχονταν έτσι η συγκυρία.
Από την άλλη μεριά, αυτοί που βρίσκονται στην αξιωματική αντιπολίτευση, αδυνατούν να… περιμένουν στην ουρά, ένα κόκκαλο της εξουσίας. Συνηθισμένοι τόσα χρόνια να τη μονοπωλούν, αδυνατούν να ασκήσουν υπομονή. Θέλουν, εδώ και τώρα ,να ξαναπάνε στο γνώριμα λημέρια τους… Αλλά οι εποχές δεν τους βοηθάνε.
Τους χρησιμοποίησε το σύστημα, προκειμένου να πάρουν τα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, τα πρώτα έξι χρόνια της λιτότητας και των μνημονίων και μετά τους πέταξε σαν στημένες λεμονόκουπες.. Και έχουν καταγραφεί στη συνείδηση των πολιτών αυτής της χώρας ως το καμένο χαρτί.
Οι «φίλοι μας», εταίροι και δανειστές μας, προφανώς δεν έχουν ούτε ιδεολογικές αγκυλώσεις, ούτε φανατικούς καιροσκοπισμούς. Αυτά είναι για τον κοσμάκι, όχι για εκείνους που θέλουν να κυβερνούν και να εξουσιάζουν. Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Έτσι όλοι μας παρακολουθούμε ένα πρωτόγνωρο και παράξενο γεγονός. Μια κατ’ ομολογία της, αριστερή κυβέρνηση, να διαχειρίζεται τα πράγματα, ενώ ο… παραδοσιακός παίκτης είναι στριμωγμένος στα αποδυτήρια.
Έτσι, αυτό που εμείς ως πολίτες βιώνουμε, είναι το απόλυτο παράλογο: Η κυβέρνηση να προσπαθεί με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, να… εξαντλήσει την τετραετία προκειμένου να προλάβει να… επιστρέψει κάτι από τα κλεμμένα, ώστε να επιχειρήσει να μιλήσει ξανά για… ελπίδα την ώρα της κάλπης. Θα πιάσει άραγε, δεύτερη φορά; Θα πείσει ότι μόνο εκείνη είναι σε θέση να τη φέρει;
Και βλέπουμε πολιτικούς ακροβατισμούς από βουλευτές που έχουν εκλεγεί με ένα κόμμα, να δηλώνουν με επιστολή τους προς τον πρόεδρο της Βουλής, πως μπορούν να θεωρούνται ότι στηρίζουν τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, ενώ ούτε έχουν εκλεγεί, ούτε ανήκουν στην κοινοβουλευτική της δύναμη.
Μερικές φορές μάλιστα, ούτε καν έχουν παραιτηθεί το πολιτικό κόμμα με το οποίο εξελέγησαν… Ή δηλώνουν «ανεξάρτητοι», την ώρα που συντάσσονται με την πλειοψηφία. Ειλικρινά, δεν τα έχουμε ξαναδεί τέτοια πράγματα.
Και γελάμε μαζί τους… Η αγωνία τους, ξεπερνά κάθε ανθρώπινο όριο αντοχής. Ξεχνούν και οι δυο τους ότι αυτός ο λαός, πασχίζει να ξανασταθεί στα πόδια του, ύστερα από τις σκληρές πολιτικές λιτότητας και των μνημονίων που εφάρμοσαν σε βάρος τους, διαχρονικά όλοι οι… σωτήρες.
Πάει πολύ να παίζουν παιχνιδάκια σε βάρος τους, σαν αν μη έχει συμβεί τίποτα. Όπως δηλαδή έχουν συνηθίσει να κάνουν τόσα χρόνια με την εναλλαγή στην εξουσία. Και είναι τόσο υποκριτικό που και ένα παιδί ακόμα είναι σε θέση να το διακρίνει… Καλό θα ήταν να πάρουν στα σοβαρά τα μηνύματα της κοινωνίας, αντί να εμπιστεύονται τις πληρωμένες δημοσκοπήσεις που οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Ας θέλουν, να έχουν ένα πολιτικό αύριο. Διαφορετικά τους βλέπω να ψάχνουν με το… φανάρι ψηφοφόρους, αμφότερους.
